[Vanilla]

Elfka otworzyła oczy. Pierwsze co poczuła to stęchlizna i wilgoć celi. Spróbowała się ruszyć, jednak była uwięziona, a jej ręce i nogi przywiązane do krzesła. Świeca stojąca na stole pozwalała zobaczyć jej obwiesiów, najwyraźniej strażników którzy właśnie wrócili ze służby - mieli na siebie ciągle niektóre elementy wyposażenia. Na stole leżał jej worek z przedmiotami, oraz kilka mieczy i hełm ze zbroi. Jeden z dwóch siedzących przy stole zaśmiał się rubasznie.
-Witaj ślicznotko.
Zaśmiali się. Żołnierz stojący tuż obok niej przeciągnął ręką po jej głowie.

Próbując przebrnąć przez sytuację, rozejrzała się po pomieszczeniu. Z trudnością wypatrzyła dwie osoby, stojące przy wyjściu. Miały jednak na sobie długie szaty z kapturami, uniemożliwiające określenie kim są. Pozostawały jedynie przerażające domysły.

[REKLAMA]

[Carl]

-Witaj, chamie. Spróbuj szczęścia, a urwę ci jaja i poślę pod sufit. Mówiłam, że nie potrzebuję wolnych rąk, prawda? Gdzie jestem?

[Vanilla]

-Nigdzie. A teraz zadamy ci kilka pytań - odrzekł siedzący po lewej stronie - Opowiedz nam trochę o incydencie z profesorkiem.

[Carl]

-Przez dwa lata szukałam pewnych informacji. Profesorek zachowywał się, jakby je posiadał, lecz zamiast mi pomóc, po prostu mnie spławił. Każdy by się zdenerwował. To wszystko - powiedziała spokojnie. Wiedziała jednak, że może długo nie wytrzymać i spróbować wykorzystać komponenty z woreczka.

[Vanilla]

-Miło - odrzekł stojący, podczas gdy siedzący z prawej wyciągnął nogi na stół - A jakie to były informacje - zdanie to praktycznie wyszeptał jej do ucha.

[Carl]

-Dotyczące pewnej dziedziny magii, dzięki której mogę w każdej chwili rozbić ci głowę - wycedziła sucho przez zęby. - Ale proszę, niech będzie. Poszukuję sposobu na odwrócenie pewnej... klątwy.

[Vanilla]

-To bardzo interesujące - odrzekł strażnik, który teraz podłożył sobie ręce pod głowę i głośno ziewnął - Kontynuuj.

[Carl]

Tego już za wiele. Miała serdecznie dosyć tego gbura. Trzeba wykorzystać długie godziny treningu. Wiedziała, gdzie znajdują się komponenty. Łudziła się, że są wystarczająco, aby ich użyć. Próbując szczęścia próbowała rzucić zaklęcie telekinezy, które rzuciłoby strażnikiem o sufit, zaś później na poprawę-o ścianę. Później go puści, aby nie marnować więcej many.
Jeśli zaklęcie się nie uda, doda znudzonym głosem.
-Nie mam nic więcej do powiedzenia. To cała historia.

[Vanilla]

Natariel wytężyła się i spróbowała skupić manę. Ku jej zdziwieniu i przerażeniu, nie była w stanie utrzymać jej w jednym miejscu, a jej ciało ogarnęło mrowienie spowodowane rozchodzeniem się i wyciekaniem energii. Zadrżała na chwilę. Nie mogła nic rzucić.

-To naprawdę tyle? - ironicznie zapytał się żołnierz - Szkoda żeby taka ładna dziewczynka się zmarnowała...

[Carl]

-Wszystko powiedziałam, możesz już sobie łaskawie pójść - stwierdziła chłodnym tonem.

To miejsce jest... dziwne. A może to odległość od komponentów? Nigdy nie czuła czegoś takiego.
Nie mogła już nic zdziałać przeciwko tym oprychom. Pozostało tylko czekać na rozwój wydarzeń.

[Vanilla]

Jedna z zakapturzonych postaci podeszła do rozłożonego siedzącego wojownika i powiedziała mu coś. Najwyraźniej był on nieświadomy czułego słuchu Natariel, której udało się usłyszeć zdanie "Pobawcie się chwilę, tylko jej nie potnijcie", po czym człowiek spowrotem odszedł w ciemności.
-No, chłopaki, zabawimy się chwilę. - ryknął rubasznie człowiek. Żołnierz chwycił kobietę za kark...

[Carl]

Nie było innego wyjścia. Ze względu na swoją wrażliwość zbyt obawiała się kosekwencji tego, do czego była teraz zmuszona. Trzeba jednak działać. Natariel spróbowała zebrać sporą dawkę magicznej energii, po czym wysłać w surowej postaci przeciwko żołnierzom. Może poskutkuje.

[Vanilla]

Natariel nie była w stanie zebrać energii, skutek wystąpił dokładnie taki sam. Mrowienie i rozproszenie energii. Po chwili poczuła jak rozcinane są jej więzy...

[Carl]

-No dobra, będę gadać! - krzyknęła w końcu. Wiedziała, że tych kilku frajerów nie będzie to obchodziło, ale może ci kapturnicy przy wejściu wkroczą do akcji. Wiedziała, że musi się nauczyć, kiedy trzeba przestać obrażać innych ludzi.

[Vanilla]

O dziwo, mężczyźni odstąpili. Nie skrępowali elfki ponownie. Zrezygnowany siedzący po lewej rzucił niemrawo.
-Gadaj.