[Carl]

Carl starał się ponownie skupić. Wiedział, że to o to chodzi. Jak wcześniej zamknął oczy. Tym razem wyobraźnia przeprowadziła go w zupełnie inne klimaty. To już nie wymysł, a wspomniania. Pominął pełne bólu życie, w tej chwili znajdował się w ciepłym domu swojego ojca, Kowala. Widział go, palącego fajkę i puszczającego kółka z dymu. Widział również i siebie, małego brzdąca zapatrzonego w falujące płomienie ognia spalającego drewienka w kominku. Beztroskie dzieciństwo. Gdyby nie to, że wszystko to działo się w ułamku sekundy, z pewnością by westchnął.

Mały Carl wstał nagle i żwawo pobiegł do innego pomieszczenia, o ile pamięć go nie zawodziła-jadalni. Zupełnie jakby go ktoś wołał. Dorosły Carl jednak pozostał na miejscu, przez chwilę wpatrując się w ogień. Następnie zdając sobie sprawę, że to tylko jego wymysł, zajął miejsce swej mniejszej wersji wyciągnął rękę w stronę ognia, zaciskając ją wcześniej tak samo, jak podczas poprzedniej próby. Teraz się uda. Z pewnością.

Tym razem nie widział potrzeby nagłego przerwania skupienia. Otworzył oczy powoli. Wodzącą dłoń uniósł, a następnie tak jak wcześniej wyprostował palce, zgiął kciuk i próbował wyrzucić z siebie nagromadzoną energię. Miał nadzieję, że tym razem się uda.

Niezależnie od tego, czy mu się powiedzie, czy nie, powie:
-Jestem beznadziejny.

[REKLAMA]

[Vanilla]

Energia została skupiona w palcach Carla nie bez przeszkód. Energia dalej była skażona, a Carl spróbował ją wyrzucić w stronę knota. Odczuł oparzenie i odsunął gwałtownie palec. Knot rozgrzał się i zadymił. Nauczyciel uniósł brwi, a świeca zapaliła się płomieniem. Carl był z siebie dumny.
-Jestem beznadziejny - powiedział.
-Faktycznie - stwierdził nauczyciel - choć muszę przyznać że poszło ci to całkiem nieźle.

[Carl]

-Kiepski efekt i dopiero za trzecim razem - mówiąc to kiwał lekko na boki opuszczoną głową. Przez chwilę rzeczywiście czuł dumę, jednak dotarło do niego, że powinien się tego raczej wstydzić.
-Czy mimo to... - tutaj na chwilę przerwał przełykając nerwowo ślinę. - Czy mimo to będziesz mnie uczył, Mistrzu?

[Vanilla]

-Zapewnie nie uczyłeś się wcześniej magii, a wyszło ci to za trzecim razem.
boś się rozpisał
Będę cię uczyć, nie jesteś taki zły - zaśmiał się i zdmuchnął świeczkę - doprowadź się do poziomu, w którym zapalenie świeczki nie sprawia ci kłopotu. Musisz mieć czystość i jasność w gromadzeniu energii. Energii, czystej. Bardziej zaawansowane rodzaje zaklęć są szalenie wrażliwe na czystość, a zwłaszcza magia energii.

[Carl]

-Dobrze, Mistrzu. Będę się starał ze wszystkich sił spełnić twoje polecenie - był niezwykle uradowany słysząc dobrą nowinę. Wiedział teraz, że magia to nie przelewki. Drzemie w niej wielki potencjał, a on sam może nauczyć się ją opanować.
-Mistrzu, czy... - w tej chwili na jego twarzy pojawił się rumieniec. - czy mogę pożyczyć świeczkę?

[Vanilla]

Profesor zaśmiał się na całą bibliotekę.
-Oczywiście że możesz - po czym wyciągnął z kieszeni jeszcze jedną i wręczył ją Carlowi - jak ci się już uda, znajdź mnie, dzisiaj będę raczej skazany na to miejsce - odrzekł - nazywam się Vitas.

[Carl]

-Dziękuję mistrzu - uśmiechnął się słysząc jego słowa. - Tak więc nie będę przedłużał. Na pewno masz wiele spraw na głowie, a ja powinienem zacząć trening jak najszybciej.
Ukłonił się na do widzenia, po czym wyszedł z budynku. Na twarzy pojawił się kolejny uśmiech.

[Altaris]

Galahad chwycił świeczkę... pomyślał przez chwilę. Skupił się na knocie... Pomyślał od razu że na pewno ta magia znikąd się nie bierze. Możliwe że istnieją w tym normalnym świecie jakieś nienormalne bramy energii czy coś w tym rodzaju. Elf jedną ręką trzymał świeczkę od dołu, zaś drugą powoli zaciskał by zgromadzić w dłoni swą energię...-Płomień... płomień, ogień...-myślał cały czas. Skupił się teraz na jednym słowie-Ogień. W głowie na myśl o tym słowie przypomniało mu się, gdy strzelał z płonących strzał do celu. Gdy miasto paliło się i gdy wszyscy...-Nie-pomyślał- tylko nie złe wspomnienia, już widzę jak dobrze na mnie działają- z wymuszonym uśmiechem dumał elf- Więcej mocy...- Galahad zauważył na ostatnim "filmie" jego pamięci jak jego ojciec trzyma kij na którego końcu... a właściwie nad którym pojawia się czerwona kula ognia. Elf powiedział w duszy - Czy mógłbym pożyczyć?- po czym spróbował chwycić za kulę. Myślał że go oparzy i chciał szybko złapać ją... i z ręki wpuścić w świeczkę. Nie wyrzucić, lecz w środku ręki przekazać ją do knota. Gdy zacisnął rękę (próbując złapać kulę) wpompuje ją jednym palcem, szybkim ruchem ręki. Miał zamiar znaleźć wewnętrzne źródło... Wewnętrzne źródło jego energii duchowej. I stamtąd wziąć ten płomień... miał zamiar płomień od jego ojca wprowadzić w to źródło a z niego... do ręki. Palec był na samym końcu czynności ustawiony poziomo.

[Vanilla]

Galahad schwycił za potężną kulę ognia i wpompował ją w knot. Przez chwilę poczuł silne oparzenie na koniuszku palca i wypuścił świeczkę, która puściła trochę dymu, jednak nie została zapalona. Wprawne oko stwierdziłoby że z palca Galahada wydobyło się kilka iskier, jednak nauczyciel wyraźnie tego nie zauważył.
-Przedobrzyłeś - stwierdził profesor - spróbuj jeszcze raz. Trochę mniej tej energii. Pamiętaj, powinna być czysta, nie obarczona wspomnieniami.

[Altaris]

Czysta... czysta energia- pomyślał elf- Czyli taka, która znajduję się we mnie nie nigdzie indziej-elf chwycił ponownie za świeczkę machając palcem by oddalić ból chłodnym powiewem wiatru. Jedną ręką podtrzymywał świeczkę od dołu, zaś drugą rozluźnił i przyłożył jeszcze raz do knota- Może teraz się uda- znowu spróbował elf. Nie wspomnienia... więc chyba Galahadowi zostało tylko jego "wewnętrzne źródło energii" które prawdopodobnie ma każdy człowiek w Eredanie... z różnicą że niektórzy umieją ją wyzwolić a niektórzy nie wiedzą o jej istnieniu. Elf próbował znaleźć źródło w swoim ciele... swoim umysłem próbował odnaleźć i otworzyć tą energię. Teraz... Galahad sięgnął do tego źródła... do swojego ciała... nie z wspomnień, lecz teraz. Nie myślał o niczym innym tylko o tej energii. Próbował znowu znaleźć ją, i przekazać w okolice ręki. Wtedy, przekaże wszystkie siły do ręki wycelowanej w knot. Lecz, nie tak agresywnie, lecz spokojnie i z relaksem. Nie mógł się za bardzo spinać. Więc to teraz przyjdzie kolejna próba... Elf czuł jednak że coś od poprzedniej próby jest innego. Czuł nadal energię pozostałą w jego dłoni.

[Vanilla]

Umysł Galahada podróżował po jego ciele, zbierając energię. Zbierał każdy rodzaj energii, który odnalazł, całą taką energię znacznym nakładem sił przekazywał do palca. W końcu uwolnił ją.

Otoczenie powietrza wokół palca zaświeciło przez chwilę na biało.

-Nieźle, tylko miałeś zapalić świeczkę. Upewnij się że zbierasz energię ognia.

[Altaris]

Galahad westchnął głęboko- Mistrzu, nie wiem czy wypada o to pytać, ale mógłbyś mi doradzić?- Czekając na odpowiedź kolejny raz westchnął. Teraz ponowił próbę... Nie uzyskiwać ognia ze wspomnień, lecz z wnętrza. Ze źródeł jego duchowej energii. Galahad zacisnął na chwilę pięść... a w zasadzie powoli ją zaciskał. Próbował w swoim ciele ponowić manewr, lecz teraz gdy odnajdzie energię... Upewni się że to energia ognia. Przecież prawdopodobnie da się ją rozpoznać. Chwyci ją i przekaże do zaciśniętej ręki zbierającej magię ognia. W momencie, gdy będzie czuł, jak ta energia wpompowuje się do jego dłoni, otworzy ją i z dwóch palców wystrzeli trochę tej mocy... lecz luźno, nie za bardzo spięty. I nie w dużej ilości, lecz z początku w małych ilościach by potem powoli zwiększyć tą siłę. Miał nadzieję że ujarzmi tą siłę i powoli wypuści ją w świeczkę.

[Carl]

Carl wreszcie znalazł się w bibliotece. Był podniecony. Wreszcie mógł zacząć nauki magii, co stało się ostatnio jego głównym priorytetem. Miał już gdzieś chęć walki na miecze. Zaklęcia od teraz mają zostać nową pasją. Lekko zdenerwowany zaczął rozglądać się za Mistrzem Vitasem. To on został Carlowym nauczycielem i to on ma nauczyć go conieco o tej wspaniałej sztuce.
Gdy tylko zobaczy go samego, natychmiast do niego podejdzie, ukłoni się i zagada.
-Witaj, Mistrzu. Sądzę, że jestem już gotowy. Przepraszam za zwłokę, ale musiałem trochę odpocząć.
Jeśli zaś Mistrz nie będzie sam, Carl poczeka, aż rozmówca odejdzie.

[Vanilla]

Strumień ognia był niewielki.
-Rozumiem - odrzekł mistrz - ta energia nie pochodzi z ciebie, ale ze świata. W sobie masz tylko klucz do tej energii. Jeśli spróbujesz korzystać ze swojej energii, będzie cię to kosztował dużo sił. Spróbuj przepompować energię w knot świecy, a nie strzelać ogniem w knot. W ten sposób nigdy się nie załapie. Pojmujesz? - zapytał mistrz, przypatrując się elfowi dokładnie.

[Altaris]

Rozumiem-powiedział elf spuszczając wzrok- I dziękuję za radę- ukłonił się z grzeczności Galahad. Chwycił znów za świeczkę... -Ze mnie, nie ze świata...-elf powtarzał sobie te słowa, chociaż nie do końca je rozumiał. W pewnym sensie nie wiedział czy dobrze je rozumie, bo zapewne jakoś je rozumiał... Lecz wiedział że brał tą energię z siebie... więc jak mogła przyjść ze świata? Galahad zamknął oczy... i znowu wybrał się w tą "magiczną" podróż w poszukiwaniu sensu i czegoś, co kiedyś było mu obce. Nie myślał teraz już o innych ludziach. Skupił się na energii ognia. Wiedział że powoli robi się zmęczony, ale chciał spróbować jeszcze raz. Teraz sięgnął w głąb swojej duszy... Znowu ponowił manewr. Czuł jak energia przechodzi przez jego rękę... - Wpompować nie wystrzelić- myślał teraz cały czas. Powoli... luźno zaczął wpompowywać tą energię w knot, by przybrała postać szczerego płomienia. Nie próbował jej teraz wystrzelić jak poprzednimi razy lecz teraz wpompować. Czuł że idzie mu coraz lepiej pomimo tych błędów i potyczek.