[Matiddd]

Hobbit, przed wejściem do środka, nazbierał tyle kamieni, ile mógł. Zapakował je w kieszenie, by jak coś posłużyły mu za broń. W dzieciństwie uwielbiał rzucać kamieniami w napitych odjeżdżających klientów karczmy, dlatego miał trochę w tym doświadczenia. Gdy wszedł trochę głębiej, schował tam swój plecak z gratami kuchennymi, by mu nie przeszkadzał. Gdy wrócą, weźmie swoje narzędzia pracy. Wyciągnął tylko tasaki i nóż kuchenny. Tak uzbrojony spojrzał na psa i spytał:
- No, Kieł, czy chcesz tam wchodzić? tam jest ciemno i będą wrogowie, jeśli nie chcesz iść, zostań tutaj, przy wejściu. - po czym czekał, co pies zrobi.

[REKLAMA]

[Vanilla]

Pies szczeknął z bulwersem i wszedł do środka. Hobbit ukrył nieco w korytarzu, po lewej stronie oprzyrządowanie kuchenne.

[Avenker]

Avenker razem z Calrem doszli w końcu do wejścia do katakumb. Zobaczyli akurat znikającego w przejściu hobbita.
- Zaczekaj! - krzyknął elf. Następnie ruszył jego śladem.

[Matiddd]

Hobbit, widząc, jak pies wchodzi, natychmiast ruszył wgłąb tunelu, jednak nieważne jakby szybko biegł, nie nadąży za psem. Poczekał więc na towarzyszy i dopiero wtedy poszedł szukać Kła.

[Carl]

-Cholerne elfy i niziołki.
Carl nie mając innego wyjścia zajrzał przez wejście, jednak nie wszedł głębiej.
-Wracajcie tu, sami sobie możemy nie dać rady, trzeba czekać na wsparcie!

[Vanilla]

Elfy i niziołki wróciły, pies powrócił takżę. Drużyna stała przed wejściem. Nagle w oddali zauważyli dwie, z wolna idące postacie. Jedna z nich była Carlowi dziwnie znajoma, zaś drugiej raczej nie kojarzył, ubrana była w czarny płaszcz. Kiedy podeszli już bliżej, Carl rozpoznał je - ubrana była w dziwnie bogate szaty, jakby zbyt bogate na maga... Nagle Carl zastygł w zdziwieniu. Bogato ubranym człowiekiem był nikt inny jak Retar, zaś osobą w kapturze była jego służąca.
-Witam! - radośnie krzyknął Retar - Widzę znalazłeś pomocników. Świetnie, ruszamy zaraz. Sprawdźmy tylko broń - skończył, po czym szybko sprawdził swoje dwa sztylety, zaś jego służąca przetarłą dziwną kryształową tabliczkę.
-Będzie - odrzekła.

[Carl]

Carl uśmiechnął się widząc idącego w jego stronę Retara. Widząc bogacza odzianego w takie szaty, na jakie nie było go stać, i to w dodatku na wyjście do katakumb, gdzie na pewno się zniszczą, poczuł ukłócie zazdrości. Minęło jednak równie szybko jak się pojawiło. Gdy tylko przybyli, ukłonił się nisko, i nie tylko samemu panu, ale również służącej, co przez niektórych mogło zostać odebrane jako ośmieszenie samego siebie. Jednakże szanował on wszystkich bez wyjątku. Po co ma robić sobie przecież wrogów na dole drabiny społecznej, skoro w przyszłości może spaść na ich poziom?
-Również witam - odezwał się. - Co prawda moja kompanija mała, ale za to prężna i skuteczna.
Zdziwił się trochę widząc wyciągniętą przez służkę tabliczkę, jednak nie zadawał zbędnych pytań w tej sprawie. Dręczyło go jednak coś innego.
-Ruszamy zaraz? Myślałem, że towarzyszyć nam będą członkowie gildii magów?

[Vanilla]

Retar zaśmiał się - pewnie czekają w środku.
-Może nie wyglądamy, ale wystarczymy - idiotycznie rzuciła dziewczyna, po czym ruszyła w stronę wejścia.
-Dobra, koniec żartów, idziemy. O - zafrasował się Retar, widząc dużego psa, po czym zwrócił się do hobbita - skąd wytrzasnąłeś wilkołaka?
Kobieta w tym momencie weszła już do środka
-Czysto - krzyknęła donośnie.
Retar zaczął posuwać się w stronę wejścia.
-Idziemy, panowie - rzekł raźnie.

[Avenker]

Elf ładnie przywitał się z przybyszami a następnie wszedł do katakumb. Miał dziwne przeczucia. Ale na razie nic nie mógł zrobić jak jedynie iść dalej. I zobaczyć co przyniesie przyszłość.

[Vanilla]

Jeśli ktoś nie chciał od razu wchodzić, niech mi powie. Avenker zostanie dobitnie ukarany

Weszli do środka. Dość szybko ustawili się w formacji(tył->przód):

hobbit->pies->Avenker->służka->Retar->Carl

Carl nieco oponował, jednak szli dalej. Mijając wąskie korzytarze i rozgałęzienia, hale z dziwnymi starożytnymi żłobieniami coraz bardziej zagłębali się. W końcu gdy zrobiło się już zasadniczo ciemno, Retar wyciągnął spod ubrania naszyjnik, który zaczął świecić, wypełniając mrok jasnością.
-To mi się podoba - wymruczał.
Droga szła spokojnie, oprócz krętych korytarzy.
Nagle dziewczyna najzwyczajniej ostrzegła wszystkich:
- Wykrywam jakieś anomalie przestrzenno-czasowe.

[Matiddd]

- Co dla Nas oznaczają te całe anomalie przestrzenno-cośtam? Bo mi osobiście nic to nie mówi - mruknął hobbit, niezadowolony, że kobieta mówi tak, że on nie może zrozumieć. Martwił się jednak, że te anomalie mogą mieć kły i szpony, dlatego pewniej chwycił duży tasak i wyciągnął jeden z kamieni.

[Carl]

-Na prosty rozum? W każdej chwili możesz zabłądzić w świecie równoległym ze względu na to, że przecinają się ze sobą co najmniej dwie sfery. Poza tym trzeba wziąć pod uwagę to, iż do naszego wymiaru równie dobrze może przybyć ktoś z innego. Wytłumaczyłem trochę ogólnikowo, ale myślę, że w miarę trafnie - rzekł.
Czuł inność ich towarzyszy. To nie byli zwykli ludzie, a bogacz nie był zwykłym dowódcą, nie mówiąc już o służącej posiadającej zbyt dużą wiedzę jak na ten fach.
Ta sprawa paskudnie śmierdziała i straszliwie się mu się nie podobała. Z nimi jest "coś nie tak". Nie mógł w końcu wytrzymać i wypalił, jednak starał się, aby ton głosu był spokojny jak zazwyczaj.
-Kim wy jesteście na prawdę? - zapytał zleceniodawcę i służkę nieodwracając się w ich stronę i kontynuując wędrowanie przez korytarz oraz przedzieranie się przez pajęczyny.

[Avenker]

Elfowi nie spodobały się słowa służki. I sama służka też. Jedno było pewne. Na pewno to nie była zwykła służąca. Może to członkowie Gildii Magów? Nie wiedział, w każdym bądź razie nie podobało mu się to.

[Vanilla]

-Świetnie! - uśmiechnął się Retar - procedura standardowa, poproszę.
Dziewczyna wyjęła kryształową tabliczkę i rysikiem napisała coś na niej. Matiddd, Carl i Avenker poczuli się tak, jakby jakaś część ich jestestwa uleciała w nicość.
-Mamy tylko dostarczyć was do magów - odpowiedziała niepewnie służąca. Dochodzili do końca korzytarza. Carl wychylił się i zza winkla po lewej dostrzegł dwie niewysokie kościste postacie, obrócone tyłem w odległości mniej więcej dziesięciu metrów. Zdradzało ich światło Retara, więc w każdej chwili mogliby zostać zaatakowani - pomysłał. Światło odbijało się dziarsko od sypiących się ścian piaskowcowych.
-Cele na lewej - stwierdziła kobieta - dwa. Żywe istoty.

[Carl]

Carl był lekko poirytowany faktem, że towarzysze nie odpowiedzieli na jego pytanie, jednak powstrzymał się od zadawania go ponownie. To nie jego sprawa, on ma tylko zdobyć kamyk, ot co. Płacą i wymagają. Jeśli te istoty miały wobec nich przyjazne intencje-powinny się odwrócić, gdy tylko zauważyły światło. Gdyby owe intencje były wrogie-również, z tym, że po to, by zaatakować. Nie zrobiły tego jednak od razu. Może to nie ludzie lub ślepcy niedostrzegający ich? Wszystkie myśli były poplątane, a nigdy nie można zakładać, że się nie myli. Carl na wszelki wypadek wyciągnął z pochwy swój miecz. Musiał być w razie potrzeby gotowy na wszytko. Miał nadzieję, że nie rozjarzy się tym razem swoim potężnym blaskiem, to znaczyłoby, iż zwróciłby na siebie uwagę tamtych "cosiów".
-Ludzie? - zapytał, chociaż wątpił, czy będą znać odpowiedź.