Marius był już wyczerpany. Wielogodzinna wymiana ciosów rzuciła by na nogi każdego, niezależnie jak zahartowani byliby walczący. Każdy oddech mężczyzny, wydawał się być silnym wiatrem który powiewał nieregularnie co kilka sekund. Krew na jego mieczu, jego lśniącym pancerzu… wszystko wydawało się być takie mroczne, nawet jak dla paladyna.
Ledwo trzymając się na nogach, rycerz miał już dość. Siła uszła z jego ciała, i jednym momentalnym ruchem, runą na ziemię, a jego miecz wypadł mu z dłoni, jednocześnie przysparzając rycerzowi ogromną ulgę. W cichej Sali słychać było trzask metalu który właśnie uderzył o podłogę. Uderzeniu towarzyszył także śmiech, przeraźliwy śmiech generała Entila który stał kilka metrów od paladyna.
Z twarzy opętanego przez ducha mężczyzny, spływały małe krople potu które podkreślały wypukłe rysy jego twarzy. Jego brązowe włosy, były rozczochrane na wszystkie możliwe strony. Mężczyzna stał, i uśmiechał się, mierząc wzrokiem Mariusa którego oczy były na wpół otwarte…
Dopiero teraz paladyn zauważył jaki chaos i zamęt były na około niego. Ciała jego pobratymców leżały tuż obok, i Marius sądził że wkrótce podzieli ich potworny los. Zwłoki były zmasakrowane. Entil nie zadał jednego ciosu kiedy przebijał ich ciała. Jego uderzenia były serią cięć które masakrowały twarze oraz cięły przez pancerz rycerzy.
Entil rozejrzał się dookoła i podniósł miecz w górę. Chwilę później zaczął kroczyć ku swej następnej ofierze. Marius leżał bezwładnie, oddychając ciężko, oraz wijąc się z bólu czy ze zmęczenia. Generał staną tuż nad paladynem który leżał na ziemi śliskiej od krwi. Jego usta otworzyły się, i powiedział suchym, przeraźliwym, jakby nawiedzonym głosem:
-Gorcja nie przetrwa… bracie. Nic nie przetrwa. Wszystko nad czym tak ciężko pracowaliśmy, spłonie. Nic co my ludzie zbudujemy, nie przetrwa na wieki, choć taki mamy zamiar. Pamiętasz bitwę o Eleker gdzie walczyliśmy ramię w ramię?-
Oczy Mariusa otworzyły się i mężczyzna nagle pamiętał każdy z najmniejszych detali bitwy. Pamiętał kiedy Entil ocalił mu życie. Pamiętał, lecz chciał zapomnieć. Jego oddech pogłębił się jeszcze bardziej.
–Tak jak mówiłem. Nic nie przetrwa. Tam gdzie odniesiemy zwycięstwo, zawsze znajdzie się i porażka. A teraz, żegnaj…- powiedział generał i kiedy już miał zamiar zakończyć żywot paladyna, ten odpowiedział:
-Mylisz się… Gorcja przetrwa… zakon przetrwa… MY przetrwamy… Lecz ty… lecz ty nie. Nie ma dla ciebie miejsca, nie ma miejsca dla ścierwa…- Entil z kamienną twarzą uniósł ostrze swego dwuręcznego miecza w górę, i cisną je w leżącego paladyna. Rycerz zaakceptował swą śmierć i wydał cichy jęk kiedy ostrze miecza przeszyło jego stalową zbroję, a krew trysnęła na twarz generała…
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
| 
| 