[Vanilla]

Bardzo prosty pokój. Łóżko nieco większe niż przeciętne, jednak ciągle to tylko prosty mebel bez wodotrysków. Drzwi szafy nie domykają się do konca, jednak rekompensuje to bardzo ładny widok na ogród i spory dąb.

Ekwipunek:
-Widelec
- Zwinięte rulony pergaminu
- Pióro
- Kałamarz

[REKLAMA]

[Carl]

Carl wszedł do środka swojego pokoju. Całkiem normalne miejsce. Nie ma tu zbytnich wygód, ale też nie musi spać na podłodze. Aby nie stracić swojego niezbyt wielkiego ekwipunku -i aby nie zalać torby- zostawił tu atrament, pióro oraz zapas pergaminu, po czym uwalił się na łóżku. Spojrzał na okno. Wielki dąb, aż go zatkało. Czy tu jest celibat?! Miał nadzieję, że nie. Nie pytał wcześniej. Wracając do dębu... czy szef Gildii ma wyjątkowo perfidne poczucie humoru i próbuje wprowadzić uczniów w kompleksy? Przeleżał tak w zastanowieniu jedynie kilka minut, jednak poczuł, że musi coś ze sobą zrobić, po czym wyszedł uprzednio zamykając drzwi. Co by było przecież, gdyby ktoś ukradł mu widelec?

transakcja ekwipunku wykonana

[Carl]

Wreszcie powrócił do pokoju. Tuż po wejściu od razu podszedł do okna podziwiać widok. Rzeczywiście, jest sukinsynem, ale mimo to uwielbia sztukę i naturę. Miał jednak zadanie do wykonania. Mimo to przez chwilę jeszcze oglądał obraz ogrodu. Ten dąb chyba naprawdę służy do tego, o czym pomyślał wcześniej.

Zrelaksowawszy się już, Carl postawił świeczkę na parapecie. Może teraz czując się nieco luźniej nie będzie miał problemów z przyzwaniem ognia. Jak to jednak zrobić? Jeśli dokona tego tak jak poprzednio, skończy się to pewnie jedynie na oparzeniu. Magia musi być czysta.
Co to jednak znaczy? Nie ważne. Jeśli dobrze wykona to co ma do zrobienia, nie będzie nawet musiał tego wiedzieć.

Jak się za to zabrać? Mistrz dawał mu jakieś rady. Ale jakie? Miał zanurzyć się w Absolut i odczuć źródło ognia. Jak niby? Z zamkniętymi oczyma zastanawiał się chwilę nad tym, co wcześniej robił źle. Przecież taki mag nie myśli o jakichś domkach i kominkach. Robi to bez problemu spontanicznie. Musi myśleć o czymś innym. O czym?

Carl otworzył oczy. Może będzie to utrudnieniem, ale nie opanuje magii, jeśli będzie działał na dziecinnym poziomie. Wyobraził sobie... w zasadzie nic. Nie miał zbyt wielu myśli. Widok przed jego oczyma był przesłaniany półprzezroczystą czarną plamą. W środku tej plamy nie uświadczyło się jednak czerni, ale płonący ogień. Bez żadnych rozpraszających uwagę wspomnień. Żywioł w czystej formie. Starał się sięgnąć po niego, a następnie uwolnić go z wyciągniętej do przodu dłoni w kierunku knota. Teraz powinno mu się wreszcie udać.

[Vanilla]

Żywioł był prosty. Ogień. Carl umysłem połączył knot i żywioł. Energia powoli przepływała do świeczki, ogrzewając ją. W pewnej chwili knot zaczął parzyć.
-Nie tędy droga - stwierdził Carl. Energię należało przechować i w jednej chwili wyzwolić.

[Carl]

Wreszcie wiedział już o co chodzi. To nie jest takie trudne, na jakie wygląda. Zdawało mu się, że teraz zrobi to bez większego problemu. Co jest trudnego w tym, jeśli już prawdopodobnie zrozumiał zasadę podstaw działania magii? Prawdopodobnie, ale niekoniecznie. Zawsze mogą pojawić sięjakieś błędy.

Ponownie przyglądał się knotowi stojąc w skupieniu. Czarna plama jak wcześniej lekko przysłaniała obraz pomieszczenia, zaś w jej środku tlił się mały ogienek, który stawał się coraz większy i większy. Niedługo przysłaniał już niemal całą czerń. Carl starał się go uchwycić, a jego energię przekazać do wyciągniętej ręki. Tym razem jednak nie śpieszył się tak bardzo. Przytrzymał zgromadzoną moc w dłoni, ale wciąż czekał. Zdawałoby się, że minęło jedynie kilka sekund, jednak dla ucznia trwało to znacznie dłużej. Kiedy w końcu zdawało mu się, że zdołał przywołać wystarczającą energię czystego ognia, wyrzucił ją nagle całą z dłoni, w której była przechowywana. Tym razem MUSI się mu udać.

[Vanilla]

Carl spróbował zapalić świeczkę. Skupienie zajęło mu około pół minuty. Gdy miał już dość energii, pchnął ją w knot. Palec oparzył się mniej niż poprzednio, jednak świeczka zajęła się ogniem. Palec trzymający knot był już dość zaczerwieniony.

[Carl]

Jest już dobrze. To staje się mimo pewnych trudności coraz prostsze. Mimo wszystko palec zaczerwienił się. Oparzenia. Mały efekcik uboczny jak na igranie z magią. Jednak musiał postarać się o to, aby następnym razem nie było żadnego takowego. Co by było, gdyby próbował lewitować, a magia byłaby nieczystą? Rzecz straszna. Zanim weźmie się za naukę, musi koniecznie dokonać tego małego sprawdzianu zdolności.
Aby nie czuć zbytnio bólu następnym razem, Carl zmienił palec trzymający knot na inny -co nie było zbyt wygodnie- jednak wpierw zamoczył go w... ślinie. To powinno załagodzić ewentualne problemy.

Podobnie jak wcześniej: przywołał przed twarzą obraz czarnej pustki, na której pojawiał się płomień. Starał się zgromadzać moc ognia w dłoni, tak długo, jak tego dokonał wcześniej. Tym razem jednak nie zwracał uwagi na nic innego niż magia. Był bardziej skupiony. Kiedy energia skumulowała się wystarczająco, wypuścił na raz całą zgromadzoną moc. To już powinno zadziałać. Powinno.

[Vanilla]

Carlowi udało się to zrobić. Magia sprawnie przeskoczyła, nie parząc palca już tak mocno. Świeczka zapaliła się bez powodu. Dumny Carl wstał... i zwalił się na łóżko. Dopiero teraz zauważył jaki był wykończony. Obsługa magii przez jego ciało, nieprzystosowane jeszcze, była wyjątkowo męcząca dla fizycznej powłoki wojownika.

[Carl]

"No, było już całkiem pięknie. Gdy odpocznę, spróbuję jeszcze raz, a potem udam się do nauczyciela" - pomyślał. Nie zdążył wysnuć kolejnej myśli, a już zasnął. Parę godzinek snu dobrze mu zrobi.

Aby nie knocić problemu czasowego-jestem trochę czasu za działaniami Avenkera, więc mam kiedy spać, aby spotkać się z nim w ogrodach

Kiedy wreszcie wstał, podrapał się po tyle głowy i spojrzał na parapet, na którym stała świeczka. Musi spróbować jeszcze raz. Palce trochę odpoczęły i od ognia poparzeń boleć raczej nie będą. Carl dał kroka w stronę okna, po czym ponownie umoczył palca w ślinie. Ten zabieg był konieczny, nie chciał przecież chodzić później z bąblami na skórze.

Uczeń starał się przypomnieć sobie rady Mistrza, następnie zaś znowu przywołać obraz płomienia. Kumulował jego moc w dłoni, po czym dalej jak wcześniej wystrzelił nagle całą energię z dłoni. Miał nadzieję, że teraz nie stanie się nic złego i będzie mógł udać się spowrotem do biblioteki, aby kontynuować naukę, która była zarówno nudna, jak i jednocześnie niesamowicie interesująca.

[Vanilla]

Energia zebrana w palcu z jeszcze większą łatwością weszła do knota i rozpaliła go. Carl był z siebie dumny. Wstał, zamknął pokój i ruszył do biblioteki.

[Carl]

Skoro było 2-gmów, a żaden nie odpisał, to sądzę, że strażnicy mnie nie zatrzymali. Zasadniczo nie mieli za co, więc odpisuję tutaj.

Carl dotarł wreszcie do swego pokoju w siedzibie Gildii. Przeszedł kilka kroków, aby jak wcześniej trenować przy oknie.
Magia. Wspaniałe dzieło, jednak do poznania jej wiele mu jeszcze brakuje. Trzeba jednak ćwiczyć, a być może osiągnie w przyszłości mistrzostwo w tym fachu. Czasy to dalekie, ale warte męczenia się ze sztuką magiczną. Najpierw jednak musi zacząć od prostego wyrycia swego imienia na tabliczce. Ha! Zrobi to! Zrobi! Szło mu coraz lepiej, a napis na domie w centrum głosił, iż prawie mu się udało osiągnąć cel. Wystarczy teraz tylko pobawić się z materiałem otrzymanym od nauczyciela.

Nauka... musi ją kontynuować. Ta myśl krążyła ciągle w jego głowie. Koniec jednak z przemyśleniami i innymi bzdurami. Carl zaczął się skupiać. Całą energię zgromadził w jednym punkcie, po czym rozpoczął jej wypuszczanie w stronę tabliczki. Tym razem powinno się udać. Ciągle tak myślał, ale tym razem miał realną szansę na spełnienie pragnienia.

[Vanilla]

Skupienie energii w jednym punkcie nie było dobrym pomysłem, o czym szybko przekonał Carla ból palca. Zmienił palec i próbował rozsądnie przekazywać energię, tak aby przekazywana energia skupiała się w punkt, jak snop światła odbity z lustra. Przez kilka minut siedział nad tabliczką, po czym z satysfakcją pokiwał głową. Krój czcionki, choć prosty i pozbawiony zbędnych uładnień, był równy i czytelny.
-Dobra robota - pomyślał nowicjusz.

[Carl]

Dobrze więc. Nareszcie wie, co powinien zrobić. Kontynuując prace nad techniką starał się wyryć kolejny wyraz. Zapewne zajmie on końcówkę wolnego miejsca, ale co z tego. Tym razem wiedział wszystko na temat tej magicznej sztuczki. Pozostało tylko jedno! Wykonać! Skupił się, po czym rozpoczął przelewanie energi na rycinę.
"To moja ostatnia szansa. Trzeba włożyć w to trochę... serca" - pomyślał.

[Vanilla]

Carl szybko odkrył że nie o serce tutaj chodzi. Robienie szlaczków i szeryfów pokazało mu zupełnie nowy poziom finezji i skupienia. Niejednokrotnie promień zjechał mu na lewo czy na prawo. Literki, wciąż proste, były poryte cienkimi szlaczkami i przerwami. Widoczne było że ktoś się starał, tylko ciut mu nie wyszło.

Carl poczuł się zmęczony. Ręce znacznie mu drżały. Dzisiaj już raczej nic nie wykombinuje.

[Carl]

Carl niemając innego wyboru zdrzemnął się.

Obudzę się za jakiś czas, jakoś nie mam weny do pisania