[Altaris]

Galahad idąc brukowaną ulicą słyszał dźwięk swojego chodu. Ludzie stali na murach. Nad miastem zbierały się czarne chmury i strach... Czy zabłądził? Żadnego człowieka... Wszystko wyglądało na opuszczone... Otwierając skrzypiące drzwi zobaczył paru strażników którzy poderwali się na jego widok. Elf wręczył im kwit. Wpuścili go, a przed elfem ukazał się bardzo ciekawy widok i chęć do magii...
Paręnaście stołów z probówkami i wywarami. Multum drzwi i magów ubranych w specjalne szaty. Wszyscy tylko spojrzeli na wojownika i wrócili do swoich zadań. Jeden z magów pokazał ręką drzwi... Celtharion aż nie mógł wytrzymać z zachwycenia o co chodzi.

[REKLAMA]

[Vanilla]

Jeden z magów podszedł do elfa i odebrał kwit, po czym zaprowadził go do pewnego korytarza. Już z daleka zauważył trzech ludzi kroczących w jego stronę - starszego mężczyznę i dwóch młodych adeptów - kobietę i mężczyznę.
-O! - krótko krzyknął leciwy - Nowy?
-Ta - odrzekł mag - Pójdź z nimi - odrzekł czarodziej.
Trójka wyszczerzyła zęby.

[Altaris]

Elf spojrzał dziwnie na magów. Ale poszedł za nimi mając jednak lekkie poczucie niepokoju.
-Wiesz co robisz...
-Nigdy nie wiem co właściwie zamierzam...

[Vanilla]

-Świetnie - powiedział starszy i wziął go za rękę, ciągnąc do jakiegoś pokoju. W pokoju znajdowała się leżanka i spora ilość preparatów.
-Połóż się - odrzekła kobieta, przygotowując jakiś wywar.

[Altaris]

Galahad położył się stawiając miecz obok leżanki, dość niezdarnie więc po chwili spadł na podłogę. Wygodnie się usadził zamykając oczy i mówiąc cicho...
-O moim istnieniu świat zadecyduje... Świat zawsze decyduje... Pod Twoimi stopami świecie rozsiałem swe marzenia... Jedyne co mi pozostało... Stąpaj ostrożnie... Gdyż wstępujesz na moje sny...

[Vanilla]

W końcu kobieta podała mu szklankę.
-Wypij - odrzekła. Mężczyźni przypatrzyli się elfowi badawczo.

[Altaris]

Elf spojrzał na wywar. Uśmiechnął się tylko...
-Jedyną pewną rzeczą w życiu jest to, że nic nie jest pewne.
Galahad wypił substancję. W jego oczach zabłysło nowe światło...

[Vanilla]

Substancja była łykowata i gorzka. Galahad poczuł się jakby zaraz miał zwymiotować, jednak uczucie to szybko ustąpiło błogiej nieświadomości. Elf wypił ją do dna, po czym zaczął drżeć. Szklanka upadła na ziemię i zbiła się.
-I jak? - odrzekł człowiek. Galahad nie był w stanie stwierdzić który, świat wirował dookoła. W końcu stracił przytomność.

[Altaris]

Usstan tlun natha fuer'yon nin. Rilkhel alus el. Lu' nindol zhah ussta ultrinnan.
Ostatkiem sił powiedział elf zamykając oczy...
Otwierając je zauważył że jest w nicości... Dookoła sama czerń. Zaś pod jego stopami rozsiana była biel i światło. Poszedł w kierunku ciemności. Lecz światłość pod jego nogami podążała za nim.
Usłyszał miarowy chód. Z ciemności wyszedł Celtharion.
-Teraz nie wiemy co się z nami dzieje, jesteśmy jak zając który wszedł w nieznane knieje.
-Spokojnie to Gildia... Ufam im.
-Mam nadzieję że się nie zawiedziemy... Może nawet wdzięczni będziemy.
Celtharion zaczynając jakiś monolog:
-Dźwięk mię uderzył nagle moje ciało. Jak ów kwiat polny, otoczony puchem. Prysło, zerwane anioła podmuchem. I ziarno duszy nagie pozostało. I zdało mi się, żem się nagle zbudził ze snu strasznego, co mię długo trudził. I jak zbudzony ociera pot z czoła. Tak ocierałem moje przeszłe czyny, które wisiały przy mnie, jak łupiny.
Elf zaciekawiony chciałby usiąść i od razu pojawiły się dwa krzesła. Obaj usiedli...
-Powiedz mi coś więcej o Obalianie...
-Hmm... Jest to mój Pan Potężny, siedzi w ciemności. Zamknęli go inni Bogowie ze złości. Pozwalał ludziom wychodzić na nowe rangi istnienia. Bo w końcu nie mieli nic do stracenia. Ludziom dawał skrzydła i skrzela gdy o to prosili. Często także w dobroci mu byli mili. Stawał się przez jakiś czas nimi, zabijając wrogów danego istnienia, i tak zamykając się do Bożego cienia.
-Mógłbyś opowiedzieć mi coś jeszcze...?
-Oczywiście mój przyjacielu. W końcu dałeś życie mojemu istnieniu...
Ukazuje się on jako obcy rycerz. Ciężko uzbrojony i z toporem ogromnym. W hełmie rogatym i w masce ze srebra, zdobnej diamentami. Długa broda i wąsy, niepokonany w walce przecież. Nawet wy Bogowie o tym wiecie. Obalian jest Bożkiem jakby to powiedzieć. Nie ma sił by rządzić wodą, lądem czy niebem. Jest panem błyskawic i wojny. Bez niego świat byłby za spokojny. Ma swój kult, zwany Zakonem Mrocznych Zbawicieli. Oni zostali wybrani z wichrzycieli. Stając się rycerzami o wielkiej sile. I stając się bardziej honorowymi o krocie tyle. Został wybrany przez członków Rady. Wybrali najlepszego wojownika do tego czynu. Kiedyś cały świat zatrząsł niszcząc dzieło reszty Bogów. I został pokonany przez podstępnego Beliara i jego czary. Ze wszystkich na świecie wybrał mnie bym był jego wysłannikiem... Galahadzie... Ty masz stać się... ... .
Elf uśmiechnął się do narratora.
-Zgadzam się, niech tak będzie... Świat zadecyduje, świat zawsze decyduje... Kim byłeś przed śmiercią... I jak zginąłeś?
-Zatem byłem wędrownym bardem. Gdy dotarłem do wielkiej twierdzy pokochałem ją i jej mieszkańców. Piękne miasto i warownia. Lecz zaczęli ją oblegać żołnierze innej z frakcji. Stanąłem do walki... I poległem na murach... Dostałem włócznią w korpus...
-To bardzo ciekawe... Ale dlaczego mówiąc używasz poezji... Zaś teraz nie...?
-Poezja to moja droga ucieczki od realnego i duchowego świata... Widzisz strażnicy nie mają własnych więc mam swoje wnętrze tylko dla siebie... Moją śmierć odtworzyłem z pamięci. A nie z ust swoich...
Mam jeszcze jedną ciekawą rzecz o Obalianie... Jeśli chcesz jej wysłuchać...
-Oczywiście... -z uśmiechem dodał elf.
-Tak więc, na szyi Obaliana wisiał złoty krzyż. Tak samo na jego mieczu, hełmie, toporze i tarczy były poumieszczane złote krzyże jak i na zbroi. Podobno Obalian miał dodatkowo własnego Boga. Czytał niezrozumiałe dla wszystkich zwoje... Z symbolami dużej piramidy z okiem w środku... Czytał także zwoje które tłumaczył jako z innego świata... starożytnego świata... Opowiadał o rycerzach z okrągłymi wielkimi tarczami i włóczniami długimi jak drzewa, o powozach mknących jak wiatr... O statkach z dziobami jak ptaki... Wielu uważało że to jakieś przywidzenia u Mistrza Obaliana. A zaś zwoje mówiły zupełnie co innego... Ja sam nie mam zdania... Wiem tylko że Obalian godzinami rano spędzał klęcząc i mrucząc coś pod nosem... Był to zagadkowy wódz. W końcu miał pod komendą 2 000 wojowników w ciężkich zbrojach.
-Masz racje, to zagadkowe...

[Vanilla]

Galahad ocknął się. Świat przed jego oczami jawił się rozmazany, niekompletny. Popatrzył na swoje ramię. Zdecydowanie przybyło mu mięśni. Czuł się jednak beznadziejnie, rozbity w środku. Ktoś nachylił się nad nim. Elf ponownie odpłynął w krainę snu...

[Altaris]

-Pewnie podali mi kolejny eliksir... Ciekawe o co tutaj chodzi? Może okazało się że mam problemy ze zdrowiem... Nie wiem co o tym myśleć... A ty Celtharion, co o tym myślisz?
-Ta Twoja opcja jest raczej banalna i nieprawdziwa... Moim zdaniem wzmacniają swoich żołnierzy jakimiś eliksirami... Może szykuje się jakaś wojna i będziesz jednym z najsilniejszych wojowników w Eredanie i będziesz mógł zawładnąć światem!
-Głupiś ty...
-A żebyś wiedział że nie... -skrzywił się strażnik.

[Vanilla]

Galahad obudził się. Powoli otworzył oczy. Był w pozycji stojącej, w nieco innym pokoju. Otworzył oczy. Zobaczył grupę najwidoczniej lekarzy, tą samą która zaprowadziła go do pierwszej sali. Zmienił się jednak punkt widzenia, teraz był wyższy. Popatrzył się na siebie. Tak, był wyższy, w dodatku miał na sobie pełną zbroję płytową, jedynie bez hełmu. Na dłoniach miał skórzane rękawice.

[Altaris]

Elf zdziwił się wielce. I z szeroko otwartymi oczyma patrzył to na zbroję, to na lekarzy. Nie mógł uwierzyć co z nim zrobili... Nagle jego uczucia stały się jasne... Uśmiechnął się szyderczo... Wyprostował rękę i obiema poruszał w powietrzu by rozluźnić mięśnie... Sprawiało mu to mniej trudu... Rozciągnął się dwa razy machając rękoma tak by krzyżowały się na krzyż i dłońmi dotykały pleców. Zacisnął pięści i znowu spojrzał na lekarzy... Spróbował podejść do nich krok lub dwa. Gdy był bliżej ukłonił się lekko i z dumą spojrzał na nich. Rzecz jasna, miał to być gest podzięki. Po chwili coś przemknęło mu przez myśl... I cicho zapytał...
-Gdzie jest mój miecz? Gdzie mój Zweihander...
Celtharion nagle w pozycji stojącej otworzył oczy...
-Człowieku, co się ze mną stało, byłem jakby śpiący i gdyby tego było mało to wizje miałem dziwną... Ale mniejsza z ...
Strażnik popatrzył na siebie. Był wyższy i lepszej postury. Ucieszony przyjął fakt iż był w zbroi płytowej... Pięknej i mocnej zbroi...
-Tym...
Dodał tylko i otworzył szeroko oczy...
-Łebski z Ciebie elficki woj, Galahadzie. Nad takim czymś trzeba było pracować w dużej ilości dekadzie. Z takim wyglądem nic nam to największe potwory, szybko zabijemy najgorsze zmory. Wiesz co możemy teraz uczynić? Być niezwyciężonymi i bogatymi... Rozumiesz o czym mówię do diaska? Każdy Lord najmożniejszy byłby łaskaw wejść nam na dwór czy coś w tym stylu... Być tak mądrymi by pojąć jednostkę kwantylu... A tak przy okazji gdzie mój Azjinhad? Co tak obraz tutaj zbladł... Halo jesteś tam? Ehh... Niedługo Ci radę dam... Bo widzę że mnie nie słuchasz... Bo ty kiedyś też będziesz uchodził za ducha...

[Vanilla]

-Cwajco? - odrzekł starszy lekarz - Twój sprzęt będzie ci teraz zbędny. Jesteś własnością Gildii, haha.

[Altaris]

Elf uśmiechnął się...
-Rozumiem... Ale byłbym bardzo wdzięczny za dostanie mojego miecza... Nie widzę go tu... Może to dziwnie zabrzmi ale jestem połączony z tym mieczem silną więzią... Może da radę go tu sprowadzić...