[Faust272]

Gracz: Vasilie

Imię: Flavius z rodu Puzo
Wiek: 27 lat
Płeć: Mężczyzna
Rasa: Człowiek

WAŻNE! Pakt z Nieznajomym - patrz Zasady Specjalne pod Postacią

Nierozdane pkt. doświadczenia: 120

Wygląd:
Przystojny i średniego wzrostu mężczyzna o jasno brązowych włosach. Białe, zadbane zęby oraz powalający uśmiech. Ogólnie piękniś.

Historia:

Flavius urodził się w Bogatej rodzinie Puzo, rodzie który sięgał dawnego królestwa Akili. Jako dziecko, życie Flaviusa usłane było różami i pieniędzmi. Chłopak ten uczył się etykiety od małego, a podróże oraz przygody, jak to się marzy większości dzieci w jego wieku, nie przychodziły mu nawet do głowy. Zdecydowanie preferował pomagać ojcu w interesach, liczyć pieniądze które zarobili, oraz oszukiwać wszystkich na około jak tylko się da by zdobyć trochę grosza. W wieku 10 lat, był już bardzo szyderczy i jego oczy koncentrowały się na złocie, srebrze oraz wszystkim tym co wartościowe. Ci którzy znali młodego Puzo, wiedzieli że lepiej nie wchodzić mu w drogę. Kiedy tylko miał jakieś kłopoty, podkradł trochę złota od swego (swoją drogą bardzo dumnego ze swego syna) ojca, po czym zapłacił jakiemuś osiłkowi by te problemy rozwiązał. W jego sercu nie było miejsca dla ludzkiego dobra czy ciepła. Wystarczyły mu pieniądze.

Jedyny problem z Flaviusem była jego chciwość i żądza pieniądza. Jeśli czegoś chciał – chciał to natychmiast. Jeśli ktoś mu się sprzeciwiał, wpadał w szał i rzucał obelgami wrzeszcząc przy tym „Jak możesz sprzeciwiać się komuś takiemu jak ja?” czy inne irytujące pytania rozpieszczonego dzieciaka. Tak naprawdę, Falvius nie był tyle co rozpieszczonym dzieckiem, lecz porównać go można było do lichwiarza, a przynajmniej z charakteru i zdolności. W wieku 15 lat, przyszło mu przechytrzyć i doprowadzić do ruiny nie jednego bogacza. Jego ojciec, Sergiusz, był bardzo dumny ze swego syna jako że widział jego ogromny „talent” do siania mętliku u konkurencji.

Rodzina Puzo była w posiadaniu ogromnej liczby terytorium na których rosła żywność oraz pasły się zwierzęta które przynosiły spore pieniądze rodzinie. Wieśniacy pracowali dla rodu tylko za skromną chatę i odrobinę jedzenia – wystarczająco dużo by utrzymać się przy życiu lecz zbyt mało by chodzić najedzonym. Flavius oraz jego ojciec nie widzieli oczywiście nic złego w tym, jak traktowali wieśniaków. Jest to naturalnie zrozumiałe. Byli klasy wyższej – byli szczęściarzami, a więc dla nich wyzysk nie był problemem.

Flavius rósł w bogatej rodzinie, a interesy kwitły. Zatrudnił on najemników by pomóc terroryzować okoliczne terytoria należące do niezależnych farmerów i pobierać od nich „należące się mu”, krwawe pieniądze. Tak doprowadził do ruiny kolejne gospodarstwa które potem wchłonął do swego małego „imperium”.

Po odejściu swych rodziców z tego świata, młody Puzo miał całkowitą kontrolę nad dobytkiem. Ich śmierć jednak dała mu sporo do myślenia. Wiedział że jego ojciec pracował wiele lat tylko po to by przekazać majątek mu, a samemu go stracić. Nie chciał by to samo stało się z nim. Bał się śmierci, nie chciał opuścić owoców swojej ciężkiej pracy, lecz wiedział że jest to nieuniknione.

Z każdym dniem myśl na temat opuszczeniu tego świata przepełniała go smutkiem i złością. Stał się jeszcze bardziej chciwy i wymagał więcej od swoich robotników. Jego agresywność zwiększała się z dniem na dzień. Jeśli ktoś popełnił czyn który Flavius uważał za niedopuszczalny (a były to prawdziwe drobnostki), nie wahał się zabić tej osoby. O dziwo robił to z niebywale spokojnym umysłem. Wyciągnięcie miecza czy swego pistoletu (który bardzo ale to bardzo kochał) po czym zabicie „delikwenta nie sprawiało mu najmniejszego trudu. Dla niego, to była „tylko” śmierć przez którą każdy musi przejść, a pewnego dnia, nawet on.

Pewnego dnia, pewnej wyjątkowo zimnej letniej nocy, Flaviusa odwiedził mężczyzna w ciemnych szatach. Wyglądał on na kapłana, albo maga. Ta jedna noc, zapoczątkowała koniec luksusowego życia Flaviusa. Mroczny wędrowiec zaproponował Flaviusowi coś, czego ten pożądał najbardziej – wieczną młodość. Cena oczywiście miała być wysoka. W zamian za ten cudowny dar, ten dziwny mag żądał poświęcenia 100 dusz. Oczywiście, za wieczną młodość, a co za tym idzie nieśmiertelność Flavius oddałby wszystko; zgodził się więc, bez wahania.

W tamtą i przez cały następny tydzień, wychodził z domu w środku nocy po czym zakradał się do domu wieśniaków ze swojej ziemi. Mordował ich jeden po drugim. Niestety, nie wszystko poszło tak jak Flavius sobie wyobrażał. Pewnej niefortunnej nocy, niedoszłej ofierze udało się uciec z rąk młodego Puzo. Młoda dziewczynka która miała za ledwie 10 lat, opowiedziała wszystkim co się stało tejże nocy. Chłopi wpadli w szał. Uzbroili się we wszystko co mogli znaleźć – narzędzia rolnicze, siekiery, pochodnie, po czym udali się do rodowego domostwa Puzo. Najemnicy postanowili stanąć po stronie chłopów, wiedząc że zgrabić mogą fortunę. Flaviusowi udało się uciec, zbiegł do miasta Akila w którym ma zamiar rozpocząć poszukiwania tajemnicy długowieczności.

Umiejętności:

Walka wręcz (szabla) - Uczeń
Walka bronią dystansową (Broń Palna) - Uczeń
Oszukiwanie - Uczeń
Dyplomacja/Zastraszanie - Uczeń

Cechy:

Chłonny umysł,
Uroda

Atuty:

Brak

Postać:

- Zdobiony strój szlachcica (lniana koszula, pas, skórzane spodnie i buty, peleryna oraz rękawice)
- Krótki Pistolet z wyrytą nazwą „Niszczyciel” w kaburze
- Zdobiona Szabla i pochwa do niej
- 3 sztuki złota
- 4 sztuk srebra

Ekwipunek:

- 2 wełniane płaszce bardzo kiepskiej jakości
- sole trzeżwiące
- butelka substancji usypiającej (trzeba zagotować, aby powietrze zostało wypełnione bezwonnym, bezbarwnym, usypiającym gazem)

Zasady specjalne:

Pakt z Nieznajomym - Nieznajoma osoba spotkawszy Flaviusa zaproponowała mu wieczne życie w zamian za 100 dusz. Flavius spełnia to zadanie zabijając innych ludzi.
Liczba zabitych do tej pory: 41.
Patronem zasady jest Faust