[Carl]

-Co umiem? Hm... sądzę, że jak na człowieka jestem w miarę silny. Posiadam też podstawową wiedzę na temat fechtunku. Rozpocząłem naukę magii, jednak gdy miałem się w niej bardziej zagłębić, została ona przerwana. To chyba wszystko... - powiedział, aczkolwiek po chwili dodał jeszcze coś od siebie - ...ale szybko się uczę.

[REKLAMA]

[Vanilla]

-Budziet haraszo - stwierdziła dziewczyna. Jechali już tak dobre pięć minut. W końcu potwór zatrzymał się, a przejście otworzyło się. Carl wyszedł wprost na plac na którym stały już także dwie inne osoby. Carl, dziewczyna i Boruta podeszli do nich.
-No dobrze, kto uważa że jest najlepszy?
-Ja - odrzekła dziewczyna w zbroi płytowej z dużym mieczem.
-Nie, ja! - odrzekł facet w czarnym ubraniu z dużą ilością kieszeni.
Dziewczyna ztaksowała wzrokiem.
-Udowodnijcie to.
Wojowniczka dobyła miecza i nałożyła hełm, następnie spróbowała zamachu, jednak mężczyzna odskoczył i wyciągnąć jakiś kawałek metalu. Klekotnął raz i huknął. Carl usłyszał brzęk odbicia od zbroi. Kobieta wykonała kilka następnych cięć, jednak człowiek huczał kawałkiem metalu dalej.
-Ta, miecz na pistolet, lulz - skomentował to Boruta.
W końcu trafiła mieczem. Człowiek upadł i odrzucił kawałek metalu, wyglądający jak klamka, jednak z jakimś przełącznikiem.
-Ślicznie, tutaj masz następnego - odrzekła znajoma Carla, podając mu rapier - Dajesz - skomentowała.

[Carl]

"Budziet haraszo"-musi to zapamiętać. To napewno coś znaczy. Pewnie jakiś obcy język. Dobrze by było coś w nim rozumieć.

Gdy wysiedli, Carl dostrzegł tylko dwóch kontrkandydatów. Mężczyzna nie wyglądał groźnie, ale kobieta rzeczywiście wzbudzała w nim strach. Łudził się, że nie będzie musiał wyskoczyć z nożykiem na zbroję płytową i siekacza.
Co za idioci! Chętni do walki? Ależ proszę, niech się pozabijają, będzie mniej do zrobienia. Nie znał wyniku, jednak sądził, że przedstawiciel płci męskiej trzyma coś w zanadrzu. Czyn przez niego popełniony również nie uszedł uwadze przyswajającego sobie realia tego świata Carla. Ten kawałek metalu również jest urządzeniem. To broń. Zupełnie jak mały muszkiet, ale pewnie znacznie silniejszy. Mimo to nic nie zrobił potężnej zbroi. Na nieszczęście mężczyzn, kobieta wygrała. Podczas walki Boruta użył kolejnego obcego słowa.
"Lulz"-również trza odnotować.

W umyśle Carla przeleciało wiele myśli, gdy usłyszał, że ma stanąc naprzeciw temu... potworowi uzbrojony może nie tylko w nóż, ale w -i tak beznadziejny- rapier. Beznadziejny? Nie tak bardzo. Rapier to jedyna broń, jaką mógłby pokonać tę kobietę. Przystosowany do pchnięć z zasady powstał do tego, aby trafiać oponenta w szeliny pancerza. To właśnie musiał zrobić. Trzeba tylko uniknąć wrogiej szarży. I nie złamać własnej broni o broń przeciwnika.
Carl podniósł oręż, stanął do wroga bokiem, złączył nogi, a końcówki ich stóp rozszerzył. Czubek broni uniósł i zamachnął się lekko w bok pokazując gotowość do walki, po czym przyjął pozycję bojową. Nim tu dojdzie, musi dostrzec u niej miejsca, w które można pchnąć. Gdzie takich szukać? Pewnie w łączeniach. Będzie ciężko.

[Vanilla]

-Dawaj - odrzekła kobieta, przygotowując się do zadania ciosu mieczem. Carl był wyraźnie zdenerwowany swoim rapierem. Było kilka słabych miejsc, właśnie w łączeniach, ale trafienie tam wymagało sporych umiejętności.

[Carl]

Toż to żart. Co on ma do cholery zrobić?! Przecież ona go zmasakruje! Tym patyczkiem nie będzie w stanie nic zrobić przeciwnikowi. Chyba, że... wbić jej w oko? To może okazać czymś dobrym, nawet bardzo, jeśli ostrze doszłoby do mózgu. Ale małe szanse. Bardzo małe. Lepiej trafić w ścięgna od tyłu, gdy kobieta się zamachnie. Łatwo powiedzieć. Ale po co tu rozmyślać? Trzeba działać.
I tak oto z wyśmienitym pomysłem na nieżycie Carl zaczął zbliżać się do swej przeciwniczki. Z drugiej strony nie stanie się nic złego jak zginie. Wyląduje przecież tutaj, bo gdzie indziej? Przecież jest w piekle, ona go nie może pokonać!

[Vanilla]

Widząc ruszającego przeciwnika dziewczyna wykonała krok do tyłu i machnęła kilka razy mieczem. Carl odskoczył, jednak wywarło to na nim pewne wrażenie.
-Tylko tyle? - rzuciła

[Carl]

Wyjątkowo zirytowało go zachowanie tej kobiety. Arogancja zgubiła już jednak niejedną osobę. Wiedział już na co ją stać. Teraz czas na kontrę. Carl postara się unikać ciosów, ale jednocześnie będzie szukał okazji, aby dźgnąć przeciwnika.

[Vanilla]

Carl uchylił się przed zamaszystym poziomym ciosem po czym zaczał kłuć pancerz, bez skutku. Odstąpić musiał dopiero gdy kobieta wyprowadziła ukośne cięcie. Odskoczył na odległość poza mieczem i analizował akcję. Kątem oka zauważył jak człowiek zaczyna powoli podpełzać do klamki...

[Carl]

Ten cholerny burak chce się wtrącić do jego walki! Tego było już za wiele. Carl musiał coś z tym zrobić. Na dodatek nie może nic zrobić tej kobiecie. Pozostało mu tylko jedno wyjście - będzie się starał przejąć klamkowatą broń jego poprzednika.

[Vanilla]

Carl ruszył w stronę broni. Odwróciło to jednak jego uwagę i już po chwili jego ramię bolało od płytkiej rany zadanej końcem miecza. Człowiek syknął, jednak szedł dalej. Leżący chwycił broń i wycelował nią w kobietę, po czym oddał strzał. Odbił się od hełmu, a kobieta wykonała parę kroków do tyłu.

[Carl]

-Ty mendo jedna! - wrzasnął przeraźliwie. Wiedział jednak, że musi coś zrobić. Powoli zbliżał się okrężnym ruchem do mężczyzny, jednocześnie schodząc z linii ognia. Niech się sami pozabijają, on później dobije ledwo żywego kmiotka od tyłu.

[Vanilla]

Widząc że Carl zaczyna go okrążać człowiek przeturlał się na drugi bok i wymierzył w Carla, po czym oddał strzał. Coś uderzyło Carla w brzuch, rozcinając tkanki. Upadł z bólem, nie mogąc nic zrobić.

Team member taken out of action

[Carl]

Carl leżąc bezwładnie na ziemi przeraził się. Śmierć. Myślał, że to mu się nie przytafi. Po prostu nie mogło! Nagle jednak resztkami sił postarał się wybuchnąć psychopatycznym śmiechem. Przecież on JUŻ jest w Piekle! Ten kmiotek nie może mu niczego zrobić! Ktoś weźmie jego duszę? A komu się będzie chciało po nią iść, skoro już wylądował w miejscu docelowym? Ha, ha! W pełni rozluźniony miał zamiar przygotować się na śmierć. A może... zapobiec temu? Nie znał się na magii kapłańskiej, ale nauczył się jak energię koncentrować i przekazywać w dane miejsce. Dopuszczał możliwość poztywywnego zakończenia takiej małej... operacji.

Jak to się robiło? Ah, tak. Zaczął gromadzić energię magiczną w swoich dłoniach i równocześnie wyobrażać, jak dobroczynna moc zasklepia jego ranę, czy coś w tym stylu. Tym razem nie był spięty. Pełne rozluźnienie wariata pozwalało mu nie krzyczeć w agonii. Gdy w końcu uznał to zastosowane - i gdy był pewny, że do ostatecznego dednięcia ma jeszcze trochę czasu - przyłożył dłonie do dziury po kuli i starał się uwolnić energię.

Nawet jeśli nie da rady, będzie starał się... wstać. Co z tego, jeśli nie zrobi to jego ciało? W tym miejscu duch będzie mógł nakopać temu dupkowi, a jego klamka go nie zrani. Raczej. Chociaż... przecież nie zabije go drugi raz?

[Vanilla]

Kobieta w końcu upadła na ziemię, uprzednio jednak rzucając się na człowieka z mieczem. W momencie kiedy padała już na niego a kula widomo przebiła pancerz, człowiek znajdował się już tylko trochę przed klingą. Spory cios trafił go w klatkę piersiową.
-Ciul jesteś, ale wygrałeś - odrzekła kobieta z laptopem rzucając mu flaszkę jakiegoś eliksiru - Pij i wstawaj, ciulu.

[Carl]

"Ale wygrałem"-uśmiechnął się w myślach, chwycił pośpiesznie butelkę i wypił do dna.
-Co dalej?