[Carl]

-Nie schlebiaj sobie, zależy mi tylko na tym, aby opuścić to miejsce w miarę cały i z pełną sakiewką - odpowiedział na słowa kobiety powolnym głosem, z którego dało się wyczuć tylko jedną emocję-nudę. Zapewne po szaleńczym biegu oglądanie obrazków potrafiło dać się we znaki.
-Możesz jakoś je wykryć? - dopowiedział po chwili namysłu. - Chyba, że wolisz od razu posłać mnie na pierwszy ogień, abym uaktywnił wszystkie do najdalszego miejsca, do którego dam radę dojść. Wolałbym jednak tego uniknąć, czarodziejko.

[REKLAMA]

[Vanilla]

-Ach, musiałam tu z tobą wylądować - mruknęła pod nosem, rzuciła okiem parę razy na napisy i ruszyła w stronę wyjścia - żeby mieć napchaną sakwę, musisz jeszcze stąd wyjść. Zamierzasz być mądrzejszy ode mnie? - mówiła ironicznie, kierując się w kierunku wyjścia z sali, w kierunku nieznanym, niosącym ze sobą nowe zagrożenia. Błyski ognia odbijały się od twarzy podróżników i tańcząc po ścianach...

[Carl]

-Zamierzam. Na razie ci nie dorównuję, ale jestem młody i mam czas. Czego nie można powiedzieć o niektórych, zapewne maskujących swój prawdziwy wiek nienaturalnymi sposobami - czuł, że przesadził, jednak nie żałował wypowiedzianych słów. Wątpił, by zbytnio się mylił. Nawet jeśli nie maskuje wieku, z pewnością robi to z wyglądem. Na maginie oddawane są zwykle pochodzące z rodów kobiety z wadami zewnętrznymi, które nie mają szans na normalny związek wiążący rodzinę z inną, bardziej wpływową. Jeśli to w jej przypadku również było prawdą, spodziewał się, że zaraz otrzyma potężny cios. Cóż... przyzwyczaił się. Potrafi zachowywać się schlebiająco, ale i również bezczelność nie jest mu obca. Po wypowiedzeniu ostatniego zdania nie czekał na reakcję i podniósł się z miejsca, po czym również skierował ku wyjściu.

[Vanilla]

Czarodziejka wyciągnęła kryształową tabliczkę i narysowała na niej jakieś znaki. Po chwili zamieniła się w kolorową plamę i zniknęła z pola widzenia Carla. Teraz wojownik został sam...

[Altaris]

Hahahaha!

Źle. Mwahahahaha, ewentualnie kekekekeke zerg rush

[Carl]

-Cholerna suka - mruknął pod nosem Carl. - Magią mi się przed oczami zabawiać będzie. Skoroś taka cwana, to czemu uciekasz, zamiast odpowiedzieć?! - zawołał głośno, chociaż wiedział, że go nie usłyszy. Nie mając innej możliwości, skierował się ku wyjściu.

[Vanilla]

W miarę jak Carl kierował się dalej i dalej od płomienia, robiło się coraz ciemniej. Wojownik w pewnym momencie musiał szukać drogi po omacku. Nagle usłyszał cichy warkot, dochodzący z kierunku, w którym szedł...

[Carl]

-To chyba żart - mruknął pod nosem.
"Dlaczego zwykli ludzie nieparający się magią nie mają szans na swobodne przemieszczanie się po zabytkowych... zabytkowym czym? Nawet nie wiem co to jest, cholera jasna" - pomyślał po wypowiedzeniu krótkiego stwierdzenia. Wszędzie wokół panowała coraz większa ciemność, a bez umiejętności magicznych nie potrafił skrzesać tu ani odrobiny światła.
Usłyszawszy warkot jęknął w duchu. I co miał teraz zrobić, no co? Biegnąć i czekać, aż jakaś pradawna bestia go zabije i zje? Na dodatek niekoniecznie w tej kolejności? Toż to czysta głupota, prawie tak wielka jak przyjście tu z Retarem. Tym razem nie trzymał się dewizy "Do odważnych świat należy".
Bez zwlekania zawrócił na pięcie i stanął dopiero w miejscu, które było w miarę dobrze oświetlone. Jak jednak sprowokować potwora? Raczej niezbyt wielki problem. Wystarczy pohałasować.
-Ekhem... - chrząknął tylko. Nie miał zupełnie pomysłu, co mógłby wrzasnąć, na dodatek, jeśli po drugiej stronie znajdują się istoty rozumne, przed którymi nie chciałby się zbłaźnić. Tylko jedno przyszło mu do głowy w tej chwili: - Pomocy! Pomocy!
To chyba wystarczy. Nie ważne, czy to człek czy zwierz, na pewno zaraz przyleci, zaś Carl będzie oczekiwał przybysza z obnażonym ostrzem.

[Vanilla]

O ile z tej odległości warkot był niesłyszalny, o tyle nie słyszał go dalej. Carl odczekał 5 minut z ostrzem w ręku. Nic nie wyskoczyło na niego z przejścia, kompletnie nic.

Don't assume, not everything is hostile

[Carl]

Po czasie oczekiwania usiadł pod ścianą. Nie wiedział kompletnie co ma robić. Walka w ciemnościach nie jest jego domeną, ale jeśli będzie czekal, pewnikiem i tak umrze tu z głodu. Trzeba wziąć też pod uwagę, że ta istota też może nie widzieć w ciemnościach, a jedynie się w nich ukrywa. Może nawet jest niegroźna? Czuł, że będzie tej decyzji żałował, mimo, iż nie miał innego wyboru. Ruszył powoli przy ścianie, uważająć, aby nie wydawać zbędnych odgłosów. Czasem spokój pozwala ominąć niebezpieczne bestyje.

[Vanilla]

Carl cicho szedł dalej. Trzymał się lewą ręką ściany. Po chwili usłyszał znowu warkot. Dochodził on jednak bardziej z prawej.. W każdym razie szedł dalej. W końcu stwierdził że nie może iść dalej, wymacał na przedzie drzwi. Jednak z chwilą dotknęcia ich, otworzyły się, a rozświetlone pomieszczenie oślepiło Carla na chwilę. Gdy w końcu był w stanie widzieć, zauważył dwie osoby stojące przy zielonym, prostopadłościennym krysztale.

Jedna z osób odwróciła twarz, by spojrzeć w jego kierunku. Carlowi zaburczało w brzuchu. Patrzyła się na niego młoda kobieta o czarnych włosach. Miała na sobie dopasowany, czarny strój, na którym zawieszone były jakieś przedmioty. Druga osoba, wyższa, o siwych włosach, miała przy sobie torbie. Patrzyła się z zaciekawieniem na kawał kryształu.

[Carl]

Był zupełnie zaskoczony nową sytuacją. Spodziewał się raczej jakiejś kolejnej ciemnej komnaty, na środku której stałaby jakaś potworna postać chcąca zjeść go na śniadanie, obiad lub kolację. W podziemiach stracił zupełnie rachubę czasu.
Tymczasem rozglądał się po jaśniejącym pomieszczeniu, w którym nie dość, że nie można było uświadczyć obecności żadnej bestii, to na dodatek znajdowały się w nim... kobiety, w tym jedna młoda. Czarnowłosa, takie lubił najbardziej. Z trudem przełknął fakt, że zapewne stoją po drugiej stronie barykady i są sojuszniczkami nekromanty.

Mimo to schował broń, gdy tylko napotkał wzor jednej z nich. Wpierw swój czyn uważał za nierozważny, jednak zaraz zrozumiał, że jeśli znajdują się tu same, zapewne potrafią posługiwać się magią, więc i tak zginąłby, zanim dobiegłby ze swoim scyzorykiem.
Widząc, iż jeszcze nie oberwał piorunem czy czymś w tym stylu, miał nadzieję na możliwość w miarę bezpiecznej konwersacji. Jak wcześniej-nie miał przecież innego wyboru. Przełknął ślinę i powolnym krokiem zaczął zbliżać się do kobiet. Gdy tylko znalazł się nieopodal nich, ukłonił się nisko i rozpoczął mowę:

-Wybaczcie, że przeszkadzam, ale obowiązkiem moim jest zapytać, co was tu sprowadza.

[Vanilla]

Postać o siwych włosach zaśmiała się grubym głosem i odwróciła głowę w kierunku Carla. Był to starszy, wysoki mężczyzna.
-Co nas tu sprowadza, pytasz.. Jesteśmy magami i szukamy pewnych świecidełek.. A co do ciebie, to jak zdołałeś zajść tak daleko? Nic cię przecież jeszcze nie zjadło, prawda?

[Carl]

Uśmiechnął się słysząc głos mężczyzny.
-Widzisz... ja również czegoś szukam, jednak prawdopodobnie nie tego co Ty, a nasze drogi po prostu się z jakiegoś powodu skrzyżowały. Nie będę naciskał, bo zapewne i tak nie powiesz mi niczego o tych świecidełkach. Jak zdołałem tu dojść? Zdaje mi się, że po prostu postawiłem na dobrego konia w tej wędrówce i podążam za żądzą pieniądza. Jestem tam, gdzie mogę zarobić. Daję radę przeżyć tam, gdzie muszę przeżyć, a także zdobywam to, co chcę, bo nie mam innego wyboru. Możesz mnie również nazywać Carlem - zakończył prosto. Przeciągał gadkę tak, by dać czas do namysłu rozmówcy, co pozwalałoby mu w przyszłości mieć szansę wziąć nogi za pas, miast zginąć.
-Wydaje mi się również, że jesteście osobami, które mogą zaoferować mi więcej, niż mój... pracodawca. To, iż dotarłem tutaj sam powinno świadczyć trochę o moich zdolnościach. Co byście powiedzieli o przyjęciu moich usług?

[Vanilla]

-Faktycznie, to że dotarłeś aż tutaj oznacza że jesteś nieprzeciętny - odrzekł z namysłem człowiek - nazywam się Arnold.
Dziewczyna uczyniła krok w tył.
-Domyślam się że twój pracodawca to Gildia Magów - ciągnął dalej człowiek - jeśli tak, to zapewne zaoferujemy ci dużo więcej... Opowiedz tylko, co też ta banda kretynów od ciebie chciała?