[zkajo]

Idąc ulicą stajesz oniemiały z zachwytu. Przed tobą wznosi się wielka budowla, jest nią Katedra. Wydaje się, że jej dwie dzwonnice sięgają aż do nieba. W północnej ścianie znajdują się ogromne, dwuskrzydłowe, zdobione wrota; są uchylone. Niepewnie wchodzisz do środka. Od razu po wejściu rzuca ci się w oczy pięknie zdobiony złotem i srebrem ołtarz. Podchodzisz bliżej, uważasz na długie drewniane ławy. Przypatrujesz się uważniej ołtarzowi. Jest on poświęcony Angroghowi. Klękasz, modlisz się, prosisz o zdrowie oraz powodzenie w życiu. Wychodząc kładziesz wcześniej zerwane kwiaty przy ołtarzu. Dziękujesz pod nosem za wysłuchanie, twój głos roznosi się echem w wielkiej sali...

[REKLAMA]

[Ulryk]

Po długich poszukiwaniach dotarłem w końcu do katedry , pełen spokoju wszedłem do środka pokonując parę kroków zatrzymałem się 3 metry przed głównym ołtarzem , ukląkłem na jedno kolano oparłszy młot o podłogę , pogrążyłem się w rozmyślaniach .

Po długich poszukiwaniach dotarłem w końcu do katedry , pełen spokoju wszedłem do środka pokonując parę kroków zatrzymałem się 3 metry przed głównym ołtarzem , ukląkłem na jedno kolano oparłszy młot o podłogę , pogrążyłem się w rozmyślaniach .

[kastyl]

Kiedy Ulryk modlił się, zauważył że kapłani zaczęli wychodzić. Byli uzbrojeni i ich twarze wyrażały skupienie. W samej katedrze zostali tylko nowicjusze i strażnicy.