[Argon]

Gdy Lucjusz odszedł do swoich obowiązków, Argon przypatrzył się kluczowi. Miał oczywiscie piękne zdobienia, jak wszystko w Zakonie. Ścisnął go w prawej ręce. To mój klucz do nowego życia - pomyślał.

Z niecierpliwością otworzył drzwi swojego nowego pokoju i stanął na środku. Ten był skromnie urządzony, ale wyglądał na funkcjonalny. Ściany były pomalowane na biało. Na nich wisiało kilka obrazów, między innymi słaba kopia wizji jakiegoś malarza, zatytułowanego "Rycerz Prawdy". człowiek podszedł bliżej, by się dokładniej przypatrzyć.

Gdy mężczyzna podszedł bliżej, dostrzegł na obrazie rosłego mężczyznę w błyszczącej, ciemnej zbroi, trzymający miecz w pokrowcu. Malowidło było bardzo realistyczne i zawierało wiele szczegółów. Swą dokładnością imituje niemalże fotografię. Z lekkiej siwizny na brodzie można było wnioskować, ze ma już swoje lata. Być może stoi on na straży. Na dalszym planie dostrzec można jakieś zabudowania, najpewniej klasztor. Dookoła występuje przyroda – kwitnące drzewa i krzewy oraz zwierzęta: ptaki, pies, gronostaj. Niebieskie niebo, przesłonięte jest częściowo kłębiastymi chmurami. Z prawej strony można zauważyć fragment jakiegoś akwenu – jeziora bądź zatoki.

Drewniane okno, kilka szafek na ciuchy, mały stojak na broń, łóżko, oraz stół z dwoma krzesłami to wszystko, co można było jeszcze podziwiać w tym pokoju. Jednak Argon zupełnie się tym nie przejmował. Poczuł się tutaj wreszcie jak w domu. Postanowił na chwile położyć się i wypocząć...

[REKLAMA]

[zkajo]

Po około 20 minutach, drzwi do pokoju otworzyły się i stanął w nich młody mnich. Nosił on białą, długą szatę przepasaną równie białym sznurem, a w ręku trzymał coś co przypominało kosz. Podszedł do Argona i rzekł:
-Witaj, Jestem Seriusz, jestem z zakonnych braci. Oto czyste ubrania by podczas medyctacji nie przeszkadzał ci ciężar twej zbroi... - powiedział młodzieniec po czym położył na łóżko białą szatę, przypominającą habit. -Wiemy że jesteś w straży i że masz tam obowiązki. Możesz zamieszkać tutaj, i twoja stała praca nie powinna przeszkodzić ci w nauce kapłaństwa. Masz może jakieś pytania przyjacielu? - rzekł zielonooki brunet

[Argon]

Argon spojrzał na swoje nowe ubranie. Nie ma to jak chodzić w sukience...no ale cóż. Czas przywyknąć - pomyślał.
- Dziękuję za ubranie. Nie, niczego już nie potrzebuję. Przebiorę się zaraz, i...a właśnie, to ty masz mnie uczyć?

[zkajo]

-Oczywiście że nie - zaśmiał się mnich -Nas, młodych nazywają mnichami lub Nowicjuszami. Ja mogę dać ci tylko wskazówki, lecz uczyć cię będzie doświadczony kapłan.

[Argon]

- Rozumiem...mam nadzieję, że zdołam dogonić cię w twoich postępach w nauce. Oh, przepraszam, nie przedstawiłem się...jestem Argon.
Mężczyźni uścisnęli sobie prawe dłonie.
- No cóż, długo już tutaj studiujesz?

[zkajo]

-Do klasztoru dołączyłem w wieku 16 lat. Mieszkałem na ulicy, byłem zwykłym banitą, lecz przygarnęli mnie bracia. Jestem tutaj 2 lata, więc zapewne nie trudno wydedukować ci mój wiek - uśmiechną się na wypowiedziane przez siebie słowa, a jego głos był suchy i miły
-Umiem conieco jeśli chodzi o zaklęcia, ale jak prawo nakazuje, nie chwalę się nimi. Pamiętaj, to główna zasada magii kapłańskiej, nie jest ona po to, by się nią chwalić, lecz po to, by używać jej tylko kiedy trzeba. Byłbym zapomniał, twoja nauka rozpocznie się dzisiaj wieczorem. Nie mam zbyt wiele czasu, więc poradzić będziesz musiał sobie sam. Idź na wieczorną mszę, tak wyglądać będzie twoja pierwsza nauka, a po rytuale idź do kapłana który ją odprawiał. Przepraszam Argonie, lecz muszę iść...

[Argon]

- Oczywiście. Wezmę sobie te rady do serca. Nie będę zabierać ci już czasu. Miło było mi cie poznać. Aha, gdzie dokładnie odprawi się wieczorna msza?

[zkajo]

Msza odbędzie się w kaplicy. Po wyjściu na dziedziniec kieruj się w prawo, to te ogromne drewniane wrota. Tam znajduje się kaplica. Dobrze więc, powodzenia Argonie, miło cię poznać... - rzekł po czym zabrał kosz, i wyszedł...

[Argon]

Po wyjściu chłopaka, Argon postanowił się od razu przygotować do mszy. Nie chciał się spóźnić. Zdjął cała zbroję i powiesił na wieszaku. Wszystko idealnie pasowało. Na łóżku zostawił też swój miecz i tarczę, oraz cały swój plecak. Nie będzie mu potrzebny na mszy. Zabrał tylko ze sobą klucz do pokoju, który od razu schował do głebokiej kieszeni habitu.

Tymczasem wilk już od dłuższego czasu położył się pod łóżkiem i najwyraźniej drzemał. Nawet nie wyszedł na powitanie Seriuszowi. Może to i lepiej.

Po krótkich przygotowaniach już miał wychodzić, gdy pomyślał, ze dobrym pomysłem była by krótka modlitwa, o wsparcie Angrogha przed trudną nauką.

Uklęknął na prawe kolano, wpatrując się w obraz paladyna. Nie umiał się jescze modlić, ale postanowił spróbować. Powoli zaczął mówić.
- O Angroghu, źródło światła i pokoju, którego kocham z całej duszy mojej. Oświecaj mnie, wzmacniaj mnie, kieruj mną, pokrzepiaj mnie, pocieszaj mnie. Obiecuję poddać się wszystkiemu, co mnie spotka z twej woli, i przyjąć wszystko, co pragniesz, aby mnie spotkało. Przyjdź, mój dobroczyńco. Przyjdź, moja światłości. Przyjdź, dawco pokoju. Angroghu, jedyny boże, powierzam się tobie…

Po tych słowach wstał i szybko wyszedł z pokoju. (zamknął go na klucz)

[Argon]

Argon znów zawitał do swojego pokoju. Jego nauczyciel miał rację. Na stole czekał już gorący posiłek złożony z wspaniale pachnącej, swojskiej grochówki i dwoma kromkami świeżego chleba. Na szczęście Fenix nadal spał. Argon odetchnął z ulgą. Usiadł na krześle i zmówił krótką modlitwę:
Pobłogosław mój boże Angroghu nas i te dary,
które z twojej opatrzności i dobroci spożywać mamy
Po pięciu minutach talerz był pusty. Człowiek zostawił jednak na podłodze miskę z kromką chleba i małą kością, która pozostała po zupie. Korzystając z tego, iż wilk nadal śpi, Argon postanowił udać się do biblioteki. Wyszedł więc z pokoju i zamknął za sobą drzwi.

[Argon]

Argon otworzył oczy. Po chwili zrozumiał, że jest w swoim pokoju...ale co się stało? Za cholere nie mógł sobie przypomnieć. Pamiętał tylko, ze modlił się w kaplicy...jakieś głosy w jego umyśle...Wilk dziwnie się na niego patrzył...może był głodny?

Mężczyzna powoli wstał z łóżka. Dopiero teraz doszedł do niego ból w okolicach czoła. Złapał się rękami w obszar pulsującego bólu i zasyczał. Był zdezorientowany. Nie wiedział jak się znalazł w swojej komnacie...Podszedł do okna i otworzył je. Poczuł przyjemny, chłodny wieczorny wietrzyk na twarzy. Wziął głęboki oddech...

[zkajo]

Po kilku minutach Argon zaczął sobie przypominać ten wieczór. Osłabł, nagle odczuł potworny ból w kolanach pod którymi się uginał. Przypomniał sobie troje młodych ludzi którzy przynieśli go do pokoju, Argon był pewien że byli to mnisi. Nagle mężczyzna zorientował się, że obok jego łóżka stoi pusta misa w której najwidoczniej było jakieś jadło, którego jednak już nie ma. Wszystko wskazywało na oblizującego się wilka...

[Argon]

Mężczyzna uśmiechnał się do zwierzaka.
- Na zdrowie Fenix, na zdrowie...ty to masz dobrze. Cały dzień sie byczysz, a ja padam z wycieńczenia. Pora ruszyć dupsko, bo przylegniesz do tego łóżka...idziemy!
Wilk natychmiast zerwał się na nogi i podbiegł do pana, który właśnie przebrał się w mundur. W pokoju pozostawił tylko biała szatę.

Po chwili Argon wraz z wilkiem wyszli z pokoju i wolnym krokiem powędrowali w stronę bram Zakonu...

***
Argon wszedł do swojego pokoju a chwile. Przebrał się w biała szatę i wszystkie rzeczy pozostawił na łóżku. Następnie wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

[zkajo]

Ktoś nagle zastukał w drzwi do pokoju Argona. Był to raczej cichy odgłos. Bez większego namysłu, kapitan straży powiedział tylko:
-Proszę wejść - przez drzwi wszedł młody mnich którego Argon jeszcze tutaj nie widział. Był cichy a jego głos bardzo miękki i dostojny:
-Starszy kapłan chce Cię widzieć w kaplicy - powiedział, i nie czekając na odpowiedź wyszedł po cichu...

[Argon]

Młody Kapitan Straży z trudem otworzył ciężkie drewniane drzwi. Był wykończony. Wilk oczywiście, nic sobie z tego nie robiąc od razu pobiegł w swój ulubiony kąt i ułożył sie do drzemki. Argon szybko zrobił to samo na swoim łóżku. Prawie od razu pogrążył się we śnie...

***

Po kilku godzinach nowicjusza zbudziły odgłosy mlaskania. Szybko wstał i zobaczył jak Fenix wp***la jego danie główne. A niech mu będzie... - pomyślał człowiek - później zjem jego danie... Po chwili wstał i przetarł oczy. Dopiero teraz sobie przypomniał niedawny koszmar, który przeżył. Powoli podszedł do otwartego okna. Świeży poranny wietrzyk dobrze mu zrobił i napełnił nową energią.

Wtedy właśnie przypomniał sobie, ze ma coś w kieszeni. Szybko wyjął zwój, który dostał od kapłana. Usiadł na krześle i złamał pieczęć na pergaminie. Z ciekawością rozwinął papirus i próbował przeczytać, co jest na nim napisane...