[kastyl]

Thor wszedł na rynek. Szukał jakiegoś stoiska z jedzeniem dla podróżnych (wysuszone mięso, suche racje, itp) W międzyczasie szukał wzrokiem jakichś karawan.

[REKLAMA]

[zkajo]

Swoim bystrym okiem elf wypatrzył stoisko z jedzeniem. Nie było tam raczej mięsa, lecz znajdowały się suchary, pieczywo które wyglądało na świeże, oraz jakieś wina. Zainteresowany Thor bardzo szybko wydedukował cenę pieczywa.

Bułka: 1 sztuka srebra
Bochenek Chleba: 4 sztuki srebra
Kostka masła (1 kromka): 2 sztuki srebra
Ser (mały kawałek, starczy na 5 kromek): 5 sztuk srebra
Jabłko: 1 sztuka srebra
Banan: 6 sztuk srebra
Wino: 1 sztuka złota za butelkę

Przypominam, jedna sztuka złota = 100 sztuk srebra

[kastyl]

Elf podszedł do sprzedawcy i zapytał się.
- Dobry panie, mam do ciebie pytanie. nie wiesz, czy przypadkiem jakaś karawana zmierza do Crumbles? A jeśli nie to ile może mi zająć droga do tejże fortecy? -

[Faust272]

Ja tylko chciałem przypomnieć, że:

10 miedziaków = 1 srebniak
10 srebników = 1 złocisz
10 złociszy = 1 sztuka platyny

Napisane jest tak u Herolda na rynku i w Zasadach.

[zkajo]

Aj, faust masz racje Sorka

-Karawana? - powiedział gruby jak beka handlarz któremu na dodatek brakowało jednego oka. - No tu ci ni ma karawany... Na rynku ostatnio pan nie znajdziesz... ale ten, no, może w cytadeli sie popytać? Pewno szukają ludzi do ochrony bo tyle tych tłępych gronków... eee... grogów sie czai na drodze... - mówił - A może bułe pan chce? - zapytał wskazując na pięknie wypieczone bułeczki.

[kastyl]

- W cytadeli powiadasz... - Thor na chwilę zamilkł. W sumie to i dobry sposób, aby się tam dostać.
- Dziękuję Tobie za informacje. Z pewnością tam popytam. - Elf miał już odejść, ale jednak zatrzymał się i powiedział.
- Jednak się skuszę, poproszę jedną. - Thor podał sprzedawcy monetę i wziął bułkę, po czym udał się w stronę cytadeli.

[Matiddd]

Bocznymi uliczkami nieopodal rynku przekradał się zakapturzony Nord wraz ze swoją młodą towarzyszką. Gdy już doszli do wyjścia z dzielnic mieszkalnych prosto na rynek, Nord przycupnął za beczką. Wyciągnął sakiewkę z pieniędzmi i powiedział do dziewczynki:
- Ty lepiej wpasujesz się w tłum ludzi. Weź te pieniądze, i kup papier, kałamarz i pióro, ogółem wszystko, czego potrzebujemy do napisania listu. Mam nadzieję, że potrafisz w miarę kaligrafować, bo teraz liczy się czas. Teraz ruszaj, będę tutaj na Ciebie czekał - powiedział Nord i podał pieniądze dziewczynce.

[Vanilla]

Po chwili dziewczynka wróciła z materiałami.

Kałamarz
Pióro
Trzy arkusze papieru

Koszt: 8 sztuk złota
-Dobra, co teraz? - spytała się, czyniąc ciekawską minę.

[Matiddd]

- Świetnie. Posłużymy się fortelem. Tacy zasrani zakonnicy jako skrybowie siedzą w tych swoich skryptoriach i może są mądrzy, ale nie są obeznani w świecie. Wyciągniemy to ścierwo zza murów zakonu i załatwimy. - stwierdził Nord.
- Znajdźmy jakieś podparcie pod kartki, i zaczniemy pisać "w imieniu Horacego". - powiedział wojownik. Gdy już znaleźli odpowiednio płaską rzecz, a dziewczynka była gotowa do pisania, Nord zaczął dyktować list. Jego treść brzmiała tak:


Drogi Przyjacielu!

Sprawy komplikują się. List ten pisze jeden z moich zaufanych znajomych, gdyż ja nie jestem w stanie. Zostałem napadnięty i okaleczony. Napastnicy chcieli informacji o listach i Tobie. Cudem jednak zostałem uratowany. Jak sam widzisz, sprawa jest poważna. Nie mam czasu na wyjaśnienia. Przyjdź jak najszybciej do dzielnicy biedny. Spotkamy się w uliczce za domem publicznym. Niech nas Denagogh ma w swojej opiecie, Przyjacielu.

Horacy.


Gdy list był napisany, Nord ocenił, czy pismo dziewczynki wystarczało, czy będą potrzebowali jakiegoś skryby.

[Vanilla]

Pismo dziewczynki, mimo że widać było że stara się, zdecydowanie nie wystarczało, ani nie przypominało też pisma uczonego. Choć Torstein nie był w stanie ocenić jakości tego pisma sam z siebie, porównał go z listem.
-Katastrofa - pomyślał. Zdecydowanie będa potrzebowali skryby.

[Altaris]

Galahad wszedł na plac, zrzucając kaptur z głowy i rozpuszczając włosy... Rozglądał się za znajomym stoiskiem, za Alicją. Chciał w końcu doznać jakichś ciepłych emocji... W sensie chodziło mu o miłą rozmowę. Chociaż to by nie zaszkodziło -pomyślał.

Gdy spotkał dziewczynę podszedł do niej i zagadał:
-Cześć, może mnie nie pamiętasz... Kupowałem od Ciebie niedawno parę owoców... Chciałbym nabyć jeszcze parę. Owoce te wyglądają smakowicie, pysznie i co najlepsze są piękne w swojej prostocie... Ale nic nie jest tak piękne jak ty -tu wpatrując się w oczy dziewczynie.
- Kiedy tak patrzę w Twoje oczy, wydaje mi się że skradłaś je najwyższym z Bogiń... -uśmiechając się.

[Vanilla]

-Witaj - wypowiedziała do Galahada, jak do następnego klienta. Wysłuchała prośby elfa. Galahad widział że przesadził. Nieco ją to przytłoczyło.
-Rozumiem. Co mogę ci w takim razie podać?

[Altaris]

Galahad także się lekko zmieszał, chciał miło zacząć rozmowę. Ale wiedział że przesadził:

-Wybacz za tą natarczywość -z przeprosinami w głosie powiedział elf.
-Ale... Po prostu, dawno nie rozmawiałem z kobietą o takiej urodzie... -robiąc pauzę.
-Ekhem, poproszę trzy jabłka...

Nagle Galahad poczuł wielki ból... Beliar złapał go za szyję i krzyknął -Za pomoc tak mi dziękujesz!? Idziesz do jakiejś nędznej śmiertelnicy... Mówiłem że masz najpierw zająć się misją!! -Elf w myślach powiedział tylko -Wybacz, ale mam też swoje prywatne sprawy... -po czym wyrwał się z uścisku.
- Idę, jak sobie życzysz... Jeśli to on, mam nadzieję. By mnie za to nie powiesili.

Elf nie płacąc ani nie odbierając zakupu. Obrócił się i pognał co tchu. Jak najszybciej mógł. Chciał sprawdzić słowa Beliara. W jego oku blask i ikra matowiała...

[Matiddd]

Na główny plac targu, gdzie zawsze było najwięcej stoisk i ludzi, przyszedł Nord wraz z Anette. Wojownik chwycił dziewczynkę za rękę, aby nie zgubiła się w ogromnym skupisku przekupek i handlarzy, którzy próbowali wciskać ludziom nawet największe tandety. Torstein szukał pośród stoisk kogoś, kto będzie handlował plecakami, czy raczej worami, gdyż na porządny wyrób wojownika raczej stać nie było. W końcu Nord znalazł odpowiedni kramik. Zadowolony podszedł bliżej, i czekając na swoją kolej (beznadziejnie siląc się na uprzejmość) oglądał towar. Gdy już przyszła na niego kolej, poprosił o cennik najtańszych "plecaków". Gdy kupiec zniknął mu z oczu, przeszukując swój towar, Torstein zaczął przyglądać się innym stoiskom. Wokół było pełno drobnych handlarzy sprzedających mydło, skórę czy materiały krawieckie, rolników, próbujących pozbyć się części swoich plonów, by móc wyżywić rodzinę i plotkujących bab, które komentowały wszystko, co się na rynku działo. Obserwując tak życie na targu w pewnym momencie Nord natrafił wzrokiem na kramik z zabawkami. W oko wpadła mu lalka - nie była jednak jakaś niezwykła, normalna, lalka z materiału, wypchana od środka i obszyta kawałkiem tkaniny, która grała tu rolę sukienki. Torstein, wlepiając swoje ślepia w zabawkę, zaczął sobie coś przypominać.

Taką lalkę miała jego młodsza siostra. Miała trzy lata, kiedy odchodził ich ojciec. Młoda, nie rozumiejąc, co się dzieje, i czemu tata leży na łóżku, ściskała mocno swoją zabawkę. Łzy płynęły jej po poliku. Na przeciwko stał Torstein, trzymający ojca za rękę. Ten mówił mu, że teraz to on jest głową rodziny, i że to teraz on ma opiekować się matką i siostrą. Zaraz po tym stary wyzionął ducha.

Nagle wojownika ze wspomnień wyrwał kupiec od plecaków. Rozkojarzony nord zapłacił więc za jeden z najtańszych plecaków, który według niego szybko nie puści, oraz stanąl w kolejce po lalkę.

[Vanilla]

Tandetny, tani plecak znalazł się wkrótce w rękach Norda. Wykonany był z tkaniny która w dziwny sposób imitowała skórę, ale dobrze łapała brud z rąk Torsteina. Świetna wręcz szmatka. Szybko ocenił jego jakość, po zakupie nieco dokładniej. Prędko nie puści. Ubrudzi się wielce, ale raczej nie puści.

Kolejka szybko przerzedziła się. Brodaty kupiec stanął naprzeciw Złego i popatrzył się mu w twarz.
-Co podać?