Znalezionych wyników: 58

-Dobra, już uspokój się- mruknęła i odłożyła sztabkę na miejsce po czym wycofała się na wcześniejszą odległość. Była jednak gotowa bronić się gdyby szczur zaatakował.

"Szczurzego mnie nie uczyli. Czego on chce? Więcej pieniędzy?"
Natalia podniosła leżącą przed jej nogami monetę i dodała do niej jeszcze cztery sztuki żelaza, po czym położyła je w pustym kole. Podniosła też sztabkę żelaza, którą położył szczur i uważnie się jej przyjrzała czekając na reakcje zwierzaka. Oczywiście wcześniej cofnęła się na jakieś trzy metry. W razie czego nóż miała w pogotowiu.

-Pięknie, palić skręty możesz, ale mówić to nie łaska?- mruknęła dalej uważnie obserwując szczura. Chyba nic w jego zachowaniu już jej nie zaskoczy. Tylko czego on chciał? Pieniędzy? Zdaje się, że tak. Nie spuszczając oka ze zwierzaka dziewczyna wyjęła z sakiewki sztukę żelaza i położyła ją w drugim kole, po czym odsunęła się taką odległość jak szczur zastanawiając się co on zrobi.

"Dobra, co to do cholery ma być?'
Przyglądała się potworowi z nieukrywaną ciekawością. Takiego stworzenia nie widziała jeszcze nigdy, a w lasach wprost roiło się niespotykanych "zwierząt". Nie chciała podchodzić blisko tego czegoś zwłaszcza po tym co jeszcze nie dawno wydarzyło się w tawernie.
" Przerośnięty szczur, ubrany jak choinka, a w dodatku palący ziółka? No proszę, tego jeszcze nie było."
Dokładnie obserwowała zachowanie zwierzaka. Ciekawe czego szukał? Skoro bał się większej ilości ludzi nie mógł być szczególnie niebezpieczny. Ale jednak kręcił się tutaj więc nie był też zupełnie bezbronny. Mimo, że dziwny był jednak szczurem. Usiłowała sobie przypomnieć co wie o szczurach. Niestety nie dużo. Czemu nie mogłaby się trafić wielka... no chociaż wiewiórka. Wiedziała, że te zwierzęta zapamiętują doskonale zapachy i mają bardzo wyczulony węch, mogą też szybko biegać. Musiała przyjrzeć mu się lepiej .
Na pewno nie dowie się o nim wiele stojąc w jednym miejscu. A niech tam, zaczęła podchodzić bliżej. Nie zamierzała jednak zbliżyć się do niego na mniej niż pięć metrów. .Szła nie na wprost lecz półkolem. Wyjęła zza pasa nóż. Obserwując wszystkie ruchy zwierzaka zbliżyła się na zamierzoną odległość i przystanęła gotowa w każdej chwili odskoczyć lub posłużyć się sztyletem.

-I kim ty jesteś, co?- spytała patrząc uważnie na owo stworzenie.

-Hipokryta- prychnęła uśmiechając się. Zbyt dobrze się teraz czuła, aby powiedzieć cokolwiek więcej. Adam zdecydowanie potrafił zadowolić kobietę, a przynajmniej ją.
Po kilku chwilach dziewczyna zapragnęła jednak pobawić się cierpliwością kapłana. Korzystając z nabytej zręczności wywinęła się zwinnie siadając i odsuwając się na tyle, aby będąc w obecnej pozycji kapłan nie mógł jej dotknąć. Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się figlarnie. Widząc jego zaskoczoną i lekko rozdrażnioną minę zaśmiała się jednak cicho i wychyliła się do przodu opierając na dłoniach po czym znowu zaczęła całować Teherija.

Obejmowała Adama coraz mocniej. Nigdy nie czuła lepiej niż teraz, z nim. Dotyk jego dłoni na jej piesiach, jego ust na jej szyi był tak przyjemny... Mimowolnie jęknęła.
Jej koszula już dawno robiła za dywanik. A Adam wciąż miał na sobie spodnie. Szczytem niesprawiedliwości byłoby więc, aby na nim pozostały. Jej dłonie zaczęły wędrować po brzuchu kapłana, coraz niżej. Składając pocałunki na jego twarzy i ustach próbowała uporać się z irytującą częścią garderoby Teherija...

Po "incydencie" w gospodzie Natalia nie miała co ze sobą zrobić. Czuła, że Adam chciałby w spokoju pochować brata, nie zamierzała więc mu w tym przeszkadzać. Z tego zacnego przybytku powinna wyjść jak najszybciej, gdyż nie wiadomo było jak długo ludzie, będą "przyjemni". Czuła, że ostrzeżenie tamtego wojownika nie podziała zbyt długo. Nie wiedziała też za bardzo dokąd pójść, więc poszła przed siebie.

Chodziła kilka minut po Brakach nucąc jakoś znaną przyśpiewkę, aż w końcu wyszła na obrzeża.

"Wiatr wieje prosto w oczy, cholerne słońce przypieka ci głowę, a wszędzie dookoła piasek. W sumie nic nadzwyczajnego"

Słowik spojrzała z nienawiścią na słońce i naciągnęła na głowę kaptur, a jedną rękę położyła na nożu. Jakoś nie czuła się tu bezpiecznie. Zaczęła uważnie śledzić okolicę. W sumie przyszła tu, bez wyraźnego celu, ale wolała bezsensowną aktywność od bierności nawet jeżeli ta pierwsza objawiała się zwyczajnym łażeniem po okolicy. Może zauważy tu coś ciekawego, albo kogoś spodka. Zawsze można mieć nadzieję.

Jeszcze nigdy nie była z nikim tak blisko. A dotyk Adama był całkiem przyjemny. Swoją drogą dostała bardzo ciekawą odpowiedź na swoje pytanie.
Pas już leżał na podłodze. Nie protestowała. Położyła dłonie na jego barkach i sama go pocałowała. Czuła przyjemny smak jego ust na swoich wargach. Uśmiechnęła się zadziornie. W tej samej chwili poczuła dotyk gorących dłoni Adama pod koszulą. Przeszedł nią przyjemny dreszcz. Teraz też nie zamierzała protestować, a bluzka zaczęła dziwnie przeszkadzać...

Natalia zaśmiała się na widok miny Adama, ten jego uśmiech był rozbrajający. Zawahała się jednak chwilę rozważając czy nie powinni jednak zejść na dół, ale Adam miał racje nie było żadnych rozkazów co do tego co mają robić. A skoro nie wiedzą co moją robić, mogą robić co chcą. Wzruszyła więc tylko ramionami i popatrzyła przenikliwie na chłopaka.
Nie odrywając od niego spojrzenia usiadła obok na łóżku i pochyliła się nad flecistą. Teraz jego twarz znajdowała się tylko kilka centymetrów od jej twarzy. Czuła na szyi jego oddech.
- Więc, może powiesz mi czym chcesz się teraz zająć?

Natalia patrzyła z obawą na zmagania Iviego. Po drugim pojedynku już odetchnęła z ulgą. Nie podchodziła blisko koła nakreślonego przez Adama, lecz mimo to widziała dobrze co się działo. Bała się, że trzeci pojedynek może nie skończyć się optymistycznie, ale nie przyszło jej do głowy, że Ivi zginie. Kiedy padał wiedziała już, że nie przeżyje. Nikt nie przeżyłby takiego ciosu. Czuła jednak zbyt duży szacunek do istoty śmierci, żeby dalej stać w miejscu. Nie wiedziała tylko co zrobić. Kierowana odruchem przepchała się przez tłum i uklękła przy zmarłym. Krew, wszędzie było pełno krwi. Rana nie wyglądała pięknie, ale Słowik nie przejęła się tym widokiem. Śmierć dawno przestała ją wzruszać.

"Walka do pierwszej krwi. Walka na śmierć."

Ludzie puki co zajęci byli zakładami. Zwycięzcy wcale nie obchodziło, że jego rywal umiera. Pogarda dla śmierci, obojętność to było dla niej coś dziwnego. Odszukała wzrokiem Adama. W końcu Ivi był jego bratem. To co się stało to było dużo zarówno dla Adama Teherija jak i dla Kapłana. Muzy przegrały. Teraz ludzie na pewno nie uwierzą, że Kapłan niesie im światło. Prędzej zabiją i jego. Teraz wszystko zależy od Adama. Powoli podniosła się i stanęła przy nim. Mimo wszystko nie został sam.

Natalia obudziła się wyspana, po raz pierwszy od wielu dni. Łóżko było wygodne, a Adam wcale nie przeszkadzał, wręcz przeciwnie. Dziewczyna uśmiechnęła się i oparła na łokciu. Przypomniała sobie swój sen. Dziwny był, a ta dziewczynka tak podobna do niej... Nie, teraz nie będzie o tym myśleć. Westchnęła i stwierdziła, że przydałoby się wstać. Podniosła się więc i założyła z powrotem pas, buty itp. Przeczesała włosy, podniosła Wronę i nóż który w nocy zrzuciła na podłogę.
Miała dziś dobry humor. Popatrzyła ciągle się uśmiechając na teoretycznie budzącego się Kapłana. Jeżeli będzie chciał zaczeka na niego, a jeżeli nie wstanie to zejdzie na dół sama.

"Cholera, w sumie... w sumie czemu nie?"

Natalia na prawdę lubiła Adama, i to chyba nawet więcej niż lubiła. Jego towarzystwo jej nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie.

- Właściwie, nie mam nic przeciwko.

Słowik uśmiechnęła się do Kapłana przesuwając się na łóżku, aby mógł usiąść, co gestem mu nakazała.

"Świetnie, po prostu gratulacje, a już zaczynał mówić."
Słowik była zła na Enderusa, za to, że w ogóle się odezwał. Niestety, jasnym było, że karczmarz już nic nie powie. Bezsensownym stało się wiec siedzenie tutaj. Natalia udała się do pokoju dziękując za dobrą kolację.

Dziewczyna zdjęła z pleców Wronę i położyła ją obok łóżka. Odpięła też pas i położyła przy łuku. Tylko nóż wsunęła pod poduszkę, tak na wszelki wypadek, gdyby tutejsi przestali być gościnni. Nie poszła jednak spać, usiadła na łóżku opierając się o ścianę.

Słowik widząc co się święci stanęła przed Adamem. Jeszcze brakowało by tego, żeby właśnie jego zabili, a patrząc na entuzjazm tłumu mogło być i tak.
- Zaraz ludzie, zaczekajcie!- krzyknęła, tak aby wszyscy ją słyszeli.- Wysłuchajcie, słów kapłana! Wszystko co on mówi, jest prawdą!
- Mówicie, że bogowie nie dali wam niczego dobrego? Nikt z nas nie miał łatwego życia. Lecz ten człowiek niesie nam światło nadziei! Głęboko wierzę w to co mówi. Ja również słyszałam nie raz jego grę. To musi być dar bogów, nic co jest tak piękne nie wyszłoby ze zwykłego człowieka. On dostał błogosławieństwo muz, dar który możemy otrzymać wszyscy. To dzięki ich opiece, kapłan teraz żyje! Dlatego, proszę, wysłuchajmy go... Nie mamy nic do stracenia.

Kłótnia Baldwina i Albrechta rozbawiła Natalię. Kiedy Baldwin wyszedł dziewczyna wzruszyła tylko ramionami. Zaraz przypomniała sobie jednak, że rycerz przedstawił ją jako swoją, o zgrozo, córkę.
- Oni tak mają.- rzuciła, aby karczmarz nie nabrał podejrzeń, że nie obchodzi ją jak się traktuje jej własnego ojca.
Chciała, też aby jak najszybciej podjął przerwaną opowieść.