[Argon]

- Ha, jednak moje zgrabiałe paluchy nie zapomniały dawnych nauk. - powiedział do siebie w myślach człowiek.
Nie czekając na reakcje insekta, Argon wyciągnął kolejna strzałę ze swojego kołczanu, po czym nałożył ją na lekko wytartą już zębem czasu cięciwę łuku. Tym razem, zrobił to już szybkim, niemal automatycznym ruchem. Powoli przybliżył się o kolejny metr do swojego celu. Kolejny raz podniósł łuk, nakierowując go lekko do góry.

Miał już wyczucie odległości od ofiary i siły napięcia broni. Mógł więc tym razem celować w coś konkretnego. Po krótkich obserwacjach odwróconego do niego przodem stwora, objął swoim wzrokiem otwór gębowy insekta, w który wymierzył grot strzały. Powoli naprężał prawe ramię i pociągał lepkimi palcami lotki strzały ku sobie, tym samym wtłaczając kolejną dawkę siły w wysłużony już materiał łuku. Cisowe drzewo cicho zatrzeszczało, gdy uwolniła się z niego fizyczna energia, wypuszczając kolejny pocisk w stronę wroga.

[REKLAMA]

[Faust272]

Kapitan naciągnął cięciwę i wystrzelił pocisk. Strzałą odbiła za bardzo w prawo mijając insekta o kilka centymetrów. Żuk dzięki temu szybko zlokalizował agresora i najwyraźniej kierując się jego zapachem powoli zbliżała się do niego. Najwyraźniej nie znał tunelu, z którego strzelał człowiek.

[Argon]

Po nieudanym strzale Argon zaklął w myślach. W spokoju obserwował zbliżającego się insekta. Dał znak Thorowi, żeby się od niego odsunął i miał broń w pogotowiu. Wyciągnął trzecią strzałę i umocował ją na cięciwie. Stanął w lekkim rozkroku, prawa noga była z tyłu. Podnosił powoli łuk, naciągając przy tym cięciwę z końskiego włosia. Przymrużył lewe oko i przybliżył głowę prawie do samych lotek strzały.

Skupił swój wzrok na widocznym przed nim grocie strzały. Ruchem lewej ręki nakierowywał go da poruszający się w jego stronę obiekt. Do człowieka dochodziło coraz głośniejsze cykanie owada, który niepewnie poruszał się na przód. Jego czułki szybkimi ruchami łowiły w powietrzu zapach świeżej zdobyczy. Argon nadal czekał.

Wraz z każdym metrem Argon dostrzegał coraz więcej szczegółów przeciwnika. Wypatrzył teraz, że powierzchnia pancerza posiada urzeźbienie w postaci drobno lub grubo nakłutego punktowania. Odnóża były mu uzębionymi goleniami. Na udach i goleniach znajdowały się kolce i szczeciny. Argon nigdy nie lubił owadów, ale do tego żuka poczuł wyjątkowy wstręt. Insekt znalazł się w odległości mniej więcej dziesięciu metrów.

Młody kapitan już wystarczająco długo czekał. Wolnym ruchem dłoni nakierował grot ostrzały na przestrzeń między dwoma czułkami na jego głowie. Lekkim ruchem prawej dłoni upewnił się, że łuk jest dostatecznie naprężony. Poczekał jeszcze kilka sekund. Uspokoił swój oddech, by stał się wolny i miarowy. Człowiek wiedział, ze nie może już dłużej czekać. Nagle wziął głęboki wdech, przestał oddychać i uwolnił z ręki lotki strzały, która cicho pognała przed siebie, prosto do zamierzonego celu.

Po strzale od razu schowa łuk i wyciągnie podstawowe uzbrojenie: miecz i tarczę.

[Faust272]

Żuk ścierwojad zbliżał się powoli rytmicznie poruszając czułkami i żuwaczkami. Zatrzymał się czując swąd gaszonej pośpiesznie pochodni. Trzask cięciwy. Insekt na ten dźwięk błyskawicznie upadł brzuchem na posadzkę. Strzała nie trafiła centralnie w głowę, lecz zagłębiła się po lewej stronie od prawego oka insekta. Ścierwojad cofnął się sycząc, a potem wyprostowawszy tylne nogi zgiął przednie odnóża pochylając głowę. Z otworu gębowego robaka wystrzelił strumień żrącego soku żołądkowego o duszącym zapachu. Strumień miał niewielką średnicę i uderzył w napierśnik Argona zalewając także jego ręce i łuk. Cięciwa strzeliła pękając i boleśnie ukąsiła Argona w policzek. Ze szramy momentalnie pociekła strużka krwi. Kapitan poczuł, jak kwas parzy mu ręce. Człowiek wyrzucił łuk i rękawicę. Odrzucony ekwipunek powoli roztwarzał się, w oczach.

[Argon]

Argon szybko odrzucił na ziemię rzeczy, które po chwili strawił kwas. Popatrzył ze złością na owada. Wyciągnął miecz i tarczę. Wziął kilka głębokich oddechów. Wyczyścił swój umysł ze wszystkich trapiących go problemów. Nie bał się walki. Wiedział, że tylko i wyłącznie jego bóg decyduje o jego losie i śmierci. Tylko w Angroghu pokładał nadzieje.

Po chwili zamyślenia ruszył przed siebie. W razie ataku zasłoni się tarczą. Przez chwilę biegł prosto. Gdy był około 2 metry od wroga, uchylił się przed jego kończynami i zrobił unik w prawo. Mijając stwora zrobił szybki zamach mieczem nad tarczą i zrobił cięcie na odlew. Argon wiedział, ze musi być w tym starciu szybki. Gdy był za stworem, odwrócił się na pięcie i zamachnął się na jedną z jego kończyn, na której owad stał wyprostowany. Człowiek próbował zachwiać jego równowagę. Gdy ten legnie na ziemi, powinno być znacznie prościej.

[Faust272]

Argon ciął mieczem nad tarczą. Insekt cofnął się, więc kapitan zaszarżował taranując go tarczą, a potem poprawiając sztychem miecza. Ścierwojad zasyczał, miotnął cielskiem i zwalił się na ziemie. Z jego gęby spod pokryw pancerza ciekła posoka.

[Argon]

Insekt zwalił się na półokrągłą skorupę pleców. Pewnie trudno będzie mu z takiej pozycji wstać. Nadal jednak Argon musi uważać na jego jad. Nie czekając długo, kapitan podniósł ostrze wysoko do góry. Zacisnął zęby. Po chwili, ze świstem opuścił miecz i wbił z całej siły w leżące cielsko owada, przyszpilając go tym samym do ziemi...

[Faust272]

Rozciąłeś martwe truchło żuka ścierwojada.

Nie znęcaj się nad zmarłymi robakami.

[Argon]

Kapitan schował broń, wyjął pochodnię i próbował wyciągnąć wbitą w głowę żuka strzałę. Może się jeszcze nada do ponownego użytku. Następnie przerzucił martwego insekta na brzuch. Ten trochę ważył, dlatego Argon musiał poświęcić na to trochę siły. Gdy już mu się udało, wyjął sztylet i spróbował ściągnąć z jego pancerza chitynowe płytki. Stiletto wprawnie rozcinało pancerz, dlatego Argon wykonywał wolne, ostrożne ruchy wokół płytek. Spróbował też wyciągnąć strzałę wbitą w plecy pasożyta, pomagając sobie sztyletem.
- Już po wszystkim... - mruknął Argon do Thora - Przeszukaj tę grotę.
Po skończonej pracy, chłopak ruszył przed siebie. W świetle pochodni próbował dostrzec leżące na ziemi, chybione strzały.

[kastyl]

Thor stał cały czas z dala od insekta. Nie za bardzo wiedział, jak z tym walczyć, więc za bardzo nie chciał się do tego mieszać.
Kiedy Argon już dał sobie radę z insektem, elf wreszcie ruszył się z miejsca.
- Dobra robota. Ja bym sobie nie dał rady. - W czasie, gdy jego towarzysz zajmował się płytkami, Thor przeszukał komnatę.

[Faust272]

Kapitan próbował oporządzić żuka ścierwojada, niestety całe jego pokrywy pancerza były całością, a pofregmentowanie pokryw z pewnością zniszczyłoby je. No ale człowiek mógł wyciąć jedną płytkę z pozostałości pełzacza, które wcinał ścierwojad.

Thor przeszukał jaskinie. Była wilgotna i w wielu miejscach rosły pleśnie i różne grzyby (nawet świecące delikatnym blaskiem w ciemności). Oprócz wejścia, z którego przyszli, od jaskini odchodziło kolejne prowadzące prosto na tym samym poziomie wysokości. Elf przeszukał zwłoki strażnika. Oprócz resztek zbroi, broni, szat i ciała znalazł kilka przedmiotów nadających się do użytku:

- łom,
- bandaż,
- butelka wody,
- skórzany pas,
- zapalniczka.

[Argon]

Argon, oporządziwszy pełzacza wstał i podszedł do Thora, który właśnie przeszukał zabitego strażnika.
- Niestety, udało mi się wyciąć tylko jedna płytkę z tego truchła...Znalezione rzeczy póki co schowaj do torby.
Po chwili, kapitan chwycił swoją pochodnię i ruszył nieznanym jeszcze tunelem.

[Faust272]

Kapitan szedł tunelem, doszli do kolejnego rozwidlenia. Był dwie drogi, jedna prowadziła prosto i była ustawiona pod kątem 20 stopnie w prawo od ich korytarza, druga była ustawiona pod kątem 300 stopni od ich korytarza.

[Argon]

Argon gestem ręki pogonił swojego towarzysza, gdy stanął na rozwidleniu. Poczekał, aż ten do niego dojdzie.
- Jak myślisz? Chyba nie ma zbytnio różnicy pomiędzy oboma. I tak ich nie znamy...Pójdziemy tym. - odrzekł po chwili zamyślenia kapitan, wskazując lewy korytarz i powoli udając się w jego kierunku.

[kastyl]

Elf dogonił towarzysza tuż przy rozwidleniu.
- Cóż, mi to nie robi większej różnicy.
Thor poprawił bagaż i ruszył za towarzyszem.