[Tygrysica]

Nagła eksplozja bólu momentalnie otrzeźwiła ją, wyprowadziła z transu... Mniejsza z tym. Zdawała sobie sprawę, że gdyby zaatakowała zanim przeciwnik wyciągnie z jej ciała sztylet najprawdopodobniej miałaby rozwalone pół pleców, odczekała na odpowiedni moment, po czym okręcając się na pięcie, kopnęła wysoko. Syknęła z bólu, czując jak rozciągane mięśnie poszerzają ranę, rozsyłając falami nowe porcje bólu i zmęczenia. Była jednak uczona znosić ból, zagryzła więc tylko zęby.

[REKLAMA]

[Faust272]

Strażnik wyprowadzonym kopnięciem został trafiony prosto w szczękę. Strażnik zatoczył się i upadł ogłuszony.

Strażnik żył, ale był nieprzytomny. Zachariasz także żył, i powoli dochodził do siebie.

[Tygrysica]

Pokonawszy obu przeciwników, Tygrysica w pierwszej chwili zamierzała rzucić się do drzwi i uciec... ale, z drugiej strony... Nigdy się nie poddawaj - mówił kiedyś Mistrz. Miała misję do wykonania, wprawdzie początek cokolwiek spaprała, ale przecież widziała ją tylko ta dwójka... Trzeba tylko postarać się, aby nikomu o tym nie powiedzieli.

Czymże się stałam? Zimnokrwistą zabójczynią, usuwającą niewygodnych jej ludzi? Czy tak ma wyglądać pomoc ludności Telding...? Ale przecież oni zaatakowali pierwsi, poza tym, stoją na przeszkodzie do zaszkodzenia potężniejszej od nich organizacji, której głównym celem jest... No właśnie, co? Ehh... Ale mordują ludzi, straż miejską...

W jej myślach doszło do pata. Była jednak nazbyt zmęczona umysłowo, aby roztrząsać teraz te kwestie, zresztą jej ciało też mogło wiele nie wytrzymać, krwawiła przecież obficie. Bez dłuższego zastanawiania się przeszła więc do wykonania swego planu.

Podeszła do ogłuszonego strażnika, szybkim spojrzeniem upewniła się, że nie wstanie ponownie, aby zajść ją od tyłu... i wzięła jego sztylet. Następnie pochyliła się nad powalonym akolitą i sprawdziła, czy nadal otacza go magiczna powłoka, próbując dźgnąć go lekko palcem.

Zakładam, że uderzenie Ki da radę pociągnąć za sobą sztylet...

Jeśli nie wyczuła oporu, najzwyczajniej wbiła sztylet po rękojeść w serce akolity, nie zastanawiając się nawet, jak kiedykolwiek zdoła sobie wybaczyć celowe zabicie przeciwnika, tak niezgodne z wpajanymi jej zasadami... Czy ta misja była aż tyle warta? Jeśli jednak Zachariasz był wciąż chroniony, ostrożnie, aby nie dać się znowu ponieść szałowi bitewnemu, przyzwała odrobinę mocy swej duszy, w tym samym czasie wiążąc kawałkiem szmaty sztylet do własnego nadgarstka. Gdy obie rzeczy były gotowe, uderzyła dolną częścią dłoni... a tym samym sztyletem.

Z ciężkim westchnięciem wstała i spojrzała na strażnika. Jakkolwiek zaczynała się nienawidzić za to, co robi... Zaczęła wprowadzać plan w życie, trzeba więc skończyć co rozpoczęte. Czując lekkie zawroty głowy - głównie ze względu na upływ krwi, ale też przez zniesmaczenie własnym zachowaniem - uniosła lekko głowę strażnika, po czym rąbnęła jego czołem o ziemię. Nie miała jednak zamiaru go zabić... Wystarczy, żeby wyglądało, jakby przewrócił się w biegu na ziemię. Ułożywszy należycie nieprzytomnego, przeszła do najbardziej bolesnej części... Drugi raz tego samego dnia pozbawiła bezbronnego człowieka życia, czując, jak wszystkie jej wartości i ideały wyją z bólu.

Wyjęła zakrwawiony nóż z szyi drugiego trupa i ruszyła chwiejnym krokiem ku drugiemu końcowi korytarza, jak przez mgłę dostrzegając znajdujące się tam drzwi. Jeśli za nimi nie ma wiernych temu nowemu bóstwu... to koniec. Ostatkiem sił oparła się całym swoim ciężarem na drzwiach, po czym postąpiła o dwa chwiejne kroki do przodu, z trudem utrzymując się na nogach. Sztylet z brzękiem upadł na podłogę, ona zaś osunęła się na kolana i wydyszała:

- Zachariasz... zdrada... zasadzka.

Przekazawszy wiadomość, z nadzieją że nie mówiła do pustej sali, niewidocznej przez oczy zalane zmęczeniem, runęła na ziemię, zdając się na łaskę losu. Nic nie dzieje się przez przypadek - odezwała się ostatnia przytomna myśl w jej głowie - jeśli tu umrę, będzie to godziwa kara za tak diabelskie czyny...

[Faust272]

Tygrysica wzięła sztylet strażnikowi. Zachariasz żył, nawet poruszał się, ale nie stawiał oporu. Dopóki nie zobaczył nadchodzącej ze sztyletem w ręku wojowniczki.

Akolita usiadł i przerażony zaczął się cofać. Odgryziony język i strzaskana szczęka nie pozwalały mu rzucać czarów. On sam jednak nie chciał walczyć, ponieważ wiedział, że Tygrysica nie jest zwykła kobietą.

Zachariasz cofnął się pod ścianę i dygocząc ze strachu nakrył twarz dłońmi.

Tygrysica stała nad nim z wyciągniętym sztyletem. Sfera nadal chroniła Zachariasza, jednak Tygrysicy to nie przeszkadzało, w końcu nauczyła się paru sztuczek.

[Tygrysica]

Twój post nie zmienia mojego planu... mam skopiować swojego posta od momentu "przyzwała odrobinę mocy swej duszy, w tym samym czasie wiążąc kawałkiem szmaty sztylet do własnego nadgarstka. Gdy obie rzeczy były gotowe, uderzyła dolną częścią dłoni... a tym samym sztyletem. " ?

Nie no myślałem, że wymyślisz coś innego. Mi też nie jest w smak zabijanie Zachariasza, a potem Ciebie. Myślałem, że fakt, że przedłużam Twoją akcje zmusi Cię do refleksji, ale skoro nie chcesz...

[Faust272]

Ciało Zachariasza i strażnika broczyło krwią. Czerwona kałuża brudząca posadzkę szybko się poszerzała. Tygrysica ostatkiem sił szarpnęła następnymi drzwiami. Po drugiej stronie zobaczyła coś na kształt kościoła. Był ołtarz, ławki pełne wiernych, jakaś osoba odprawiająca obrzęd.

- Zachariasz... zdrada... zasadzka.

Tylko to zdążyła wyszeptać Tygrysica, zanim straciła przytomność z powodu utraty krwi. Cienie zaległy jej wzrok. Ostatkiem sił dostrzegła zadziwiony i przerażony kult wiernych. Widziała biegnącego w jej stronę mężczyznę, który odprawiał obrzęd.

***

Wojowniczka obudziła się w małym, murowanym pokoiku. Był duszny, ale czysty. Ściany z kamiennych bloków i okafelkowana podłoga były utrzymane w nienagannym porządku. Leżała na prostym łóżku okryta pościelą. Była naga, nie licząc bandaży, którymi miała owinięte plecy. Obok łóżka na szafce nożnej leżały złożone jej ubrania. Zamiast jej podartej sukni zauważyła inna, czerwoną i jedwabną z rozcięciem do połowy ud. Jedynym wyjściem z pokoju były zwykłe, drewniane drzwi z wizjerem.

Zza drzwi dochodziła jakaś rozmowa.

[Tygrysica]

Najwyraźniej naprawdę odzywa się we mnie dusza głupiej wojowniczki, bo nie wiem, co robię źle... No, nieważne. wybacz, jeśli Cię rozzłościłam albo coś w tym stylu...

Westchnęła ciężko, gdy wraz z otwarciem oczu obudziła się w niej kłująca świadomość, że jest żałosną morderczynią. Nie usprawiedliwiały tego żadne okoliczności... Zepchnęła na bok tę świadomość, usiłującą zmusić ją do zaniechania oddychania. Podniosła się lekko, wypróbowując, na co pozwala jej - a na co nie - świeżo nabyta rana. Jeśli była w stanie podnieść się na nogi i przejść parę kroków, wypadało się ubrać, czegokolwiek by jej nie oferowano... Miała tylko nadzieję, że nowy strój będzie choć w miarę dopasowany.

[Faust272]

Tygrysica przebrała się. Rana już jej nie dokuczała. Co dziwne, z miejsca opatrunku wydzielał się zapach ziołowy. Ubranie było idealnie dopasowane, a rozcięcie na udzie nie krępowało chodzenia, ani walki.

[Tygrysica]

To już coś - uznała, odkrywszy kunszt wykonania tego stroju.

Trzeba było jednak działać, dzięki nowym siłom dostosować się do nowych okoliczności...

Podeszła cicho do drzwi, uważając, aby nie przesłonić wizjera - nie chciała zaalarmować ludzi na zewnątrz, tylko usłyszeć, o czym rozmawiają...

[Faust272]

Rozmawiało ze sobą dwóch ludzi. Jeden z nich miał głos bardzo szorstki i groźny, drugi dźwięczny tenor.

- To mi się nie podoba. - dźwięczny tenor
- Mi też nie, najlepiej byłoby jej się pozbyć. - szorstki głos
- A Ty znowu swoje. Nie wiemy jak było naprawdę. Szczerze myślę, że Zachariasz naprawdę zdradził. No bo przecież kobieta miałaby go zabić? Kobieta? Jeszcze Zachariasz aktywował sferę, nie mogła go zranić.
- To kto go zabił?
- Miał strzaskaną szczękę i był pchnięty sztyletem, ta kobieta nie mogła go zabić.
- Widziałeś kiedyś tak umięśnioną kobietę? - zapytał z wyrzutem szorstki głos.
- Hmmm, fakt...
- Ona jest jakaś dziwna. Umięśniona, giętka i wytrenowana. Nie wiem, jakim cudem przebiła sferę, ale jestem pewien, że to ona.
- Nie dopuszczasz zdrady?
- Garik nie mógł pchnąć nożem Zachariasza!
- Zachariasz mógł zostać zaatakowany znienacka, zanim aktywował tarcze. Garik potem musiał sam ją uruchomić, aby zatuszować ślady.
- To jak zginął Garik?
- Przedmioty Zachariasza były zapieczętowane zaklęciami ochronnymi. Garik musiał zostać nimi porażony, kiedy aktywował sferę.
- Taaaak... Pieczęcie skopały mu twarz, dupę i rozbiły czaszkę, już to widzę! Sam pieczętowałem zaklęcia ochronne i zapewniam Cię, rany Garika wyglądałyby prędzej jak po porażeniu piorunem!
- A sprawdziłeś, co się stanie, gdy zetkną się dwie pieczęcie ochronne?
- ...
- Tak myślałem. Sam znam się na magii i wiem, że jest ona nieobliczalna. Wyładowania energii mogły się wzajemnie znieść i zainicjować losowe skutki.
- ...
- Dobra, nic już więcej nie zrobimy, chodźmy, wierni czekają.
- A co z nią?
- Straciła sporo krwi, nie wstanie prędko.

Głosy ucichły i oddaliły się.

[Tygrysica]

No cóż, ciekawe wyjaśnienie - pomyślała. - Przynajmniej potwierdzone przez jakichś specjalistów, pomyśleć że chciałam im wciskać bajeczkę o 'boskiej pomocy' podczas ucieczki przed strażnikiem, który nie chciał mieć świadków dokonanego morderstwa, lecz zaplątał się o własne nogi i aż prosił o dobicie...

Wzruszyła ramionami. Skoro taką wersję uznali za prawdopodobną ludzie, którzy znali tamtych dwóch... Niech będzie. Można się trzymać i tej.

Póki co jednak, nie zamierzała siedzieć w zamknięciu. W razie czego, może zawsze powiedzieć, że szukała kogoś, komu mogłaby podziękować za opatrzenie jej ran... Przede wszystkim jednak, chciała zorientować się w nowej sytuacji.

[Faust272]

Cela miała rozmiary 3 na 3 metry. Drewniane drzwi były otwarte. Wyszedłszy z pokoju Tygrysica znalazła się w długim na 6 i szerokim na 3 metry korytarzu. Drzwi do jej celi były przy samym rogu korytarza. Po prawej stronie i naprzeciwko widziała takie same drzwi. Po lewej stronie oddalone 4,5 metra znajdowały się kolejne drzwi.

Wojowniczka czuła zapach kurzu i męskiego potu. Nie słyszała żadnych dźwięków. Powietrze było chłodne.

[Tygrysica]

Domyślawszy się w dalszych drzwiach po lewej, postanowiła sprawdzić najpierw, czy nie szłoby zajrzeć przez jedne z bliższych drzwi, najlepiej bez otwierania ich (jak choćby przez wziernik, taki jaki był w drzwiach prowadzących do jej celi), ewentualnie wsłuchać się w jakiekolwiek mogące dochodzić stamtąd dźwięki. Wolała nie włamywać się do żadnych pokoi bez pewności, że są puste, to by przeczyło jej ewentualnej wymówce o poszukiwaniu swego dobroczyńcy...

[Faust272]

Pokoje naprzeciwko i po prawej były identyczne. Kamienne ściany, proste, pościelone łóżka, szafki nocne i drewniane skrzynie z żelaznym zamkiem. Nie było nikogo w środku.

[Tygrysica]

Nie znalazłszy nikogo w pokojach, bliźniaczych do tego, w którym się obudziła, postanowiła sprawdzić z kolei drzwi po lewej, tak jak poprzednio wpierw sprawdzając, czy nie szłoby spojrzeć na drugą stronę bez otwierania drzwi lub usłyszeć, co się tam dzieje... Dopiero gdyby te możliwości zawiodły, spróbuje uchylić drzwi.