-Straży... no i co? Mamy tutaj ludzi o wyższej randze niż ty, ale zaczekaj chwilę...- powiedział mężczyzna po czym zamknął drzwi. Argon czekał więc, tak jak mu powiedziano. Wilk tylko zapiszczał cicho. Po jakiejś minucie drzwi ponownie się otworzyły. Stał w nich mężczyzna starszy, inkwizytor którego Argon poszukiwał...
- Pan inkwizytor Torg Brudg?
Argon przypatrzył się jego twarzy, jednak chwilę później spuścił wzrok, by nie patrzeć na zmasakrowana twarz.
- Witam pana...Wiem, ze był pan kiedyś inkwizytorem. Dostałem rozkazy odszukania pana. Mój przełożony, dowódca koszar Harad pragnie z panem porozmawiać.
-Wiem czego ten skurwiel chce, i niczego się odemnie nie dowie. Szuka informacji na temat zakonu i jego słabych punktów, oraz oczywiście informacji o świętym płomieniu, powiedz mu, że mam to wszystko gdzieś...
- Proszę zaczekać...Wie pan juz o zgaśnieciu wiecznego płomienia Angrogha? Jak pan moze mieć to wszystko gdzieś? To dotyczy nas wszystkich...
Wtedy Argon wpadł na pewien pomysł.
- Mam tutaj coś, co na pewno pana zaciekawi...zna pan niejaka "Księgę Zapomnienia"? Na pewno pan zna...
Argon uśmiechnął się do siebie.
- Wcale nie powiedziałem że ją mam. Wiem tylko gdzie ona jest. Proszę mnie posłuchać: Dostanie ją pan, gdy pójdzie ze mną...proszę mi wierzyć, zaręczam, ze włos panu z głowy nie spadnie. Chcemy tylko omówić kilka szczegółów. To dla naszego wspólnego dobra...oddam panu tą księgę, bo wiem, jak dla pana jest ważna.
-Posłuchaj chłopcze... Jesteś jeszcze młody, i widzę że twój dowódca wykorzystuje twoją łatwowierność. Kazał ci mnie uciszyć, gdyż jestem dla niego niewygodny, tak samo jak i pół inkwizytorium. Nie wiem jak wysoko jesteś połorzony, ale dlaczego nie przyłączysz się do klasztoru? Będzie ci u nas lepiej niż w straży...
Mężczyzna nie wiedział co zrobić z rękami. Najchetniej przywalił by mu w twarz. Argon jednak tylko cicho sie zaśmiał pod nosem. Zaczał mówic ironicznym głosem ze spuszczona głową:
- Ja? Do inkwizycji? Wie pan, źle mi służy smród palonej skóry, do takiej brudnej roboty niewielu sie nadaje...
Argon poniósł głowe i patszył meżczynie prosto w oczy:
- Chociaż byscie mnie przypalai żywym ogniem nie dołacze do morderców, którzy za nic nie mają cudze życie i godność. Którzy niewinnych ludzi wolą składać na stosie niż wysłuchać. Wolę być łatwowierny i naiwny niż być mordercą setek ludzi...
Argon przestał na chwilę i powiedział powoli:
- Będziecie potępieni na wieki.
Inkwizytor nie chciał nawet słuchać tego co wypowiadał Argon, jego twarz stała się kompletnie czerwona.
-HERTZ! - wrzasnął starzec, a zza jego pleców wyszedł ten sam mężyzna który przywitał Argona. -Pozbądź się pana...- rzekł. W tej chwili, Argon poczuł silny ścisk dłoni na jego szyi. Poczuł że zaczą się dusić, i kątem oka zobaczył że jego wilk leży nieprzytomny na chodniku. Hertz następnie cisnął Argonem o ziemię, i zamknął za sobą drzwi...
Argon leżać na srodku ulicy poczekał chwilę, aby płuca mogły zaczerpnąć świeżego powietrza. następnie wstał i podszedł do wilka. Na podbrzuszu widać było jeszcze ślad wielkiego buciora osiłka. Argon sprawdził puls zwierzęcia. był przyśpieszony ale miarowy.
- Ja tu jeszcze wrócę... - mruknął mężczyzna. Podniósł zwierzę i poszedł w stronę rynku.
Minęły 24 godziny…cały dzień od ostatniej wizyty Argona na Alei Topielca. Wtedy sprawa go zaskoczyła, był sam, nieprzygotowany i praktycznie bezradny. Teraz sytuacja się odwróciła, jedno się nie zmieniło – mroczność tej ponurej uliczki. Znów była słaba widoczność, znów nieliczne świece z okien niektórych domów rozjaśniały brukowaną drogę.
Argon wiedział „co” musi zrobić, nie wiedział tylko dokładnie „jak” ma tego dokonać. Wiedział, że od tej akcji wiele zależy i wiele może się zmienić w Telding…na dobre lub złe. Gdyby mu się nie udało, miasto może stanąć pod groźbą jeszcze większego kryzysu niż w czasie oblężenia przez orków. Mogła by wybuchnąć nawet wojna domowa…
Człowiek przypomniał sobie młodą dziewczynę, którą jakiś czas Inkwizycja posłała na stos. Widział jak błagała tych skurwysynów, by nie zabijali jej młodszego rodzeństwa. Widział, jak jeden z tych szaleńców potajemnie zaciągnął niewinną dziewkę do stajni…Tak, czuł że to szaleństwo Zakonu musi się w końcu skończyć. Nawet za cenę życia kapitana straży, jeśli to konieczne.
Ciemna postać stanęła i spojrzała w głąb alei. Znów było pusto, nie było żywej duszy. Człowiek poczuł, ze to miejsce jakby na to czekało…czekało, aż coś się wydarzy. Wielka cisza przed burzą. Postać w kapturze szybko schowała się w ciemnym zaułku za jednym z budynków i oparła plecy o ścianę. Jakieś małe stworzenie pobiegło za nim, to wilk. Postać wychyliła głowę. Widocznie czekała na kogoś…
_________________ "All power demands sacrifice... and pain. The universe rewards those willing to spill their life's blood for the promise of power."
Ostatnio zmieniony przez Argon 2009-04-18, 21:45, w całości zmieniany 1 raz
Galahad założył kaptur i pognał pod ścianą dużego budynku na Aleję Topielca. Wpatrzył się w piękne niebo... Poprawił pelerynę i szukał któregoś z towarzyszy... lub choćby jakiegoś zaułka do ukrycia. Po chwili w ciemnościach ujrzał zakapturzoną postać gdzieś chowającą swe oblicze. Elf rozejrzał się i szybkim krokiem podszedł do ciemnej postaci i powiedział-Witaj, przyjacielu-Galahad rozpoznał od razu Argona, z początku nie mógł dostrzec w nim swojego sojusznika, lecz teraz wyraźnie go rozpoznał.
- Dobra, panowie, sytuacja wygląda tak: dwa budynki dalej, po drugiej stronie ulicy znajduje się opuszczona chałupka. Właśnie w niej znajduje się nasz obiekt. Nie wiem, jak silną może mieć on obstawę, jednak przypuszczam, że ochrania go przynajmniej dwóch strażników…
Ja odciągnę ich uwagę, próbując wejść frontowymi drzwiami. Galahadzie, pójdziesz na tył budynku i poszukasz jakichś tylnych drzwi. Avenkerze, obserwuj okno po prawej stronie w ich budynku. Na mój znak puścisz w nie jakieś miłe zaklęcie. Nie ma to jak efekt zaskoczenia…
Jakies pytania?
_________________ "All power demands sacrifice... and pain. The universe rewards those willing to spill their life's blood for the promise of power."
Galahad uśmiechnął się i powiedział-To ja lubię! Wreszcie ktoś z głową na karku-zaśmiał się elf-Dobrze, ruszamy-zatrzymał ich na chwilę- i niech Angrogh Was prowadzi... Argonie wiem że słudzy Angrogha się za bardzo nie popisali i sam bym ich pozabijał, gdyby nie to że sam w niego wierzę-wojownik kiwnął głową w kierunku chałupy-Mam uszy w miejscach gdzie mnie nie ma. Dobra ruszamy!-Elf zaczął przemykać się uliczkami bratając się z nocą.
Gdy dotarł na tyły budynku nie ukazywał się... wychylił lekko tylko głowę patrząc czy nie ma tam żadnej obstawy.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
| 
| 