[Faust272]

Na dźwięk głosu Natalii szczur obrócił się gwałtownie i zaczął ją obserwować. Najwyraźniej nie rozpoznał broni. Był niespokojny, ale nie uciekał. Węszył patrzył, oblizywał wąsy i wargi, dmuchnął dymem ze skręta przez pożółkłe zęby.

Szczur powoli coś pogrzebał w swoich szmatach i wyciągnął sztabkę żelaza. Czy to było dziwne? Chyba nie. Sam szczur był osobliwy a więc jedna sztabka żelaza nie robiła różnicy. Sztabka była identycznym ekwiwalentem wartości monety Kopalni o tej samej nazwie i wartości.

Szczur narysował palcem dwa okręgi na piasku. W jednym z nich umieścił sztabkę i wycofał się pięć kroków, co w przełożeniu na odległość dawało 3 metry. Następnie podniósł do góry swoją łapę i potarł jeden pazur o drugi kierując ten gest w stronę kobiety.

[REKLAMA]

[Słowik]

-Pięknie, palić skręty możesz, ale mówić to nie łaska?- mruknęła dalej uważnie obserwując szczura. Chyba nic w jego zachowaniu już jej nie zaskoczy. Tylko czego on chciał? Pieniędzy? Zdaje się, że tak. Nie spuszczając oka ze zwierzaka dziewczyna wyjęła z sakiewki sztukę żelaza i położyła ją w drugim kole, po czym odsunęła się taką odległość jak szczur zastanawiając się co on zrobi.

[Faust272]

Szczur podszedł do kółek gdy Natalia odeszła na pewną odległość. Dotknął niepewnie monety, powąchał, posmakował, podrapał pazurem i... rzucił w stronę Natariel pod jej nogi.

Wycofał się i znowu pokazał charakterystyczny gest pocierania pazurami o sobie w stronę kobiety.

[Słowik]

"Szczurzego mnie nie uczyli. Czego on chce? Więcej pieniędzy?"
Natalia podniosła leżącą przed jej nogami monetę i dodała do niej jeszcze cztery sztuki żelaza, po czym położyła je w pustym kole. Podniosła też sztabkę żelaza, którą położył szczur i uważnie się jej przyjrzała czekając na reakcje zwierzaka. Oczywiście wcześniej cofnęła się na jakieś trzy metry. W razie czego nóż miała w pogotowiu.

[Faust272]

Zwierzak, gdy Natariel wycofywała się ze sztabką, wyciągnął krótkie, zakrzywione ostrze pełne wżerów i ząbków i zasyczał wściekle i ostrzegawczo. Widocznie nie chciał, by kobieta zabierała sztabkę poza okrąg. Jeśli jej nie odłoży i nie odejdzie, zaatakuje, to pewne.

[Słowik]

-Dobra, już uspokój się- mruknęła i odłożyła sztabkę na miejsce po czym wycofała się na wcześniejszą odległość. Była jednak gotowa bronić się gdyby szczur zaatakował.

[Faust272]

Wszystko znów wróciło do normy. Sztabka znowu znalazła się w okręgu obok drugiego, pustego.

Szczur znowu stał w odległości 3 metrów i pocierał pazurami.

[Faust272]

Kontynuacja na:

http://www.endofdays.eu/index.php?topic=61.0