[Argon]

Argonowi coraz trudniej było oddychać wśród wszechobecnego tumanu kurzu w komnacie. Starał się ostrożnie stawiać kroki, jednak i tak szary pył wzbijał się w powietrze z każdym ruchem. Po stłumionym ręką kaszlnięciu złapał za kraniec swojego płaszcza i wyszarpał niewielką szmatkę, którą zaraz przyłożył do twarzy zakrywając usta i nos. Miał nadzieję, że to choć trochę ograniczy dostawanie się pyłu do dróg oddechowych. Całe jego ubranie było poszarpane, przez co Argon sprawiał wrażenie jeszcze bardziej posępnego, lecz nie przejmował się tym jak go widzą inni. Liczy się tylko to, co robi.

Zaprzysiężony postanowił najpierw zbadać kamienną tablicę, która przykuła jego uwagę. Podszedł do niej i przyjrzał się jej z bliska. Z góry przypuszczał, że nie zdoła odczytać zapisanych na niej run, jednak mimo to spróbował na nie rzucić okiem. W końcu ostrożnie zbliżył wolną rękę do tablicy, próbując wyczuć i określić magiczną energię którą zawiera.

[REKLAMA]

[Faust272]

Argon podszedł do tablicy i badał ją uważnie. Tak jak przypuszczał, nie potrafił odczytać run, ale wyczuwał z nich silną magię. Co dziwne, magia nie miała domeny zła, czy dobra.

- Szukasz czegoś?

Argon zaskoczony odwrócił się wyszarpując miecz. Przed nim na środku komnaty stał mężczyzna o białej, prawie przezroczystej i połyskującej skórze. Jego oczy były czarne, jakby składały się z samej źrenicy. Długie, skołtunione włosy opadały mu na ramiona. Miał na sobie długą i zniszczoną, pokrytą kurzem szatę maga.

[Argon]

Nareszcie znalazł swój cel. Czy to lisz? Przyglądał mu się przez chwilę, czarne jak węgiel oczy przykuwały uwagę. Na pewno był to mag, sądząc po ubiorze. Pytanie tylko, czy to Verthelm czy Arboris i jak zareaguje na pomysł dołączenia do Beliara.

- Raczej kogoś. - odparł po chwili namysłu. - Kim jesteś, zjawo?

Argon schował miecz lecz nie spuszczał z oczu rozmówcy.

[Faust272]

Zjawa uśmiechnęła się.

- A jak myślisz pomiocie Beliara?

[Argon]

- Myślę, że jesteś tu nie bez powodu. Czy Ci się to podoba czy nie, przydasz się jeszcze na coś mojemu Panu.
Argon bez wahania ruszył w stronę zjawy.
- Nie pragnąłbyś się stąd wreszcie wydostać? Po tylu latach niewoli?

[Faust272]

Zjawa roześmiała się odrzucając głowę do tyłu. Byłoby to normalne, gdyby nie to, że głowa dokładnie przylgnęła do łopatek tak że na chwilę zniknęła za plecami ducha.

- Uciec z jednej niewoli w drugą? Nie uważasz tej decyzji za niedorzeczną? Owszem, jestem tutaj przywiązany, ale przynajmniej nikt mi nie rozkazuje.

[Argon]

- A jednak zaistnienie na powierzchni jest o wiele lepsze niż gnicie po wieki w tej zakurzonej krypcie. Spójrz na to wszystko od strony korzyści. Twoje imię znów mogłoby być znane. Pomyśl tylko, co mógłbyś zdziałać w Eredanie.

Argon na chwilę oderwał wzrok od zjawy i zainteresował się sarkofagiem. Zapewne tam odnajdzie szczątki maga.

- Pozostali bogowie są w odwrocie. Nadchodzi czas Beliara. Nawet Ty sam jesteś pod jego stolicą. Opór nie ma sensu.

[Faust272]

- A jednak zaistnienie na powierzchni jest o wiele lepsze niż gnicie po wieki w tej zakurzonej krypcie. Spójrz na to wszystko od strony korzyści. Twoje imię znów mogłoby być znane. Pomyśl tylko, co mógłbyś zdziałać w Eredanie.

+ 1000 EXP

- Taaaaak. To już jest myśl. To jest całkiem dobry pomysł. Stać się znanym, potężnym, nawet jako sługo, ale sławny...

Duch zamknął oczu i skierował je ku górze. Wciągnął głęboko powietrze, jakby zaciągał się jakimś niesamowitym zapachem.

Zjawa spojrzała z powrotem na Argona i uśmiechnęła się.

- No to... Co mam zrobić?

[Argon]

Argon cicho odetchnął, słysząc odpowiedź zjawy. Nawet gładko poszło. Deleghit miał jednak rację w tym, że siła argumentów jest często lepsza od ostrza miecza. Szkoda, że ten starzec tak marnie skończył w rękach Angrogha.

- Dobra, możesz mi pomóc. Aby was uwolnić muszę najpierw dostać się do szczątków waszych ciał... A no właśnie, gdzie jest ten drugi mag? Powiedziano mi, że będzie was tutaj dwóch. Jesteś Arboris, tak?

[Faust272]

+ 500 EXP

- A, a więc domyśliłeś się? Tak, jestem Arboris. Ale o jakiego drugiego maga Ci chodzi?

[Argon]

Argon spojrzał krzywo na zjawę. Jak to możliwe, że Arboris nie pamięta osoby, przez którą jest tu uwięziony.
- Maga, którego tutaj spotkałeś i miałeś uwolnić - Verthelma. Muszę wiedzieć co się z nim stało. Czy jest w tym sarkofagu?

[Faust272]

Aaaaaaa... Tego... Cóż, nie ma go już tutaj.

[Argon]

- A wiesz może gdzie go znajdę albo gdzie się udał? Mam rozumieć, że uwolniłeś go, a on tu Ciebie zostawił dla zabawy?

[Faust272]

- Znaleźć, to Ty już go chyba nie znajdziesz. Uwolniłem go i raczej nie ma go na tym planie. Co zaś mnie się dotyczy.

Arboris spojrzał na tablicę za Argonem.

- Powiedzmy, że dałem się zwieść temu oszustowi. Widzisz, moja dusza jest tutaj zapieczętowana z powodu tej tablicy.

Wskazał podbródkiem na jedyną całą kamienną tablice w tym pomieszczeniu. Runy lśniły blaskiem.

- Widzisz... To zaklęcie ma taką właściwość, że ktoś musi być do niego przywiązany. Tak więc gdy uwolniłem Verthelma, to wtedy to diabelstwo złapało mnie. Oczywiście ten podły lisz nie powiedział mi wtedy całej prawdy.

Duch uśmiechnął się.

- No cóż, wtedy byłem za młody, dzisiaj jest za późno. Głupi Verthelm także nałożył na mnie pieczęć otwarcia duszy, umysłu... czegośtam, nie pamiętam jak to nazwał. Grunt że przez to gówno mam niesamowitą ochotę na powiedzenie Ci wszystkiego i całej prawdy. Tak więc nie mogę Cię nawet zwieść jak to zrobił Verthelm.

[Argon]

- Cóż, pozostaje mi się cieszyć, że będziesz prawdomówny. Twoja dusza przywiązana jest do tej tablicy, ale myślę, że jeśli naznaczę ją i oddam pod opiekę Beliara uwolnię Cię bez przykrych konsekwencji dla mnie. W końcu to Beliar uwięził Verthelma. Mam rację? Gdzie znajdę szczątki Twojego ciała?