[Vanilla]

Driady dyskutowały zażarcie ze sobą, zagryzając paskudztwem. Endrigus ruszył w stronę człowieka. Ten, reagując na powitanie, uśmiechnął się i odrzekł:
-Trafić trafiłem, dotarłem tutaj dopiero parę dni temu uciekając przed potworkami. To był dramat..

Dziewczynka która stała przy nim teraz lekko się wycofała. Człowiek dostrzegł to i rzucił do niej kilka słów w driadzim.
-Zień dobry - dziecko uśmiechnęło się od ucha do ucha, patrząc się na Endrigusa.

-Ihiszat, moja córka - odrzekł - A pan jak długi czas już tu jest? Droga bezpieczna?

[REKLAMA]

[Debowy_Mocny]

Endrigus zauważył że driadzia dziewczynka się przywitała z nim.
Dzień dobry panienko odpowiedział z lekkim uśmiechem na twarzy.

Po czym spojrzał w stronę mężczyzny by odpowiedzieć na jego pytanie.
No cóż, trafiłem tu niedawno gdyż mnie jedna ładna driada poprosiła o przyjście tu i pomoc, a droga... no cóż jak tu szedłem z grupką driad to nie napotkaliśmy na żadne niebezpieczeństwo. Jednak jeden grong na drodze to dla mnie żadne niebezpieczeństwo Zaśmiał się lekko najemnik przez chwilę.
W sumie trochę to spędzę czasu zanim stąd pójdę. Może pan co nie co opowiedzieć o warunkach panujących w tym miejscu?

[Vanilla]

Mężczyzna mentalnie potknął się o wypowiedź Endrigusa
-"Zanim sobie pójdę" - zacytował z przekąsem - jak pan zamierza dokonać tego cudu? Stąd nie można tak po prostu "pójść".

[Debowy_Mocny]

Endrigus poczuł się jakby po prostu zaskoczenie mu walnęło w twarz niczym wkurzony byk. Jednak po chwili się uspokoił
Co mam rozumieć pod tym że nie można tak poprostu z tego odejść?

[Vanilla]

-Driady na to nie pozwalają - odrzekł, wpatrując się w niego jakby spadł z kosmosu - Zostaniesz pan na ich usługach; zajmując się jakimś rzemiosłem; walką czy uczeniem czegoś przydatnego tych panienek; a po godzinach nieco przyjemniejszymi zajęciami, no ale to wciąż bilet w jedną stronę.

[Debowy_Mocny]

- Rozumiem odpowiedział najemnik po czym zachowując spokój.

O kurwa... Mam nadzieję że to co ten starzec mówi nie jest prawdą, zresztą one nie wiedzą o tym, że ja posiadam asa w rękawie. Nikt nie wie. Po zmianie miejsca "zamieszkania" driad pokombinuję jak się stąd wyrwać. Ale to za tydzień póki co skorzystam z okazji że tu jestem i się trochę zabawić. Na pewno nie dam się tu się udupić do końca mojego życia, kiedy jeszcze wiele mam do osiągnięcia. Najemnik narazie postanowił nie zamartwiać siebie tym faktem. Zresztą dopiero będzie miał doskonałą okazje wyrwać się stąd dopiero wtedy gdy driadzia osada przeniesie się bliżej portu, czyli rejony który najemnik zna.

No cóż, miło się gadało, teraz idę pozałatwiać własnych spraw.
Najemnik pożegnał się z mężczyzną.

Najemnik podszedł do Sheyheatl. Uśmiechnął się i powiedział.
W tym twoim nowym ubraniu wyglądasz bardzo pięknie. Jednak nie w tej sprawie ciebie zaczepiam. Moglibyśmy pogadać gdzieś na osobności? Na przykład w moim namiocie?

[Vanilla]

-Uważaj na siebie - odrzekł mężczyzna, żegnając towarzysza.

Driada uśmiechnęła się.
-Po ćwiczeniach będziemy mieć czas - odrzekła mu zalotnie.

Ćwiczenia trwały do wczesnego wieczora. Umęczone driady w końcu wzięły swoją broń i rozeszły się. Endrigus był pod wrażeniem że będzie to wymagało jeszcze sporo treningu, ale najważniejszym pytaniem było to skąd wezmą żelazo.

W końcu powrócił z Szeyheatl do namiotu. Driada położyła na ziemi, nieco już zmęczona.

[Debowy_Mocny]

Endrigus zdjął zbroję i hełm i odstawił na bok.

Pamiętasz tą noc co mieliśmy w porcie? Może powtórzymy to teraz? Odpowiedział najemnik zalotnie masując driadę po stopach.

[Vanilla]

-Bardzo chętnie - odrzekła driada, przyjmując pieszczotę - Zaczynaj.

[Debowy_Mocny]

No to zaczynamy.
Najemnik zdjął swoją koszulę. Złapał driadę za nogi i przesuwał jej stopy po jego torsie przez parę minut. Po czym Przysunął się bliżej do driady, zdjął jej opaskę okrywającą jej piersi.
Ahhh cycuszki, małe ale i tak cieszą
Zaczął językiem pięścić jej piersi przez parenaście minut po czym złapał driadę za głowę i zaczął z nią namiętny pocałunek przyciskając jej piersi do swojego torsu.

[Vanilla]

Driada ucieszyła się z takiego zapału najemnika, choć zaintrygowała ją niecodzienna pieszczota. Pozwalając działać człowiekowi pozwoliła sobie zdjąć opaskę, by już po chwili gładzić go po włosach i całować.
-To naprawdę przyjemne - wyszeptała mu do ucha, by po chwili delikatnie ugryźć płatek ucha. Jego usta błądziły po jej szyi, barku, piersiach, policzkach. Nie śpieszył się - miał dla siebie całą noc. Poczuł jak uda driady szturchają go.

[Debowy_Mocny]

Endrigus podczas namiętnego pocałunku zaczął swoimi rękoma delikatnie masować jej piersi. Po czym trzymając swoje ręce na jej piersiach, zniżył głowę w dół. Zaczął całować brzuszek driady, lizać językiem. W tym czasie jego ręcę też poszły w dół, by ściągnąć swoje spodnie oraz spódniczkę driady. Gdy już zdjął obydwie dolne części garderoby. No cóż, nie chciał jeszcze kończyć tego. Zszedł jeszcze niżej zaczął całować stopy driady paluszek po paluszku. Po czym przeniósł głowę bardziej w górę ciała driady. Rękoma delikatnie macał i masował pośladki driady, podczas gdy język masował dalej piersi driady. Po czym podniósł się w górę i zaczął ją całować namiętnie w usta jednocześnie masując delikatnie jej piersi.

Gdy najemnik uznał ze driada jest już rozkręcona i gotowa. No cóż, orzeł Endrigusa dumny ptak rozpoczął misje infiltracji driadziej dziupli. Zaczynał powoli po czym przyszpieszał, nie przerywając pocałunku, a ręce nie przerywały masażu piersi. Jeśli za szybko by doszedł to postanowił poprawić swoje dzieło zadowalając driadę językiem.

[Vanilla]

Tym razem Endrigus napotkał stanowczo mniej problemów. Driada starała się tak reagować na jego ruchy aby miał jak najmniej kłopotów, pasywnie poddając się przyjemnościom. Po całym dniu wysiłku byli spoceni; jednak nie przeszkadzało to najemnikowi - wręcz przeciwnie, smak i zapach driady podniecał go jeszcze bardziej. Dłuższą chwilę eksplorował ciało towarzyszki językiem; zbyt zaaferowanej przeżywaniem sytuacji by się odwdzięczyć. Zszedł niżej, uprzednio zsuwając swoje spodnie. Wziął w ręce z obu stron ubranie kobiety i powoli zsuwając je, pieścił jej udo, kolano, łydkę, by w końcu rzucić szmatę i chwycić jej stopę. Na pierwsze pocałunku zareagowała opierając druga nogę o bark Endrigusa; nie na długo jednak. Drugą ręką skutecznie oswobodził się z gaci.

Gdy driada zerkała w jego stronę, on już zmierzał wyżej, zatrzymując się na piersiach. Nie mógł czekać, jego ciało domagało się przyjemności, tylko ta myśl przechodziła przez jego umysł. Uniosła lekko tyłeczek gdy jego ręcę wsuwały się pod spód. Popatrzył się na nią. Traciła kontakt z rzeczywistością. Była gotowa nagrodzić swojego mężczyznę.

Wszedł powoli; jak zwycięzca, ciesząc się i napawając podbojem. Unosił się nad nią jak orzeł. Odczucia, przyjemności, zapach jej ciała - to wszystko sprawiło że Endrigus nie chciał już nic; przyciskając driadę do siebie mocno. Poczuł jak ta obejmuje go nogami, ściskając go do rytmu. Uścisk nasilił się gdy dochodził. Znów chciał dokończyć dzieła; jednak uścisk nie pozwolił mu na to. Pocałowała go w policzek, dziękując mu.
- Chcę dziecka - usłyszał chwilę potem.

Wyprowadziło go to z równowagi. Poczuł się jakby mentalnie dostał obuchem w głowę. Dziecko i on, przetrzymywany tutaj?

[Debowy_Mocny]

Ja i dziecko? Przecież ja nie jestem jeszcze gotowy na to. Ja pragnę przygód, nie nianczenia córek. Będę musiał coś podziałać. Chyba będę musiał co nie co ujawnić

Na twarzy Endrigusa pojawiło się wielkie zdziwienie. Po chwili Endrigus się opamiętał.
Mina Endrigusa przybrała kamienną powagę.

Niestety nie mogę tu zostać na zawsze, by mieć z tobą dzieci. Ubierz się, wyjdziemy gdzieś w jakieś bardziej odosobnione miejsce miejsce. Muszę ci coś ważnego powiedzieć. To nie będzie na długo
Endrigus się ubrał, przyodział zbroję. Poczekał aż driada będzie gotowa do wyjścia. Zaprowadził ją lekko poza obozowisko driad, ważne żeby to było odludnione miejsce.
Jeśli już takowe odnajdą.

Prawda jest taka, że nie jestem zwykłym człowiekiem. Ja posiadam dar, zostałem obdarzony niezwykłą mocą.

Endrigus uaktywnia lśnienie.

Jestem zaklęcioostrzem, jedynym wojownikiem obdarzonym dość niezwykłą magiczną mocą. Nie wiem skąd mam ten dar, ale wiem jedno. Mam ważną misje do wypełnienia. Niestety nie będę mógł na stale zostać w twojej osadzie, pomimo że to miejsce jest dla mnie przyjemne. Wszędzie jestem potrzebny, zło, beliar, potwory, to wszystko męczy wszystkie ludy. Muszę podróżować, odkrywać nowe możliwości w sobie moim celem jest zostać dość potężnym by raz na zawsze załatwić problem potworów, nawet tych które gnębią twój lud.

Endrigus spojrzał driadzie w twarz, na twarzy najemnika pojawił się uśmiech, ale uśmiech dodający otuchy.
Ale nie martw się, kiedy wy się przeniesiecie w pobliże mojego miasta, będę mógł ciebie odwiedzać. I raczej będę to robił gdyż to jedyne miejsce gdzie wiele moich zmartwień odchodzi i mogę odpocząć i być gotowy na kontynuowanie mojej misji

[Vanilla]

Driada z początku zmartwiła się bardzo, słysząc słowa najemnika, rzucając ciche "nie odchodź". Pozwoliła się jednak zaprowadzić dalej. Endrigus widział że gdzieniegdzie kręciły się strażniczki, a nieistotne jak daleko wyjdą nie będą sami. Pewnie rozstawione są nawet po lasach... Mimo to zademonstrował Szeyheatl swoje umiejętności. Wyglądała jakby się miała rozpłakać, jednak przerodziło się to w wybuch radości.

-Więc pomożesz nas bronić przed potworami!

Podbiegła do niego, rzucając się mu na szyję.

-Jesteś tu potrzebny! Zostaniesz z nami! - kontynuował podekscytowany, kochający głos driady.

-Inni niech robią co chcą, tu będzie ci najlepiej - wyszeptała mu do ucha.

Najwyraźniej argumentacja Endrigusa zupełnie do niej nie trafiła. Sam wojownik mógł tylko zastanawiać się ile driad obserwowało przedstawienie z pobliskich krzaków, gotowe do interwencji...

-Jeśli jesteś czarodziejem to dobrze; mamy driady czarodziejki!

Widziałeś jak to wszystko zorganizowane? Dostaną nas wszędzie!