[zkajo]

Carl zauważył w końcu pewną osobę siedzącą przy stole, która zapisywała właśnie coś w jakiejś księdze. Był to wysoki elf o czarnych włosach. Odziany w pełną zbroję płytową z wyjątkiem hełmu. Trochę zdziwiła mężczyznę natura elfa, jako że ci zwykle preferują mniej krępujące odzienie. Nagle, elf zauważył człowieka:

-Co ty tu robisz? Kto cię tu wpuścił? - jak każdy elf, starał się powstrzymać od złości czy uniesienia tonu, lecz nie wyglądał na zbyt przyjaznego.

[REKLAMA]

[Carl]

-Wpierw odpowiem na pierwsze pytanie - rzekł powoli, opanowanym tonem. Elf na sam jego widok się zdenerwował, a Carl uwielbiał denerwować ludzi. - Wędrując po terenie Telding zasłyszałem od jego mieszkańców plotkę, iż z górskiego Crumbles wciąż nie docierają wieści. Zupełnie jak za czasów oblężenia. Nie wiem czy to prawda, ale i tak miałem zamiar się tam wybrać, tak więc przyszedłem tu w sprawie owej plotki. Czemu mam ją zignorować, jeśli w innym wypadku mogę przysłużyć się miastu? - zadał na zakończenie pytanie retoryczne.
Czas odpowiedzieć na drugie pytanie. Strasznie irytował go fakt, że mimo zasług, nikt go tu nie zna.
-A teraz kolej na dalszą część twojej wypowiedzi. Kto mnie tu wpuścił? Rzeczywiście, może nie wyglądam na przedniego wojownika, może nie wyglądam na bogacza, ale mimo to zdaje mi się, że zasłużyłem na pobyt tutaj. Jest to przecież sala dowódców, zaś ja byłem jednym z nich podczas oblężenia i sądzę, iż spełniałem swój fach dobrze, oraz w pełni zminimalizowałem straty.

[zkajo]

-A no tak, dowodziłeś jednym z oddziałów racja? - powiedział elf troszkę zamyślonym tonem -Co do Crumbles, wieści od nich mamy, i ostatni transport także przybył. Jeśli chcesz możesz wyruszyć, lecz odradzam to. Droga do fortecy jest bardzo niebezpieczna, na ścieżce coraz częściej widziane są Grongi... - mówił elf

[Carl]

Gdy elf zapytał go, Carl jedynie skinął głową w milczeniu wciąż wsłuchując się w jego słowa. Gdy rozmówca skończył, tym razem człowiek zabrał głos.
-Mimo wszystko mam zamiar tam wyruszyć. Grongi trzymają się pewnie popularnych szlaków w celu zdobywania surowców siłą, to dla nich znacznie prostsze niż wydobywanie ich własnoręcznie z kopalń. Najłatwiejszą metodą będzie więc trzymanie się dróg powszechnie nieznanych lub lasami, nieopodal gościńców. Dzięki temu da radę zminimalizować prawdopodobieństwo napotkania tych bestii. Poza tym to tylko dziesięć mil. Czy ktoś byłby w stanie dostarczyć mi mapę okolic Telding i Crumbles, na których zaznaczone by były najniebezpieczniejsze rejony oraz osada grongów?

[zkajo]

-Mapę? Osobiście nie, nie mogę ci żadnej takiej dać. Chociaż... - zamyślił się elf. -Przyjdź do mnie jutro, a ja porozmawiam z kartografem by takową przygotował. Widzisz, problem w tym że osada Grongów znajduje się wysoko w górach, a oni są na niemal wszystkich szlakach, tych mniej ustronnych, oraz tych które są na gościńcu. Spalili jedną z tawern kilka tygodni temu a zdobyczne głowy nabili na pal i pozostawili same sobie... Naprawdę chcecie tam wyruszyć?

[Carl]

-Owszem, mam zamiar wyruszyć. Wiem, że będzie niebezpiecznie, ale bez ryzyka nic się w życiu nie osiągnie. Dziękuję również za to, iż porozmawiasz z kartografem. Na prawdę jestem ci wdzięczny. Mam jednak jeszcze jedną prośbę: czy nie znalazłaby się może jakaś wiadomość, którą przekazać bym mógł namiestnikowi Crumbles lub komuś z jego otoczenia? Nie chodzi mi tu rzecz jasna o forsę, a możliwość złapania kontaktu z osobami ważnymi. Sam rozumiesz, zawsze trzeba dbać o kontakty z tymi, którzy stoją wyżej od siebie - na twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

[zkajo]

Elf zmarszczył lekko brwi, wyraźnie się zaniepokoił. W jego oczach pojawiła się lekka złość:
-Nie, nie mam żadnej wiadomości do przekazania... Jeśli chcesz kontaktów to w Crumbles znajduje się gidlia kupców. To tyle...

[Carl]

Nie mógł już przedłużać rozmowy, elf zaczynał się denerwować, a Carl nie chciał stracić dotychczasowego efektu dialogu.
-W takim razie wracam do swoich obowiązków. Tak jak poleciłeś, panie, wrócę jutro.
Na zakończenie ukłonił się nisko i wyszedł pośpiesznie z sali. Przynajmniej coś osiągnął oraz dowiedział się o innej, bardzo ciekawej sprawie. Był wdzięczny sobie za to, że tu przybył. Informacje, które pozornie nic nie znaczyły, mogą się okazać niezwykle pomocne. Nie czas jednak na rozważania w tej sprawie. Trzeba udać się do Gildii i ponownie spróbować nauki.

[Argon]

W końcu Argon wraz z wilkiem dotarli do budynku dowództwa. Argon otworzył wielkie drewniane drzwi i wpuścił wilka przodem. Wiedział, ze jako kapitan mógł sobie na to pozwolić.

Człowiek ruszył do przodu. Co chwilę mijał po bokach drzwi z różnymi tabliczkami. Pierwszy raz był tutaj, jednak miał przeczucie, ze powinien iść cały czas na przód. Po krótkim spacerze mężczyzna wreszcie dostrzegł siedzącego przy biurku elfa. Podszedł, zasalutował mu i powiedział:
- Melduje się kapitan Argon Tyberiusz!

[zkajo]

Elf otworzył szeroko oczy, jakby niedowierzając młodemu kapitanowi. Kiedy już miał coś powiedzieć, przerwał mu znajomy głos:
-Ja się tym zajmę - był to głos męski, dojrzały. Z pewnością osoby o twardych i głębokich strunach głosowych. Argon odwrócił się, a jego oczom ujrzała się ta sama postać którą widział kilka dni temu w klasztorze, król Herek...

[Argon]

Mężczyzna szybko odwrócił się, chcąc zobaczyć trzeciego rozmówcę. Gdy tylko ujrzał uśmiechającego się króla uklęknął na prawe kolano i pochylił głowę.
- Mój królu...proszę o wybaczenie, że nie zjawiłem się wcześniej...coś mnie zatrzymało. Mogę spytać, jak postępują sprawy z Ksiegą Zapomnienia?

[zkajo]

- No już, wstawaj - powiedział uśmiechając się król - Księga... księga ma się dobrze, i nic nie szkodzi że nie zawitałeś tutaj wcześniej. Nie ma problemu, choć byłeś potrzebny. Wiem że jesteś w zakonie, i jestem dumny z tego co robisz. Mnie jednak nie ciekawi życie jako mnich, ale to już kompletnie twoja sprawa. Wracając jednak do twej służby, mam dla ciebie zadanie... - powiedział po czym czekał na rekację Argona.
- Tak? - odpowiedział pośpiesznie kapitan.
- Razem z oddziałem dziesięciu ludzi wyślemy cię do osady grongów, macie mi ją spalić - mówił przeglądając jakieś akta...

[Argon]

Mężczyzna otworzył ze zdumienia usta, jednak po chwili je zamknął, aby nie dać królowi objawów zdziwienia. Przełknał ślinę mocno i powoli.
- G...Grongów? To te olbrzymie bestie, które pstryknięciem palca mogą połamać człowieka? Z całym szacunkiem, królu, ale dziesięciu ludzi nie wystarczy do rozwalenia chociażby dwóch z nich, a co mówić o całej wiosce.

[zkajo]

Nagle Argon zauważył szeroki uśmiech na twarzy elfa, oraz cichy śmiech Hereka. Teraz zrozumiał o co tak naprawdę chodziło.
-Napewno nie chcesz się tam udać? - zaśmiał się Herek - Jestem pewien że czeka cię miłe powitanie! Tak czy inaczej, melduj się tutaj co tydzień. Za około dwa tygodnie przydzielimy ci oddział oraz otrzymasz lepszy trening. Wtedy zostaniesz oficjalnym kapitanem z własnymi ludźmi. Co ty na to?

[Argon]

- Oczywiście królu. Zrobię tak jak mówiłeś. Chętnie bym poszedł na te grongi ale z większą iloscią osób, rozumie król...
Tutaj Argon zrobił szeroki uśmiech w stronę Hereka. Gdy ten odwrócił się zrobił grymas w strone elfa.
- Jeszcze jakieś rozkazy, królu?