[Faust272]

W chwili kiedy Argon zbliżył się do dziury, z otworu wysunęły się ostre i nienaturalnie długie ludzkie pazury. Kapitan poczuł, jak pazury ghoula wbijają mu się w skórę na ręce i rozrywają ją do krwi. Thor poznał, że owe rzeżące odgłosy wydawał ów ghoul. Nieumarły wyskoczył z dziury i zaatakował. Oszołomiony smrodem i nagłym atakiem Argon zasłonił się ręką nie mogąc dobyć miecza. Trupojad gulgotając wściekle atakował rozcinając kapitanowi ręce.

[REKLAMA]

[kastyl]

Thor nie czekał, aż stwór zabije Argona. Wydobył miecz i mocno się zamachnął, celując w głowę potwora pod lekkim kątem z góry. Uważnie stawiał kroki, aby nie przewrócić się na kamieniach.

[Faust272]

Ciężko miecz spadł na plecy stwora. Samo cięcie nie było śmiertelne, ale naruszenie kręgosłupa spowodowało rozejście się trucizny, która sparaliżowała rdzeń kręgowy, co spowodowało unicestwieniem nieumarłego.

[kastyl]

Po zniszczeniu stwora, Thor szybko uklęknął przy Argonie. Odciął kawałek swojej szaty i zaczął opatrywać rany towarzysza.
- Ty to masz dziś pecha. Tylko mi nie zejdź dziś, bo sam sobie nie dam rady pozabijać tych cholernych pełzaczy. -

Odpisuje wełniany płaszcz.

Nie miał być płaszcz, a ta koszula, co mi pełzacz porwał. Ale dobra, niech będzie.

[Argon]

Argon był w szoku po ataku nieumarłego. Miał pokrwawione ręce, odór truposza go otumanił. Ledwo zeszedł z rozpadliny i padł na ziemię nieprzytomny. Po jakimś czasie doszedł do siebie.
- No nie, znowu po rękach? Mam już dośc tej przeklętej kopalni. Wszystko tutaj chce mnie zjeśc...
Po obandażowaniu rąk przez Thora, Argon uważnie się przyjrzał swoim kończynom. Próbowal poruszyc palcami i wyczuc na ile może nimi władac.
- Dzięki..Dobra, Ty teraz zaznacz na mapie rozpadlinę i ostatnie żyły rudy, a ja tymczasem muszę coś zjesc i odsapnąc bo padne...Wydaje mi się, ze odkryliśmy, czym wcześniej pożywiały się pełzacze...
Kapitan ostrożnie siegnął do plecaka, wyjął porcję żywności i zaczął jeśc.

[kastyl]

Elf pomógł towarzyszowi zejść z kupy kamieni, jak najdalej od źródła smrodu.

- Dobra, niech będzie i tak. -
Thor wyjął naszkicowaną mapę i zaczął uzupełniać j,ą o drogę, którą teraz przebyli. Naniósł na nią rozpadlinę i żyły rudy, jak i również notatkę o ghoulu, jak i o miejscu śmierci nieznanej liczby ludzi.
Po skończeniu wyjął rację i zjadł ją.

[Argon]

Po krótkim posiłku Argon wstał. Wyjął miecz i chwycił pochodnię.
- Tak czy siak, musimy dowiedziec się, co jest po drugiej stronie. Mam nadzieję, ze nie kolejne zagrobelne ścierwo...
Człowiek powoli wspiął się na rumowisko. Wziął głęboki wdech, wsadził pochodnię w otwór i próbował się rozejrzec co jest po drugiej stronie.

[Faust272]

Gdy nozdrza przyzwyczaiły się do smrodu a chmary owadów się rozproszyły, Argon rozejrzał się po niecce wewnątrz rumowiska. Cała niecka pełna była porozrzucanych i obgryzionych do szpiku kości. Wszędzie walały się wypchane plecaki, zardzewiała broń, kilofy i wiele innych przedmiotów. Najwyraźniej wśród uwięzionych w niecce osób doszło do kanibalizmu. Ów ghoul był ostatnim, który to przeżył. Niestety kanibalizm ściąga olbrzymią klątwę, więc strażnik (ghoul ubrany był w zbroje i tunikę używanych w straży) po skonsumowaniu towarzyszy o potem po śmierci albo głodowej albo z powodu zatrucia stał się nieumarłym.

[Argon]

Kapitan nie mógł długo patrzeć na taki widok. Szybko odwrócił głowę w stronę towarzysza.
- Cóż za obrzydlistwo...szepty Beliara mogą doprowadzić człowieka do szaleństwa, do zatracenia dla siebie resztek szacunku...
Argon zeszedł z rumowiska i dołączył do Thora.
- No cóż...chyba nic tu po nas. Zawrócimy i pójdziemy prawym tunelem.
Po chwili mężczyzna pozbierał swoje rzeczy i ruszył znaną mu już drogą.

[kastyl]

Elf wzruszył ramionami i ruszył za towarzyszem. Tym razem miał pod ręką amulet.

[Faust272]

Podróżnicy szli korytarzem. Argonowi jeszcze trochę kręciło się w głowie, ale powoli dochodził do siebie. W końcu obydwaj minęli okrągłą komnatę z windą mając ją po prawej stronie. Korytarz był prosty (oczywiście nie był idealnie prosty, w końcu był tworem insektów, a nie górników). Co jakiś czas mijali ogołocony szkielet lub resztki zwłok. W końcu doszli do niewielkiego pomieszczenia. Wyglądało to raczej na to, że ktoś poszerzył tutaj tunel tworząc owalną norę. Pewnie w tym miejscu wymijały się owady idące w przeciwnych kierunkach. Zanim doszli do komnaty, dzięki swoim wisiorom dostrzegli ruchomy kształt. Coś podobnego do ogromnego żuka objadało szczątku górnika i pełzacza leżących w owej niecce.

[Argon]

Argon gestem ręki zatrzymał towarzysza i pokazał ręką w stronę stworzenia. Powoli zgasił pochodnię, założył wisior i wytężył wzrok. Chciał dokładniej przyjrzeć się istocie.

[Faust272]

Żuk wyglądem przypomniał gnojaka. Z tą różnicą, że wielkością przewyższał człowieka i miał bardziej rozwinięte narządy gębowe. Rzędy żuwaczek sprawnie rozcinały ciało, a zakończone pazurami odnóża wpychały pokarm do gardła.

[Argon]

Kapitan wsunął miecz do pochwy i wyjął łuk. Powoli sięgnął do kołczanu na plecach i wyjął strzałę z ostrym jak brzytwa, półokrągłym grotem. Nałożył ją na cięciwę i powoli, ostrożnie posuwał się na przód. Spoglądał pod stopy, by nie nadepnąć na coś, co może spowodować hałas. Chciał uzyskać najlepszą możliwą pozycję do strzału. Podszedł ok. 3 metry i podniósł łuk na wysokość głowy. Powoli naprężał cięciwę, wkładając w to coraz więcej siły.

Dawno nie strzelał, ale starał przypomnieć sobie czasy, w których Deleghit zabierał go na swoje polowania. Argon zawsze pamiętał dzień, w którym ustrzelił swoją pierwszą zdobycz - młodego jelenia. Przypomniał sobie swoje ówczesne skupienie na poruszającym się celu. Musiał wcielić się w jeden ułamek sekundy w swoja ofiarę. Przewidywać jej następny ruch, myśli. Jego opiekun z dumą patrzył na niego, jakby był przekonany o wrodzonym talencie. Jak nigdy, Argon był w tedy z siebie zadowolony. Czuł, że coś znaczy

Nagle wspomnienia prysły. Młody kapitan poczuł, ze cięciwa łuku jest dostatecznie naprężona. Przymrużył lewe oko i wycelował w stwora. Nie obrał jakiegoś szczególnego miejsca. Bał się spudłować. Chciał go tylko trafić...a przy okazji sprawdzić swoje zapomniane przez lata umiejętności łucznicze. Uniósł bron pod lekkim katem, pamiętając o trajektorii lotu pocisku. Ponieważ w kopali nie było żadnego wiatru, Argon nie musiał obawiać się zniesienia strzały. W jednej chwili chłopak wypuścił z lekko spoconych już palców prawej ręki lotki, tym samym wypuszczając strzałę. Jej grot wydał miły dla ucha świst, przecinając grobową ciszę tego miejsca.

[Faust272]

Strzała wydała nieprzyjemne chrupnięcie, kiedy zagłębiała się w pancerz insekta. W miejscu uderzenia powstało rozległe pęknięcie w chitynowym pancerzu,a strzałą zagłębiła się do samych lotek.

Żuk cofnął się jak spoliczkowany upadając na tył i unosząc głowę. Żuwaczki i przednie odnóża wypuściły padlinę. powietrze wypełniło głośne owadzie cykanie i syczenie. Żuk cofając się rozglądał się na wszystkie boki szukając przeciwnika będącego w pobliżu.