[Vanilla]

Medyk zręcznie zaczął kombinować z palnikiem i oliwa i po krótkiej chwili opatrzył rannego. Dumny Nizoł patrzył się na wszystkich jak bohater.
Po chwili przybiegł jeden z rycerzy. Jego twarz oraz zbroja były wybrudzone krwią i tkanką orków. Widok był to nieciekawy, lecz wiadomo było że był to jeden z frontowych.
-Orkowie... wyparci... - wysapał, po czym oparłwszy się o swój miecz zaczął głośno oddychać.
Ludzi przejęła radość.

[REKLAMA]

[Carl]

-Trza przyznać, że jesteś przydatny -powiedział do niziołka. Widać było jaki jest z siebie dumny, aż żal byłoby go nie pochwalić.
Usłyszywszy słowa żołnierza uśmiechnął się, chociaż ta wieść była oczywista. Powstał na nogi, wciąż podpierając się o miecz. Powieki próbowały osunąć się na oczy, jednak musiał jeszcze trochę wytrzymać. Spojrzał jeszcze na chwilę w stronę rannego żołnierza, po czym wzrok skierował na grupę uradowanych ludzi. Powoli dał w ich stronę kilka kroków, po czym rozpoczął wydawanie rozkazów kilku najbliższym bojownikom, którzy mieli przekazać je dalej.
-Rannych -oczywiście- trzeba opatrzyć. Niech sprawni zaniosą ich do medyków. Ciała poległych towarzyszy... zbierzcie i zawieźcie do Cytadeli, gdy tylko ranni zostaną odprowadzeni. Rodziny z pewnością oczekują na wieści z frontu. Zwłoki orków... cywile sami sobie dadzą radę wtaszczyć je na stosy i spalić. My musimy już odpocząć.
Po słowach tych poczuł jeszcze większe wyczerpanie. Nie miał siły stać dalej z żołnierzami. Dalsze swe kroki skierował w kierunku Cytadeli, aby znaleźć jakieś legowisko. Najlepszym miejscem wydaje się być świątynia, gościny mu nie powinni odmówić. Przy okazji dorwie tego drania Galiana, który zostawił go z pustymi kieszeniami, bez ubrań oraz bez zapłaty za wykonane zadanie.

[Matiddd]

Hobbit, widząc, że kapitan odchodzi, potruchtał szybko za nim. Przebiegł koło niego, i stanął wyprostowany przed nim, mówiąc:
-Panie kapitanie, chciałbym służyć w pańskiej brygadzie. Jestem zawodowym kucharzem, i z pewnością potrafiłbym przyrządzać posiłki waszym żołnierzom. Proszę o przyjęcie mnie do waszych szeregów - po czym stanął wyprostowany. Niezależnie, co Carl powie, hobbit podrepcze za nim, gdyż czuł, że ten człowiek może przyciągnąć do niego kłopoty, których przecież tak bardzo potrzebują bohaterowie, by być epiccy.

[Carl]

Brew dowódcy uniosła się nieznacznie. Kucharz może był przydatny, ale raczej nie w wojskowym oddziale. Rzadko powstaje przecież tu możliwość wykazania się specjalnymi możliwościami. Skoro jednak tak mu zależy... ech... niech sobie zajmie posadkę. Łatwiej będzie wszystkie mordy wykarmić.
-Dobra. -skwitował prostym wyrazem. Przez chwilę milczał, jednak w końcu dodał parę słów widząc dreptającego dalej za nim hobbita.- Jednak raczej mój głos nie będzie miał wiele do powiedzenia. W czasie bitwy przejąłem pałeczkę dowódcy nad jeno jednym oddziałem, jednak normalnie takowym nie jestem więc raczej będziesz musiał znaleźć sobie inną kompaniję.