[Faust272]

Argon pojawił się w czarnej jak noc komnacie. Panowały nieopisane ciemności, nic nie było widać. Argona przez chwile ogarnęła panika, lecz natychmiast wziął się w garść i się uspokoił. Poczuł mieszaninę nieprzyjemnych zapachów. Czuł w powietrzu zapach wilgoci, pleśni, krwi i zgnilizny. Wyczuwał także znaczne wibracje energii magicznej. W oddali słychać było wycie wiatru i jakieś mlaśnięcia. Było zimno i duszno, ale nie było przeciągu.

[REKLAMA]

[Argon]

Argona w pierwszej chwili zaskoczyło to spadanie w ciemność. Na szczęście nie trwało to na tyle długo, by go wystraszyć. Kolejna nowa rzecz, do której musi przywyknąć. Gdy w końcu ciężko wylądował i poczuł pod stopami posadzkę nieco mu ulżyło. Przez chwilę stał jak wryty, ogarnięty dookoła ciemnościami. Nasłuchiwał odgłosów próbując ustalić, z której strony dochodzi mlaskanie. Sam Beliar wie, co można tu zastać. Wreszcie przypomniał sobie o swoich goglach. Pospiesznie nałożył je na oczy.

Cholera, dobrze, że je jednak kupiłem. - pomyślał. Pierwszy raz naprawdę nie żałował, że się na nie wtedy wykosztował.
Gdy nałoży gogle rozejrzy się powoli i uważnie po całym pomieszczeniu sprawdzając, czy jest w nim sam. Odruchowo wyciągnął miecz, by poczuć się nieco pewniej. W międzyczasie próbował też rozejrzeć się za jakimiś przydatnymi przedmiotami, np. pochodnią.

[Faust272]

A ja zapomniałem o tych goglach. No, to może się okazać dla Ciebie łatwiejsze niż powinno.

+ 100 EXP

Argon znalazł się w ciemnym pomieszczeniu zbudowanym na planie kwadratu. Ściany były murowane z białego kamienia, podłoga byłą wyłożona białą i brudną kostką brukową. Na środku komnaty znajdowała się krata pokrywająca cześć podłogi (środek o kształcie prostokąta szerokości 2 i długości 7 metrów), a pod kratą można było dojrzeć otynkowaną podłogę 5 metrów pod poziomem podłogi, na dnie walały się jakieś szmaty, kawałki metalu i błyszczała woda.. Poszukiwacz przygód ustalił, że komnata ma jakieś 5 metrów szerokości, i 10 metrów długości. Na ścianach komnaty wisiały stare, wypalone pochodnie i wisiał jeden, zniszczony gobelin. W oddali słychać było wycie wiatru i jakieś mlaśnięcia. W powietrzu można było czuć zapach wilgoci, pleśni, krwi i zgnilizny.

Na przeciwległej od wejścia ścianie zaczynał się korytarz, który ciągnął się 3 metry, a potem się rozgałęział w dwie strony. Krata była zamknięta na styku z podłogą na zardzewiałą kłódkę.

[Argon]

Po nałożeniu gogli i rozjaśnieniu sytuacji Argon poczuł się pewniej. Zgubienie w ciemności już mu nie grozi, pod warunkiem, że nie zgubi ani nie zniszczy gogli. Dotarłszy do rozwidlenia skierował się w prawy korytarz. Szedł powoli do przodu i ostrożnie stawiał kroki, badając mieczem posadzkę przed sobą. Nie pierwszy raz był już w takich podziemiach i wiedział, że czyhać tu na niego mogą nie tylko żywe, lub mniej żywe istoty, ale też zabezpieczenia przed nieproszonymi gośćmi. Zwykle oznaczałoby to, że w środku jest coś tak cennego, że opłacało się to zabezpieczać na różne sposoby.

[Faust272]

Argon szedł badając podłogę przed sobą. Gdy znalazł się na rozwidleniu, zauważył krwawy ślad na podłodze, a potem pod wpływem uderzenia miecza zapadnia uruchomiła się. Teraz na środku rozwidlenia znajdowała się ogromna dziura zajmująca cały korytarza. Zapadnia miała kształt kwadratu o boku 3 metrów.

[Argon]

Krew na posadzce należała zapewne do poprzedniego nieuważnego podróżnika. Swoja drogą ciekawe czy mógłby znaleźć coś ciekawego w zapadni. Argon nie miał jednak ochoty sprawdzać tego teraz osobiście.

Argon przypatrzył się pułapce. Dziura była sporych rozmiarów, jednak przecież nie musi przeskakiwać całych trzech metrów, musi tylko przeskoczyć zapadnię na ukos(możliwie blisko zakrętu). Ustaliwszy wcześniej, że pójdzie prawym korytarzem odwrócił się w jego stronę i ocenił odległość do krawędzi. Wziął krótki rozbieg i skoczył. Jeśli mu się uda pójdzie dalej, nadal solidnie badając podłoże.

[Faust272]

Argon szedł prawym korytarzem. Korytarz ciągnął się 9 metrów aż zakręcił łukiem o 90 stopni i dalej prowadził przez kolejne 9 metrów. Zakończył się rozwidleniem, z którego odchodziły dodatkowo trzy drogi: w prawo, w lewo i na wprost.

[Argon]

Wygląda na to, że ta krypta jest większa niż przypuszczałem. W razie czego muszę zapamiętać drogę powrotną. Do diabła, już raz zabłądziłem w podziemiach... Możliwe, że był już przewrażliwiony na tym punkcie, ale nie chciał kluczyć bez sensu. Postanowił poprosić o pomoc zjawę.
- Eee... Sługo Cienia? Znasz może drogę do grobowca Verthelma?

Jeśli to nic nie da:
Nie miało to znaczenia którą drogę wybierze bo i tak nie miał mapy krypty. Musiał zdać się na szczęście. Po krótkim namyśle ruszył prosto.

[Faust272]

Był kapłan poszedł na wprost. Znalazł się w komnacie 6 na 6 metrów. Ściany były wyłożone kamiennymi półkami, na których spoczywały kiedyś okryte płachtami ciała poległych. Teraz wszystkie te ciała leżały porozrzucane na ziemi i Argon od razu zauważył, że odbyła się tutaj walka. Pod przeciwległą od wejścia ścianą stał ogromny, marmurowy sarkofag z odsuniętym wiekiem. Wewnątrz znajdowały się zwłoki jakiegoś wielkiego rycerza. Argon dostrzegł, że nie było przy nim jego broni. Normalnie jeśli szlachcic mógł być pochowany w tak pięknym sarkofagu, to chowano z nim jego broń. Ktoś tutaj był przed Argonem i splądrował to miejsce.

Nagle Argona owionął chłodny wiatr. Wiatr wzniecił kurz i drobne szczątki wirując nimi w powietrzu. Były kapłan przyglądał się temu zjawisku. Ten mały wir powietrzny szalał nieruchomo przed Argonem zrzucając z półek płachty i tragając włosami i odzieniem Zaprzysiężonego. Argon przez około sekundę dostrzegł w wirze jakąś twarz. Żywą, ale jednocześnie martwą. Twarz uformowała się z miejscowych zagęszczeń pyłu w wirze i wyglądała jakby była z mgły. Twarz wyglądała na zdziwioną. Potem uśmiechnęła się i rozpadła się, a wraz z nią ucichł wiatr. Ciszę mącił jeszcze spadający pył i szczątki, które jeszcze sekundę temu były unoszone przez wiatr.

[Argon]

Co to u diabła było? Verthelm czy jakaś inna zjawa? Póki co nie miało wrogich zamiarów i dobrze. Argon pobieżnie zbadał pomieszczenie i szczątki ciał w poszukiwaniu czegoś przydatnego. Jeśli z komnaty nie ma innego wyjścia Argon cofnie się do rozwidlenia i wybierze drogę na lewo.

[Faust272]

Kolejne rozwidlenie, tym razem na wprost i na prawo.

[Argon]

Argon ruszył naprzód.

[Faust272]

Argon przeszedł 9 metrów, by napotkać zawalony korytarz. Wyglądało na to, że sufit zawalił się już jakiś czas temu.

[Argon]

Argon cofnął się do ostatniego rozwidlenia i poszedł pominiętym wcześniej korytarzem na prawo.

[Faust272]

Argon szedł dalej. Coś zgrzytnęło, wyglądało to na zapadnie, jednak mechanizm wydawał się zardzewiały i zatarty, nie działał. Zaprzysiężony wzruszył ramionami i ruszył dalej.

W końcu podróżnik doszedł, sądząc po wyglądzie, do celu.

Komnata wyglądała na małą katedrę. Pomieszczenie miało długość 15 metrów i szerokość 10 metrów. Strop był podtrzymywany przez dwa rzędy kolumn. Na samym końcu komnaty Argon dostrzegł (dzięki goglom) monumentalny sarkofag z różnych gatunków marmurów i granitów. Na ścianach wisiało kilkadziesiąt rozbitych i popękanych kamiennych tablic. Komnata wyglądała jak wielkie pobojowisko. Kamienne tablice, które wisiały kiedyś na ścianach, teraz były roztrzaskane, a ich szczątki i gruzy walały się pod ścianami. Na tych tablicach wyryto rzędy wielu skomplikowanych run, jednak były one już czarne i matowe, jakby bez mocy. Powietrze było duszne i zakurzone. Argonowi ciężko było oddychać, a w nosie osadzały się coraz większe kołtuny kurzu. Każdy krok był tłumiony przez grubą warstwę kurzu na ziemi. Każdy krok wzbijał też w powietrze kolejne tumany kurzu, które jeszcze bardziej utrudniały oddychanie, a nawet widzenie.

Argon idąc dalej zauważył, że jedna z tablic nie jest pęknięta i nadal wisiała na ścianie w jednym kawałku, a runy na nie wypisane lśniły karmazynowym blaskiem.