Znalezionych wyników: 713

na pewno nie ja, chociaż pierwszą postać w telding osrał mi jakiś ork w czasie bitwy

U niej przynajmniej ręki nie straciłem.

a przy okazji wpadnie tona doświadczenia.

Cytat:

Oczywiście tą postacią jest Tōshirō Hitsugaya, postać posiadająca jeden z lepszych Zanpaktou.

I tak wolę Zangetsu

Też fajny.

- Nie wystarczy wam energii zdobytej przy ostatniej okazji? - zapytała jednocześnie zastawiając nieumarłemu drogę do kapłana, który jako osoba niewtajemniczona mógł przerazić się zachowaniem świadomego. Jeśli przybysz spróbuje narzucić jej obręcz, nie będzie się opierała. Wiedziała, że to konieczne, aby mogli porozmawiać z obcym.
- To Świadomy, jeden z tych, którym udało się wydostać spod władzy Beliara. By móc egzystować na naszym planie potrzebują źródła energii. W tym celu zakładają nam te... kajdany.

Natariel stanęła obok ołtarza, po czym sięgnęła do torby po jeden z kamieni portalowych.

- Lepiej niż mówić będzie to pokazać. Proszę, abyś tylko nie panikował, bo widok może zaskoczyć, ojcze.

Gotowa na to, co ma nastąpić, elfka uniosła artefakt i uwolniła jego ukrytą moc. Miała nadzieję, że tym razem portal się otworzy.

"Ten cholerny kapłan wie wszystko! Wszystko!" - myślała Natariel lekko histeryzując. W jakiś sposób był w stanie przedstawić jej odległą przeszłość. Nie powinna była tu przychodzić, przez głupi postępek mogła wyjawić kapłanowi wszystkie swoje sekrety!
Po chwili jednak jej myśli stały się zupełnie czyste, w żaden sposób nie skalane przez oskarżycielski ton. To zupełnie ją zaskoczyło.

Spowiednik oczekiwał szczerości. No cóż, następnym razem może uda się jej wzbudzić w sobie trochę żalu za grzechy, którego teraz zbytnio nie uświadczyła. Czuła jednak wbrew swym czynom boską moc przez nią przepływającą. Niesamowite uczucie, teraz rozumiała, dlaczego niektórzy starają się zostać powiernikami tej energii. Kapłanami.

- Wybacz, ojcze, aczkolwiek to nie jest wszystko. Pomoc Denagogha potrzebna jest w jeszcze jednej sprawie. Otóż... ja wraz z mym towarzyszem potrzebujemy schronienia w świątyni. Mamy spotkać się tu z kimś, któremu bardzo zależy na opiece jednego z dobrych bogów. Czy możemy liczyć na wsparcie?

Elfka nie obawiała się decyzji rozmówcy tak, jak na samym początku pobytu tutaj. Z jakiegoś powodu czuła się w tym miejscu zupełnie inaczej. Bezpiecznie. Jak... w domu. Zawsze była nieufną wobec innych. Tym razem wierzyła w rozsądek kapłana, którego religia opiera się właśnie na szczerej pomocy.

Elfka posłusznie zbliżyła się do klęcznika i wykonała polecenie kapłana. Początkowo planowała wprost wyrzucić z siebie wszystko, co powinna powiedzieć, jednakże takie drastycznie zaskoczenie mężczyzny mogłoby wprowadzić nieco chaosu. I sprowokować do podniesienia niepotrzebnego hałasu. Z drugiej strony... czemu by się przy okazji nie pobawić obecną sytuacją? Ciekawe jak ojciec zareaguje na nieco szczere i podkoloryzowane wyznanie!

- W swoim życiu uczyniłam wiele złego. Niejednokrotnie okradałam bliźnich. Zdarzało się też atakować obcych ludzi, nawet powodować ich śmierć. Chyba nawet stoję za wymordowaniem własnej rodziny. Nie spowiadałam się nigdy, a obecnie jedynym wybawieniem może być dla mnie wsparcie Denagogha.

- Poczekaj. Trzeba dogadać się z klechą, aby nie zaczął hałasować, jak tylko zobaczy nieumarłego - wyszeptała mając nadzieję, że spowiednik nic nie usłyszy.

Po wypowiedzeniu tych kilku słów Natariel ruszyła w kierunku konfesjonału i doń weszła.
Będąc już w środku, nabrała tchu i wydusiła słowa, które w duchu ją bawiły.
- Witaj, ojcze.

Natariel stęknęła widząc reakcję niewtajemniczonego w sprawy wyższej wagi Sharina. Zaczyna on nieco przeszkadzać. W każdym razie musiała chociaż streścić mu ogólny wygląd dziwnej sytuacji.

- Świadomy. Jeden z nieumarłych, którzy wyrwali się spod władzy Beliara. Aby się z nim ponownie skontaktować, idziemy do świątyni Denagogha. Pozwolisz mi teraz iść dalej? - powiedziała chłodno wpatrują się w niego poirytowanym wzrokiem.

Nie było zbyt wiele czasu. Słudzy Cesarzowej mogli usłyszeć wysłane przed chwilą wezwanie, a to wróżyłoby przybycie żołnierzy w niedługim czasie. Dodatkowo wyczuwała tłumiącą moc nieumarłego. Nie była pewna skąd pochodzi, jednak okoliczni magowie mogli wyczuć zniknięcie energii magicznej w tej okolicy.

Elfka miała nadzieję, że opuszczą dzielnicę jak najszybciej. Musi koniecznie dowiedzieć się, o czym mówił nieumarły. Jej ciekawość nie znała granic, a to zdarzenie mogło okazać się bardziej interesujące niż wszystko, co do tej pory robiła.

- Monstrum? Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała, chociaż spodziewała się kogo ma na myśli. Ciekawość jednak popychała ją do przodu, aby dalej drążyć niezwykły temat.

Świadomy. Nie minęło wiele czasu od ostatniego spotkania z tą nieumarłą rasą, jednak zdawało się jej, że były to całe wieki. Nie rozpoznała przybysza, ba! Zdawał się być zupełnie innym od tych, których przyjemność miała poznać. Tamci nie zaatakowaliby mających szansę na przeżycie ludzi w celu ustabilizowania swojej egzystencji na planie materialnym.

Tutaj musiało chodzić o coś ważnego. Tak ważnego, że Świadomy był w stanie złamać swoje postanowienie. Miała nadzieję, że ta sprawa nie będzie dotyczyła jej osobiście.

- Zdecydowanie. Najwyżsi kapłani Angrogha z tego planu zginęli tuż przed tym, jak otworzyłam portal przed miastem. Jestem jednak pewna, że możecie liczyć na pomoc Cesarzowej. Z czym przybywasz?

- Zajmij się uciekającym!

Ciężka sytuacja. Sami sobie nie poradzą, jednak to nie było konieczne. Razem z nimi do Akilii przybyły także artefakty Veleńczyków, które znajdowały się zapewne w rękach cesarskich! Natariel natychmiast chwyciła amulet, po czym wysłała komunikat.
Przysłać posiłki, kilku buntowników w slumsach
Następnie przekaże także lokalizację miejsca.

Elfka była pozbawiona zarówno komponentów, jak i swojej magii. Musiała liczyć na bardziej tradycyjne środki.

Jako, że nie była pilnowana, chwyciła za trzymający się pod suknią na rzemieniu sztylet, wyciągnęła go z małej pochewki, po czym rzuciła się w stronę zajętego poszukiwaniem pieniędzy bandytę w celu dźgnięcia go w brzuch.

- Uwaga, za wami! - krzyknęła wskazując palcem na odległy punkt.